EVENT: Het Toernooi

-Antorin, in een huis aan de marktplaats-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Adzena)
Ik glimlach als de barbaar neer valt, maar die verdwijnt snel toen ik merkte dat ik niet als enige op de barbaar had geschoten. Nog meer schutters?. Dat kan een probleem worden. Ik weet niet te achterhalen waar dat schot vandaan kwam. Ik zie de barbaar wankelend opstaan en iets schreeuwen wat ik niet versta en hij liep naar de westertoren. Misschien zitten de achere schutter of schutters daar. maar ik kan dat risico niet riskeren door er heen te gaan. Nee ze zouden me zo afschieten voordat ik ook maar bij de toren aan zou komen. Ik moest geduldig zijn.

Ik kijk weer naar de barbaar en zie dat hij meegetrokken word door een aardemagier. Tenminste het moest wel een aarde magier zijn, want hoe kon hij anders zo'n koepel maken? Stomme magier, dacht ik. Bemoei je er niet mee. Door die koepel van hem kan ik geen pijlen schieten. Die komen er echt niet door. Ik zucht en zoek naar een andere prooi.

Ik besluit om door een wat groter gat in de andere wand te kijken. Het gat is iets groter, maar nog steeds vrij klein. Er valt niet zo veel te zien. Het meerendeel zijn huizen en misschien een paar gildes. Weer geen geluk dacht ik. Maar dan eindelijk zag ik iemand: De man die ik gister bij het inschrijfkraamje zag. De man in blik. ik grinnik kort. Dat is vast een ridder. Kan niet missen. Het is dus een ridder en ridders werken meestal voor een koning. Ik gromde zacht. Oh wat haat ik de adel, ze zijn allemaal hetzelfde en verdiennen het niet te leven.

Ik heb besloten: Egoknul word mijn nieuwe prooi. Mijn schuine glimlach wordt groter en ik trek een mes onder mijn trui vandaan. Het paard moet ik niet te veel verwonden, maar ik kan hem niet zomaar proberen neer te schieten. Mijn pijlen en messen zijn tegen zijn harnas bijna niet effectief. Maar ik moet het proberen. Als ik hem al niet kan verslaan. Dan verdien ik het niet om deze wedstrijd te winnen.

[87: 77+10]
'Sorry prachtig paard. Dit zal waarschijnlijk pijn doen.' fluister ik zacht in mezelf. Ik adem regelmatiger en kalmeer mezelf. Als ik het goed doe, dan heb ik net genoeg ruimte om te gooien. Ik mik op de singel van het zadel. 'Laat het geen verstevigd zadel zijn.' mompel ik en gooi met een flinke snelheid met mes richting de singel van het zadel.

[oc: ja indeed.... Louie.... ik wilde iets doen.. en oeps verkeerde bonus... weer rechtgezet xD]

-Antorin, schutterstoren-
-15 mei-
-ochtend-

(Danya) (note to self: mana count = 10)
Ik wil net de trap opklimmen als er iemand tegen me aanloopt. 'Auw, pas op! Er is iemand extreem bloeddorstig geworden!' roept ze in het voorbijgaan. 'Wat?' roep ik haar na, maar ze is al verdwenen. Ze kwam van boven, dus naar boven is geen slim idee. Naar buiten ook niet, daar zit Myr ergens. Ik slik. Zit ik nu dan echt in de val?

(OC: brecht, ik was al boven eigenlijk. vanaf nu echter ben ik gewoon beneden in de toren als je tegen me aanloopt, oké?)
(OC: ik weet het, niet echt een interessante post, maar ik moet nu naar school. Ik post vandaag nog wel iets interessanters )

-Antorin, schutterstoren-
-15 mei-
-ochtend-

(Yrrr)
Ik loop de tunnel uit. Ik ben nu in een hoog gebouw. Ik kijk omhoog en zie de trap. Dit is een toren. Boven zie ik mijn prooi lopen, steeds verder omhoog. Opeens komt er iemand vanuit een luik naar buiten. Ze ziett er paniekerig uit, ik ruik haar angst. Zo snel als mijn prooi naar boven vlucht, vlucht zij naar beneden. Ze stoot tegen mijn prooi aan. Ze roept nog 'pas op! Er is iemand extreem bloeddorstig geworden!' Daarna valt ze naar beneden, van de trap af.

[61+25=86] (Brute kracht)
Met een harde smak komt ze neer op de grond. Ze kijkt verbaasd om zich heen. Ik loop voorzichtig naar haar toe. 'Hier is ook iemand extreem bloeddorstig geworden.' zeg ik met een grijns. Even twijfel ik nog, oude prooi of nieuwe prooi.Dan spring ik boven op haar.

((Inna))
[4]
Ik kijk op, mijn handen doen pijn van de val. Eer springt iemand boven op mij. Ik probeer haar van mij af te duwen. Deze poging mislukt enorm. Ik voel tanden in mijn nek bijten. 'Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah' ik voel het bloed langs mijn nek stromen.

[57 - 10 vechten met mellee wapens = 47.]
Alles begint wazig te worden, de kracht sijpelt weg. Snel gebruik ik al mijn kracht om haar neer te steken. -Als ik genezen word dan zal mijn genezer winnen.- Dan word alles zwart.....

((Inna is bewusteloos.))

((Urthog))

‘In dit toernooi mag je samen werken. Boven dien zijn wij duidelijk het sterkst, want wij zijn van de stammen van het zuiden.’zeg ik trots in het barbaars. ‘Maar wij hebben een nadeel wij vechten met eer, wij zullen geen mensen in de rug steken, vechten op een plek waar niemand je kan raken zonder boog.’ Even haal ik adem en denk ik na al snel vervolg ik weer in het barbaars. ‘Ik stel voor om samen te werken omdat het zonde zou zijn als een of andere lafaard wint. Op het moment dat wij twee alleen nog over zijn vechten wij het uit in een duel, volgens de regels zoals de stammen die beamen.’ ‘Ik gebruik de term barbaar, zoals ze ons hier noemen liever niet.’

-Ergens bij de herberg de vriendelijke leeuw in Urthog's Koepel-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Rakhar)
Nadat ik heb geluisterd naar wat Urthog me heeft verteld, kijk ik naar hem met een serieuze maar een positieve lach. Hij begrijpt mij. Grote woede dat in mij zit is verdwenen.

In het barbaars zeg ik: "Je hebt gelijk, wij zullen winnen, met eer." Ik leg mijn hand op zijn linkerschouder als teken dat ik wil samenwerken. "Ik ben het eens met je plan. Wij verdienen om te winnen en de rest moet worden uigeschakeld."

Ik kijk naar Urthog en ik zeg: "De Westertoren als eerste. Alhoewel ik het niet volledig eens ben met magie respecteer ik je als mede zuide-genoot. Met jou magie kunnen we mogelijk de toren omver blazen vanaf hier. Dan kunnen we erheen rennen en de persoon van dichtbij 1 op 1 vechten. Ik moet eerst wel mijn bijl en schild oppakken."

-Antorin, schutterstoren-
-14 mei-
-ochtend-

(Danya) (note to self: mana count = 6 (ja, mensen, ik wist niet dat ik mana moest verrekenen, dus daarom gaat hij zonder duidelijke reden omlaag, hehe))

Degene die tegen me aanbotste valt naar beneden. Met een plof komt ze op de grond terecht. 'Hier is ook iemand extreem bloeddorstig geworden.' hoor ik Myr zeggen. Ik verstijf van schrik, maar het is gericht tegen degene onder mij. Ik ontspan me weer. Wat nu? vraag ik me af. Waar kan ik heen?
Boven is het gevaar onbekend, maar heb ik wel een strategischere positie als ik win van degene die daar bloeddorstig staat te wezen.
Onder weet ik wat op me wacht, maar ik win er weinig mee door Myr uit te schakelen, die strategische positie heb ik nog steeds niet. Het is duidelijk, ik moet naar boven gaan. Maar ik twijfel nog. Zou die gevallen vrouw Myr kunnen uitschakelen of verzwakken? Moet ik mijn kans grijpen?
'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH!' hoor ik de vrouw schreeuwen. Mijn benen nemen het over van mijn verstand en ik vlucht naar boven.

Ik klim uit het luik en sluit het zo zacht mogelijk. Zo, dat moet me waarschuwen als Myr naar boven komt. Ik sta stil en luister. Waar zit die bloeddorstige persoon dan ergens? Ik hoor zwaar gesnuif op een paar meter afstand. Het komt dichterbij! Ik slik, en wil me omdraaien. Plotseling hoor ik Emesh zeggen: 'Je bent toch geen lafaard?' Gewoon een herinnering, van toen gevechten en toernooien nog verzonnen spelletjes waren, maar ik blijf staan. Ik stop mijn angst weg, trek een streng gezicht en zeg luid maar kalm: 'Stop!'

((Urthog))

[79 + 15 = 94]
'Goed plan, maar magie kost kracht. Ik ga dat pas doen na een goede maaltijd, ik open nu de koepel en dan rennen we naar het dicht bijzijnde huis.' zeg ik in het barbaars.
Ik beweeg mijn armen als of ik een gewicht hef en breek al het steen een grote stofwolk stijgt op. - Goed die zien niks meer. 'Kom snel, en pak je wapens op. Hier liggenze' zeg ik tegen de barbaar ter wijl ik op zijn wapens wijs. Snel ren ik naar een huis. Met een grote hamerslag sla ik de deur open. En ren naar binnen.
Het plein staat nog steeds in een wolk van puin en gruis.

-Ergens bij de herberg de vriendelijke leeuw-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Rakhar)
Ik kijk naar waar Urthog wijst en ik ren naar mijn wapens om te op te pakken. Ik kijk waar Urthog is en ik ren daarna naar hem toe. Ik ga in een gebouw.

Het valt mij nog wel mee dat dit huis nog niet in brand staat. Ik kan niet wahten om die schutter terug te pakken, die mij 3 keer heeft geraakt. Maar sinds ik Urthog nodig heb en hij moet eten probeer ik ongeduldig te wachten.

Eenmaal binnen drink ik wat bier van 1 van mijn flessen en haal ik een stuk brood tevoorschijn en deze eet ik. Ik kijk zelf ook nog rond in de huis om te zien of er nog eten ligt. Ik zie maar een paar appels liggen, de rest is al meegenomen voordat het toernooi is begonnen. Tenminste, dat denk ik. Ik wijs naar de appels en ik zeg in het barbaars: "Ik heb wat eten gevonden. Appels." tegen Urthog.



-Ergens ten oosten van Antorin-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Norun)
Ik hoor brandende huizen die instorten. Het komt van de marktplein vandaan. Ik hoor een schreeuw daarvandaan komen. Ook hoor ik nog een vrouwelijke schreeuw, van pijn. Ik luister al mee vanaf het begin. Ik open mijn ogen en ik maak ren naar het westen. Mijn donkerrode sjaal rond mijn nek wappert mee met de wind. Mijn kleding is zo zwart als de schaduwen. Terwijl ik ren haal ik mijn katana uit mijn schede. Het weerkaatst de zon. zo glanzend en schoon dat mijn katana is. Ik stop hem terug in de schede.

Aan het einde van een rij gebouwen spring ik naar de volgende rij gebouwen met gemak, ook al ziet er een spleet van meer dan 5 meter ertussen. Ik ben haast bij de westertoren, nog ongeveer 500 meter. Ik kies ervoor om door de gebouwen te gaan, zo heb ik het minste kans om te worden gezien door de schutters. Schutter en torens gaan goed samen. Nog 100 meter. Ik kies ervoor om op het dak te klimmen van een gebouw waar ik achter een muur schuil.

Ik sluit mijn ogen en ik luister mee met alles wat ik hoor.

-Antorin, westertoren-
-14 mei-
-ochtend-

(Quinn)
Inna weet mijn aanval te ontwijken, het enige dat ze eraan overhoudt is een kleine schram op haar been. Mijn ogen volgen langzaam de bloeddruppel die uit de dunne snee druipt, mijn tong gaat langs mijn tanden. Ik ben innerlijk boos op mezelf. ‘Quinn, heb toch eens geduld! Dat bloed komt wel… het zal komen…’ even ben ik afgeleid, als ik dan weer opkijk valt me op dat Inna weggevlucht is. Ik wil haar achterna spurten, maar dan hoor ik haar net iets roepen.
'Auw, pas op! Er is iemand extreem bloeddorstig geworden!' Schreeuwt ze tegen iemand beneden. Nog iemand in de toren? Meer vlees, meer bloed! Niet zo laf, niet zo snel. Ik moest wat eten, moest!

Wat later hoor ik Inna hard gillen, beneden is duidelijk wat gaande, na een lange schreeuw is alles stil. De prooi is dood, of bewusteloos.
‘Nog een jager?’ Vraag ik mezelf hardop terwijl ik om het hoekje naar beneden gluur. In de schaduwen zie ik plots iets bewegen, het komt omhoog, het komt snel omhoog. Aan de draf van deze persoon hoor ik al dat dit geen jager is, dit is een prooi. Voedsel Gespannen kijk ik vanuit een hoek naar het luik.

Een vrouw komt eruit, ze draagt veel blauw, heeft vreemde, ronde, tatoeages over haar lichaam en lang, wit haar. Ze sluit het luik beheerst, een stuk beheerster dan haar vlucht hier omhoog.
‘Je zit hier verkeerd, voedsel, als je wilt leven zit je hier verkeerd…’ Denk ik bij de gedachte aan bloed. Haar bloed.
Licht snuivend loop ik dichterbij, mijn dolken getrokken, klaar om aan te vallen. Ik snuif haar geur op, deze is licht kruidig. Aan de manier waarop ze rondkijkt krijg ik het vermoeden dat ze blind is. Nog beter. Ik grijns hongerig.

Dan doet ze iets wat ik niet had verwacht. Ze steekt haar hand ferm vooruit en zegt met een sterke geest en kalme stem: “Stop!”
Even voel ik me terugvallen naar mijn gezonde verstand, haar woorden drongen om de een of andere reden tot mijn harde, magische “schil” door en sloegen me bijna weg uit deze aanval. Maar ik val weer terug.

‘Ssstop? Stop?’ Grom ik zachtjes. ‘Waarom stop?’ Ik laat mijn tanden uitdagend zien. Ik wil mijn prooi leren kennen, met haar spelen, ze zou hier niet levend vertrekken. Ik drijf haar richting de hoek en ga zelf met een voet op het luik staan, ze zou hier niet weg komen. Nog even zou ik dit meespelen, maar sterven zou ze. Mijn honger groeit met de seconde.

-Antorin, westertoren-
-14 mei-
-ochtend-

(Yrrr)

[62]
Ik bijt me vast in de prooi haar nek. Eindelijk, eindelijk. De prooi spartelt tegen maar ik druk haar stevig op de grond. De schram die ze met haar mes veroorzaakt voel ik nauwelijks. Dan stopt ze helemaal met bewegen. Ik neem een grote hap uit de nek. Zoet, heerlijk zoet vlees. Ik lik mijn lippen af.

Daarna snij ik de buik van mijn slachtoffer open. De organen die daar liggen gapen me tegemoet. Heerlijk bloederig, heerlijk sappig. Ik steek mijn gezicht in de bloederige massa en neem grote happen.

Ik ga zo op in het eten, in het bloed, dat ik niet oplet in wat er verder gebeurt. Ik merk niet hoe iemand in mijn achterhoofd zich roert, ik merk niet hoe ik langzaam wordt teruggedrongen. Opeens duizelt het in mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen.

-Antorin, westertoren-
-14 mei-
-ochtend-

(Danya) (note to self: mana count = 6)

Even staat ze stil, mijn aanvaller. Werkt het?! denk ik opgetogen. Maar nee, ze herpakt zich en gromt: 'Ssstop? Stop? Waarom stop?'. Ik vloek en duw mijn opkomende angst weg. Het leek te werken, maar blijkbaar is haar bloeddorst te sterk. Ze drijft me grommend in een hoek. Ik slik, vooral als ik naast me een luchtstroom voel. Een raam, hierboven? De gedachte aan vallen maakt me duizelig. Maar wacht eens... daar kan ik wat mee! realiseer ik me.

Ik besluit nog een poging te wagen om haar tot rede te brengen. Mijn positie is zwak, dat weet ik. En bij tekenen van zwakte valt ze aan, dat is ook de fout die ik bij Myr gemaakt heb, besef ik nu. Geen zwakte tonen dus. Ik haal eens diep adem en kijk richting het gegrom.
Ik zeg nogmaals: 'Stop! Ik zeg dat je moet stoppen!' Nu komt mijn weggedrukte woede over mijn mislukte ritueel eruit, verdrongen als die was door de angst van de afgelopen avond en ochtend. Ik leg al mijn woede in mijn stem: 'Doe normaal! je bent een mens, bij Mardok! Geen beest, gedraag je toch volwassen!' De woede neemt het nu helemaal van mijn angst over. In mijn hoofd roept ze het idee op van een kind, een klein zeurend kind. Een kind dat een standje nodig heeft. Daar ben ik toch niet bang voor? Ik trek een koel gezicht en maak me onopvallend langer.

-Antorin, Marktplein-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Dei)
Ik doe enkele stappen vooruit en zie het dan opeens donkerder worden, er valt een schaduw van een lang persoon over me heen. Ik draai me om en kijk recht in de buik van een mens. Het is een vrouw, en ze staat met een geheven zwaard klaar om mij te slaan. 'Helse kippenkop!' roep ik in het dwergs terwijl ik mijn bijl omhoog breng om haar zwaard te stoppen.
[52]
Het lukt me de stoot af te weren, maar door de kracht waarmee haar zwaard op mij neerkomt, verlies ik bijna mijn evenwicht.
[10]
Ik haal weer uit met mijn bijl om haar eens een keer een goede klap te geven -stomme lafaard dat ze is, zomaar iemand van achteren aanvallen- Maar ik let niet goed op waar ik loop en ik struikel over een losse steen waardoor ik niets raak. 'Rotgedoe!' roep ik in het dwergs 'Er gaat vandaag ook niets goed! Rot! Rot! Rotgedoe!!!'

-Antorin, Marktplein-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Ricai)
Oef, wat een klap. Ze weert nog net mijn slag af.
Dan haalt ze uit met haar bijl, blijkbaar nog niet helemaal terug in evenwicht slaat ze langs me heen.
Ik zeg in gebrekkig dwergs: 'gevecht van staal, zoals het hoort'
[43]
Ik sla met mijn falchion naar haar rechter bovenbeen.
Ik merk dat ik wankel sta en terwijl ik mijn evenwicht herstel mindert mijn falchion erg in snelheid.

((Urthog))
[98 + 15 aarde magie = 113]
Ik pak de appels aan en eet flink wat. 'Die schutters zaten in de rechter toren toch?'Ik loop naar buiten. De rook wolk begint langzaam weg te trekken. 'Probeer mij te dekken.' zeg ik tegen de andere barbaar. Ik sla mij vuist tegen de grond en sluit mijn ogen. Ik vorm een donker model van de stad in mijn hooft en stuur mijn kracht naar de toren. Een groene lijn vormt zich als een aardscheur naar de toren en gaat tussen de stenen van de toren zitten. Ik laad de kracht stromen en breek het onderste deel van de toren. Ik open mijn ogen. Langzaam begint de toren te wankelen steeds veder valt hij naar voren. Met een groots kabaal stort hij op de grond. De brok stukken vliegen in het rond.
[73 + 10 kracht = 83]
Een rotsstuk komt tollend op mij af snel haal ik uit met mijn hamer. De hamer slaat de steen uit een in splinters.

((Als je oke gooit kan je nog best uit de toren ontkomen.))

((OC: Mooie rol!))

-Antorin, Marktplein-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Rakhar)
Ik volg Urthog naar buiten en ik geef hem dekking terwijl hij zijn aardemagie gebruikt. Maar dan hoor ik iemand tientallen meters verderop praten. Ik kan het niet verstaan. Ik kijk opzij richting de herberg en ik zie een Dwerg en een mens daar vechten. Het is dezelfde dwerg van ervoor! De dwerg vecht ten minste niet als een lafaard.

Ik zie de toren langzaam instorten en een rots naar ons toekomen. Ik wou hem net kapotslaan maar Urthog heeft dit al gedaan met zijn hamer. Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik naar de gevallen toren, alhoewel ik een beetje bang word van de hoeveelheid magie die is gebruikt. Ik ben blij dat hij aan mijn kant staat. Ik wijs Urthog erop dat daar 1 dwerg en 1 mens is en dat we ze beter hun gang kunnen laten gaan, omdat de dwerg niet als een lafaard vecht, alhoewel dit moeilijk kan worden sinds hun het wel moeten opmerken dat de westertoren is gemold.

Ik vertel tegen Urthog dat we er nu heen moeten gaan, als we een beetje geluk hebben zitten ze nog vast onder het puin en kunnen we ze afmaken op een manier die lafaards verdienen.

((OC: Ik zal even wachten tot iedereen dit heeft gezien en een RP post heeft gemaakt.))

-Antorin, westertoren-
-14 mei-
-ochtend-

(Quinn)
Ik drijf haar in een hoek, ze zit in een schamele positie. Haar bloed zal mijn voeding zijn. Ik heb me volledig overgegeven aan de magie, zoals altijd schijnt mijn oog fel. Feller dan toen met Adzena, feller dan met Inna, feller dan ooit in jaren.
Dan steekt ze weer haar hand vooruit, in het begin aarzelend, zwak, maar al snel recht ze haar rug en neemt ze een daadkrachtiger’ houding aan.
‘Stop! Ik zeg dat je moet stoppen!’ Zegt ze. Deze keer luister ik niet, ik zit er al weer te diep in. Ik grom, ik brul, ik laat grijnzend mijn ontblote tanden zien. Ik maak me klaar om aan te vallen, niet meer spelen, niet meer rekken, de vrouw zal niet meer leven.

Maar dan, vlak voordat ik op haar af kan springen en me te goed kan doen aan haar sappige, warme vlees, zegt ze nog wat. Deze keer… bozer… agressiever...! Wat bezielt die domme, domme vrouw?
‘Doe normaal! je bent een mens, bij Mardok! Geen beest, gedraag je toch volwassen!’ Zegt ze boos.
Even kijk ik haar verstard aan. Ik houd op met grommen en adem normaal.

‘Nee! Ik ben geen beest!’ Denk ik.
‘Bloed! Bloed! Bloed!’ Reageert een stem grommend. ‘Wat ben je dan wel?’ Gaat dezelfde stem snel en rauw verder. ‘Wat!? Quinn Al’shera, dochter van de Dagenraad. Je bent geen beest, je bent een jager en die vrouw is de prooi.’
‘Nee! Nee! Stil! Ik ben geen beest! Ik ben een mens! Een mens!’ Jammer ik innerlijk terug. Wie ben ik nou? Beest of mens? Jager of prooi?
De stem lacht grauw. ‘Quinn, jij bent het vuur, jij bent de strijder. Dood haar!’
‘Nee!’ Schreeuw ik geluidloos in mijn hoofd terug. ‘Nee! Ik weiger haar te doden! Ik ben geen beest! Ze heeft gelijk, dit heeft lang genoeg geduurd! Ga weg!’ Ik knijp mijn ogen dicht en uit een haast dierlijke brul als er een felle pijnschicht door mijn hele lichaam trekt.
‘Dood haar!!’ Brult de stem razend in mijn hoofd. ‘Dood haar, Quinn! Dood haar!!’
‘NEE!!’ Schreeuw ik, nu zo uit overtuiging, zo vol woede en angst, dat dit woord niet alleen door mijn gedachten geschreeuwd wordt, maar ook door mij als fysiek persoon.
Ik val op mijn knieën als er weer een pijnscheut door me heen raast. De stem schreeuwt onophoudelijk iets wat ik niet kan verstaan, de Magie is razend, woedend. Ik schreeuw van de pijn, kronkel over de vloer voor de voeten van de blinde vrouw. Zij heeft meer losgemaakt dan iemand ooit gelukt is.

Maar dan plotseling schud iets me volledig wakker. De toren beeft, ik hoor een knal, gekraak, en voel dat de toren langzaam over begint te hellen. De hele boel stort in!
‘Wat is dat!?’ Roep ik als ik plots overeind schiet. Mijn oog flikkert nog zachtjes na, deze plotselinge verandering heeft mijn al strijdende geest net genoeg ruimte gegeven om los te breken. De Magie huilt ergens ver in de krochten van mijn geest, ik walg bij de gedachte aan wat ik deze onschuldige magiër aangedaan zou hebben.
‘Bedankt.’ Hijg ik. ‘Zonder jouw optreden had het wel heel anders uit kunnen pakken.’ Mijn stem klinkt kalm, maar duidelijk wel uitgeput van mijn strijd met de Magie.

[69+10 snelheid= 79]
Ik sta op, kom na korte tijd van verwarring weer tot mijn zinnen. We moesten hier wegkomen, en wel nu!
‘Kom, snel!’ Roep ik als ik naar beneden begin te rennen. Ik grijp de vrouw bij haar arm, ik ben haar wel wat verschuldigd voor haar eerder actie.
Terwijl ik naar beneden loop fluit ik twee keer lang en scherp. Vuur, mijn paard, heeft een goed gehoor en komt van mijlenver aandraven bij dit signaal. Ik smeek dat hij het ondanks de instortende toren gehoord heeft. Ik zal die onbekende vrouw niet dood laten gaan, noch wil ik zelf het leven verliezen. We zouden uit deze rampzalige toren komen, zelfs al moest ik ervoor tien kilometer op mijn buik door scherven kruipen. We zouden hieruit komen!

((OC: sorry voor de nogal lange post... :/ is alles duidelijk? En die toren instorting was echt onverwacht! Wow! ik dacht "och, ik wacht wel ff, die barbaren komen toch nog niet" nou, DUS WEL! Lol!))

(( OC : Haha ))

-Vlakbij de westertoren-
-15 Mei-
-Ochtend-

NPC:Norun
Terwijl ik luister, hoor ik een dier binnen de toren, maar dan stopt het. Ik hoor iemand "Nee!" schreeuwen en kreunen van de pijn. Terwijl ik dit hoor, voel ik de grond trillen en hoor ik de grond bewegen naar de toren. Dan hoor ik iets breken. De onderkant van de Westertoren? Ik hoor het steeds meer en meer kraken en ik open mijn ogen. Tot mijn verbazing zie ik dat het onderste gedeelte van de Westertoren helemaal kapot is. Ik zie de westertoren omvallen. Ik zit er vlakbij dus ik kies ervoor om weg te rennen.

[100 + 15 = 115] (ontwijken) ((Oh natuurlijk gooi ik hoog met een NPC...))
De westertoren valt ong. mijn richting op, het is haast te laat om weg te rennen. Ik maak gebalanceerde maar snelle stappen naar voren en op het moment dat de westertoren instort spring ik in een gebouw 5 meter verderop en rol ik achter een muur.

Kaboem! Het gebouw waar ik eerst op stond is verwoest en de muren van het gebouw waar ik nu in zit is ook kapot. Met geluk staat de muur waar ik achter schuil nog overeind. Ik haal opgelucht adem maar ik kan niks zien door de grote stofwolk die is ontstaan. Ik sluit mijn ogen en ik sta op. Ik gebruik mijn oren om naar buiten te lopen, om een plek te vinden waar ik achter kan schuilen voor wanneer de stofwolk weg is. Als iemand dan de westertoren wilt bekijken kan ik hem aanvallen, want wie verwacht nou dat er iemand nog leeft vlakbij de westertoren ?

-Antorin, Marktplein-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Dei)
Na mijn nogal mislukte slag valt de vrouw me weer aan. Zij lijkt ook niet zo stevig te staan, waardoor ook haar slag niet al te goed aan lijkt te komen. -blijkbaar is het een slechte dag voor iedereen-
[81]
Ik gebruik de steel van mijn bijl om de slag van haar zwaard af te weren. -eindelijk iets dat wel lukt-

Dan ineens hoor ik een klap, zo hard dat het de grond doet trillen. 'Wat is er nu weer aan de hand!' roep ik in het dwergs terwijl ik me omdraai. In het westen van de stad hangt een grote stofwolk, en er is iets niet goed... Er... mist iets... -Het is groot en het is er nu niet meer... wat is het.... Er was daar iets... Maar wat? Wat het ook is, iemand heeft het overduidelijk gesloopt.- 'Welke driedubbel doorgedraaide rotkop is hier de boel aan het slopen?' zeg ik in het dwergs 'Is er eindelijk iets te vechten, komt er een of andere idioot die de boel weer eens af moet breken.' Dan bedenk ik me dat ik eigenlijk ergens mee bezig was... Oh ja, ik was een stomme mensenvrouw aan het inmaken. Laten we hopen dat ze ook afgeleid was door de klap, anders ga ik er aan...

-Antorin, Marktplein-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Ricai)
Als de westertoren instort wordt de dwerg afgeleid, ik ook, ik kijk naar de westertoren vol verbazing en laat mijn falchion zakken.
Dan bedenk ik dat ik aan het vechten was, ik kijk snel naar de dwergenvrouw als ze begint met praten.
Ik neem een stap bij haar vandaan en richt mijn falchion weer op haar, haar volgende aanval afwachtend.
Ik vraag me tegelijkertijd af wat die toren heeft laten instorten.

-Antorin, westertoren-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Danya) (note to self: mana count = 6)

Mijn aanvaller trekt zich van mijn tweede waarschuwing helemaal niks meer aan. Pas als ik haar als een kind behandel, luistert ze. Ze stopt met grommen en ademt normaal. Eerst ben ik vooral verward. Waarom luistert ze nu opeens naar me? Alhoewel ik er zeker niet over zal klagen. Ze staat stil nu, houdt haar adem in. Ik ook. Ik realiseer me nu, dat ze vlakbij me staat, dat ze me al aanviel en ik het in mijn woede maar half opgemerkt heb, en zeker niet over nagedacht. Huh, mijn leraren zouden me straffen voor onnadenkendheid, denk ik. Kun je ook weer zien dat ze niet altijd gelijk hebben, constateer ik zelfvoldaan.
'NEE!!' krijst ze plotseling. Ik schrik op. Wat laat ik mijn gedachten toch telkens afdwalen! Midden in een gevecht nog wel! Ik voel het schudden van de vloer als ze op de grond valt, ik hoor haar schreeuwen terwijl ze kronkelt in pijn. Wat heeft ze? Kan ik haar genezen? Wil ik haar wel genezen? Ik twijfel tussen mijn dolk pakken en haar neersteken nu ze weerloos is, en proberen een verbond met haar te sluiten. Op z'n minst een niet-aanvalspact, misschien?

Dan begint de toren te schudden. Het is hier niet veilig meer, maar het kind heeft het nog niet door. Dat ligt nog op de vloer te krijsen. Ik wil vluchten, maar iets houdt me tegen. De toren knapt nu echt en het kind schiet overeind. 'Wat is dat!?' roept ze uit. Dan richt ze zich tot mij, met kalme stem. ‘Bedankt.’ hijgt ze. ‘Zonder jouw optreden had het wel heel anders uit kunnen pakken.’ Ik richt me tot haar. 'Dat is allemaal leuk en aardig, maar we moeten hier nu weg.'
Ze begrijpt mijn hint, en staat op. 'Kom snel!' roept ze, terwijl ze zelf het goede voorbeeld geeft en naar beneden begint te rennen. Ik schud geïrriteerd mijn hoofd. 'Wat zei ik net?' mompel ik. Ze grijpt mijn arm beet en sleept me mee.

[42]
Ik struikel bijna, maar hervind mijn evenwicht en ren met haar mee naar beneden. Haar stevige grip laat me niet los en trekt me half de trap af. Met moeite weet ik me in evenwicht te houden, maar als we nog maar een paar meter moeten val ik echt. Met een harde klap kom ik op de grond terecht. Mijn benen doen pijn, net als mijn armen. Ik kan ze niet meteen bewegen, en lig machteloos terwijl de toren verder valt. Hoever gaat de plotselinge genegenheid van het kind? Zal ze me hier laten liggen of neemt ze me toch mee? spookt het door mijn hoofd. Ik wacht af terwijl ze de trap af komt.

(OC: Quinn/Veerle, lange posts zijn juist nice! Geen sorry zeggen daarvoor. Jep, het is duidelijk, tenminste voor mij..)

-Antorin-
-15 Mei-
-Ochtend-

het is verlaten op straat op een iemand na. in de verte klinken gevechten vol van magie en heftige effecten. hier hangt de stilte van de dood. met zijn rug naar de zon staat de jongen. een lange schaduw werpt hij over de rechte straat.
in iedere hand heeft hij een dolk. zijn schaduw begint subtiel maar duidelijk te veranderen. langzaam kringelt er rook van zijn schaduw.

ik ben een met mijn wapens zegt warden koelbloedig

beweging en warden haalt uit met zijn dolken. niet ongecontroleerd als op aas jagende wezens of stromende barbaren. niet zo roekeloos als oude veteranen en niet zo krachtig als een dwerg. dit was gracieus,
een dans. een dans met de schaduwen die geworpen worden. geen beweging gaat verspilt alles is een samenhangende dans van dodelijke bewegingen. althans als daar iemand zou hebben gestaan. een dans van dood en verderf
in perfecte harmonie uitgevoerd met de schaduwen. hij staat even snel weer stil als toen hij begon. niet moe maar zelfverzekerd staat hij daar. een geluid achter hem.

warden draait zich om en ziet een pijl op zich gericht. over de pijl kijkend staat een mooi jong meisje van ongeveer zijn leeftijd. " hey mooie dame" zegt hij met een grijns op zijn gezicht. "hey" zegt ze.
"ik ben warden" zegt hij als reactie. "en ik ben jou toernooi einde" zegt ze. haar pees fluit.

de pijl komt los van de pees en vliegt richting warden. deze duikt weg en met een simpele draai staat hij weer rechtop en kijkt naar het meisje. "tud tud, zo makkelijk ben ik niet"zegt hij vol zelf vertrouwen.
ze legt haar boog neer en haar pijlen koker doet ze af. warden denkt dat ze het opgeeft maar niets is minder waar. langzaam pakt ze een dolk uit een schede aan haar riem. daar staat ze even recht op. "KLAAR?!"
ze wacht niet op antwoord maar valt meteen aan.

de dans begint. warden ontduikt haar uitval met een draai waarna hij haar probeert te steken. hij mist want zij draait zich op tijd weg. een hand zet hij op de grond en hij wil zich omdraaien als hij opeens iets voorbij zijn
gezicht ziet flitsen. het is haar dolk die zich tussen zijn middel en ringvinger in de grond boort. soepel maakt zij de beweging af en met een radslag staat ze weer rechtop op een meter van warden.

dan ziet hij het haar schaduw hij rookt. net zoals die van hem rookt haar schaduw ook. warden schreeuwt: STOP!. ze stop en wacht tot warden doorgaat. "kijk dan naar je schaduw die rookt. en kijk naar de mij die doet het zelfde. wij kunnen
elkaar niet dood maken." zegt warden. "IK ben de enige die danst met de schaduw. hou op met je vuile trucjes en vecht illusionist" vol woede valt ze warden opnieuw aan. de dans gaat door.

een dans ontspringt, een dodelijke dans mits er iemand anders dan warden of het meisje de tegenstander was. warden duikt weg voor de uitval en rolt om en steekt naar haar middenrif. maar haar middenrif is weg en dan valt ze hem weer
aan met een opwaartse stoot. warden ontwijkt deze en ziet dat ze wankel staat en geeft haar een zet. het meisje valt echter niet maar zet een dodelijke pirouette in met als doel warden zijn hals slag ader te doorklieven. deze weet hij te ontwijken
en hij duikt naar onder on haar van onder aan te vallen. opnieuw een radslag waarbij ze haar dolk als steunpunt gebruikt. terwijl de twee elkaar bestookte met de ene aanval naar de andere dodelijk uitval danste hun schaduwen een eigen dans. handen vormden
uit schaduwen en werden gebruikt om de ander te grijpen ok deze waren in een schitterend dodelijk strijd verwikkeld. een mistap, het einde.

ze stapte mis en gleed heel even weg. de opening warren nodig had. hij dook onder haar armen door en nam haar in zijn armen. met een harde klap zond de dolk weg net onder haar ribben in haar middenrif. de doodsangst sloeg toe in haar ogen en zij keek hem
aan op het moment dat warden zijn tweede dolk bij de eerste voegde. langzaam liet hij zich op een knie zakken en hij zegt: "rust zacht lief, dansen zullen wij later" hij verwijdert zijn dolken en legt haar neer. met haar laatste adem zegt ze
"ik heet ronja". zachtjes kust warden haar op haar wang op het moment dat haar laatste adem uit haar stroomt. hij staat op en kijkt om zicht heen.


een schaduw gevuld van twee mensen hand in hand een dans afgemaakt een dans volmaakt. de volgende dans is er een van twee. langzaam verdwijnen de schaduwen en warden zijn dolken worden gitzwart.

-Antorin, in een straat wat verder bij de marktplaats vandaan-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Adzena)

Ineens hoor ik iets, een luid geroffel van grote stukken die vallen. Zo snel als ik kan kijk ik door het gat dat op de marktplaats uitkijkt. In de verte zie ik de westertoren omvallen. Een kant van de westertoren ligt aan puin. Dat moet ik vast gehoord hebben. Beneden zie ik de barbaar en de aardemagier staan. 'Tuurlijk waarschijnlijk die stomme magier weer.' 'De gebouwen aan de marktplaats laten affikken was vast niet genoeg voor je he.' grom ik zacht.

Ik ben danwel een eind van de toren verwijderd, maar mijn instinct zei me dat ik mijn schuilplaats moet verlaten en me verder van de toren te verwijderen. En mijn instinct had het niet altijd mis. De mensen die in de toren zitten zoeken het wel uit met die twee.. Als ze het er tenminste levend vanaf brengen. De ridder liet me nu koud. Het kon me niet meer schelen wat er met hem gebeurd was.

Ik wring me door het gat naar buiten en laat me lang het schuine dak omlaag glijden, zodat ik tenminste uit het zicht ben van de barbaar en de aardemagier. De andere konden me niet zo schelen. Vooral de barbaar, daar maakte ik me de meeste zorgen om. Want hoe kon hij nou leven na doorboort te zijn met pijlen. Ik snap het gewoon niet. Ik schud mijn hoofd en gooi die gedachte van me af. Ik moet koel blijven en gefocust.

Ik laat me door middel van een pijp langs het huis omlaag en ren met hoge snelheid door de straten. Steeds verder van de marktplaats af. Ik kijk geen een keer meer om. Ik ren alleen nog maar vooruit. Een keer links, dan weer rechts, nog een keer rechts. Ik heb geen idee meer waar ik heen ga. Uiteindelijk als ik gestopt ben, heb ik geen idee meer in welk gedeelte van de stad ik mij bevindt. Behoedzaam voor andere deelnemers sluip ik door de straten, door de donkere steegjes, zodat niet veel mensen mij konden zien. Niet dat er in dit gedeelte van de stad veel mensen zijn.

-Antorin, westertoren-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Quinn)
Even lijkt het goed te gaan, de vlucht uit de toren, en de vrouw volgt me ook gewoon, ondanks mijn optreden toen net. Maar dan voel ik haar hand wegglippen, achter mij hoor ik haar iets roepen, ze verliest haar evenwicht. We waren al bijna beneden, nog geen vier meter van de onderkant van de ineenstortende toren verwijderd, maar dan valt ze plots recht naar beneden.
Ze blijft verkrampt op de grond liggen ze heeft duidelijk veel pijn en kan niet op staan.

‘Wat nu?’ Denk ik wanhopig als ik naar beneden ren. ‘Ik kan haar niet dragen. Daar heb ik de spieren niet voor!’
‘Magiër, kan je opstaan?’ Fluister ik, vanwege het kabaal toch nog vrij hard, in haar oor. Ik krijg enkel gekreun als antwoord. ‘Dansende vlammen!’ Denk ik. ((OC:ja, dat is een scheldwoord >_> I know, fail!)) ‘Er is geen tijd om eventjes rustig te gaan bijkomen als we hier allebei levend uit willen komen.’

‘Leun op mij! We moeten hier weg, magiër, dat moet!’ Schreeuw ik boven het geraas uit terwijl ik haar overeind probeer te trekken. ‘Ik kan je niet helemaal tillen! Leun op mij!’
De ingang is ondertussen al helemaal bedolven, daar kunnen we niet meer doorheen. De kelder dan maar, dat is onze enige redding. Wanneer het rustiger wordt zouden we wel weer naar boven komen. Belangrijkste dingen eerst!

((OC: omfg, echt vier keer overgegaan in verleden tijd >_> omdat ik daar normaal altijd in schrijf… lol!))

-Antorin, westertoren-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Myr)
Ik open mijn ogen. Rood, overal rood. Ik sluit mijn ogen. Ik kan het niet geloven. Ik open mijn ogen. Ik schreeuw.

Ik zit op een lijk, half aangevreten. Overal zit bloed. Ik heb een vreemde smaak in mijn mond. Vol ongeloof kijk iik neer op het lijk. Eerst en ik bang dat het Danya is, iets in mij wil Danya zo aan mijn voeten zien liggen. Ik kan niet bewegen, ik kan niet meer schreeuwen. Ik kan niet eens meer mijn ogen sluiten.

De trillingen die door de grond trekken, halen me niet uit deze trance Was ik het, ik?
De luide knal die klinkt, haalt me niet uit deze trance. Bloed, overal bloed.
De grote scheuren die verschijnen, halen me niet uit deze trance. Ik ben bang, zo vreselijk bang

‘Leun op mij! We moeten hier weg, magiër, dat moet!’ wordt er geschreeuwd. Ik schrik op. Nu pas wordt ik me bewust van het gevaar. Danya en een meisje staan daar onder in de toren. Vlak bij mij, maar ze schijnen me niet gezien te hebben. ‘Ik kan je niet helemaal tillen! Leun op mij!’ schreeuwt het meisje nog een keer, in paniek. Ik kom overeind en ren naar ze toe. Mijn gedachtes zijn nog steeds overheerst door het lijk dat ik net gezien heb. Maar mijn lichaam is de schok alweer te boven. Zonder iets te zeggen, schuif ik Dana over een schouder. Nu ondersteunen ik en het meisje haar.

(( OC: sorry, dat het zo laat is. Toneelvoorstelling gisteren.))

-Antorin, westertoren-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Danya)(note to self: mana count = 6)

'Magiër, kan je opstaan?' fluistert het kind in mijn oor, luid en duidelijk. Ik probeer te antwoorden, maar er komt alleen gekreun uit. Ze denkt even na en schreeuwt dan over het donderende geraas heen: 'Leun op mij! We moeten hier weg, magiër, dat moet!' Ze probeert me overeind te trekken, terwijl ik vecht om bij bewustzijn te blijven. De kakofonie van geluiden en de na-effecten van de klap maken me nogal duizelig. 'Ik kan je niet helemaal tillen! Leun op mij!' schreeuwt ze nu. Ik probeer mee op te staan, maar val weer neer van de hoofdpijn. Dit gaat niet lukken, denk ik. Plotseling tilt een ander persoon mij mee op. Door het stof heen ruik ik haar kenmerkende geur en verstijf van de schrik. Maar Myr valt me niet aan, merk ik, en ik ontspan me weer. Integendeel, Myr en het kind ondersteunen me nu allebei en we lopen voorzichtig verder terwijl om ons heen de toren steeds verder instort.

Ik let niet op waar we heen vluchten. Daarvoor ben ik teveel bezig met het lopen zelf, met overeind blijven. Pas als we weer een trap af lopen, valt het me op dat we niet richting uitgang gaan. 'Waar gaan we heen?' vraag ik, maar het komt er maar zachtjes gemompeld uit. De trap is breed genoeg voor ons drieëen, gelukkig, want we vallen niet om of zo. In de kelder is het lawaai wat minder, en de stofgeur is vervangen door de geur van vochtige muur en vloer. We zitten hier veiliger, denk ik. Maar is het veilig genoeg?

Eenmaal beneden leggen Myr en het kind me op de vloer neer. De kou trekt door me heen, door mijn toch al natte kleren van de val in het riool. Ik ril, maar de pijn wordt er alleen maar erger door, dus ik probeer het rillen te onderdrukken. Dat lukt maar half. Als Myr haar vest zorgzaam over me heen legt, en het kind haar cape, sta ik mezelf toe om te genieten van de plotselinge warmte.
Zo lig ik daar, warm van boven, maar nog steeds koud van onderen, en ik vraag me af wat ik met hen beiden aan moet. Waarom heb ik nu de pech juist die mensen op te zoeken, die opeens om kunnen slaan in bloeddorstige monsters?