EVENT: Het Toernooi

(Ricai)

[24]
Wanneer ik wild op het meisje afstorm duikt ze opeens aan de kant en gooit een mes naar mij toe.
Ze raakt mij vol in mijn schouder.
Ik voel het maliën bij mijn schouder een breken en een scherpe steek in mijn schouder.
Het maliën heeft het voor het grootste deel wel tegengehouden, maar de schouder die al gewond was brandt nu wel echt heel erg.
Ik verbijt me en hef mijn falchion.

[58]
Ik haal van bovenaf uit naar haar nek, ik wil haar van rechtsboven naar linksonder slaan, net langs haar hoofd heen, als mijn zwaard zijn baan zou afmaken zou hij bij haar linkerheup weer uit haar lichaam komen.
Mijn schouder trekt echter door de pijn en mijn falchion raakt uit koers.

-Antorin, in een huis
-16 mei-
-ochtend-

(Adzena)

[2+15=17]
Ik zie de falchion aan komen en wil het ontwijken. Maar door de plotseling heviger stekende pijn in mijn zij. Kan ik geen stap vezetten, op een of twee hele kleine passen na. Ik krimp zowat ineen van de pijn en voel dat de falchion door mijn schouder gaan. Ik kan de pijn niet meer binnen houden en schreeuw het uit. Er zit een hele flinke, diepe snee dwars door mijn schouder. Mijn shirt kleurt ook daar weer donkerrood en het bloed druipt zelf over mijn shirt.

[85+10=95]
Ik zak op mijn knieen en automatisch schiet mijn hand naar mijn schouder. Ik bijt zowat mijn lip kapot en kijk naar haar. Ik wil niet gelijk uit het toernooi liggen, maar gelukkig ben ik tenminste niet een van de eerste.
Maar hier zal ik het niet bij laten, zo snel zou ze me niet dood krijgen. met mijn andere hand pak ik nog een mes en gooi deze naar haar hals.

(Ricai)
Er komt een grijns om mijn lippen als ik haar bloed uit haar schouder zie vloeien.
Mijn moment van triomf duurt echter niet lang, want er vliegt weer een mes naar me toe.

[20]
Ik voel de dolk in mijn hals boren, net langs mijn ruggengraat, ik ben tenminste niet gelijk verlamt.
Mijn grijns verstart en ik besef dat het voor mij ook over is.

[90]
Ik trek het falchion los en sla met mijn laatste kracht naar haar nek, vanaf de zijkant.

(Thaldeus)

(25 (40-15)

Het zwaard in mijn schouder wordt er ruw uit getrokken, en de man met de speer die voor mij lag steekt zijn speer in mijn been.

(82 (62+20)

Ik trek de speer uit mijn been en gooi hem weg.

(39 (19+20)

Ik probeer de man achter mij weg te slaan met een elleboog in zijn gezicht, maar hij draagt een harnas.

(116 (96+20)

Ik sta op en gebruik mijn hamer om de man achter mij te slaan. Ik raak hem en springt naar achter.

-Antorin, in een huis
-16 mei-
-ochtend-

(Adzena)

[87+15=102]
Ik glimlach kort als de grijns van haar gezicht af is. Ik merk hoe ze haar falchion weer pakt en voor een laatste aanval gaat. Ze mikt op mijn nek, maar gelukkig voor mij is dat juist voor mij het gemakkelijks om te ontwijken.
De slag weet ik te ontwijken maar ik weet dat ik het niet zal redden. kruip naar de dichtsbijzijnde muur en ga er met mijn rug tegenaanzitten. Ik laat mijn hoofd tegen de muur rusten en kijk naar de vrouw die mij aanviel. Een schrale troost voor mij is dat zij het tenminste ook niet gaat halen.
Ik voel het bloed nogsteeds it mijn wonden vloeien, ik sluit mijn ogen en wacht rustig af met een grijns op mijn gezicht.

-Adzena is dood-

(Ricai)
Ik mis mijn laatste slag.
Ach, het maakt niet uit
Er is niemand hier die haar overeind gaat zetten.
Ik bedenk dat ik best goed gevochten heb, ik ben het blijkbaar niet verleerd.
Ik hou mijn adem in omdat ik anders ga hoesten van het bloed, ik wil enigzins vredig sterven.
Ik kijk haar in de ogen.
Ik knik ten teken van respect.
Dan wordt alles zwart.

+ Ricai is dood +

-Antorin, centrum-
-16 mei-
-ochtend-

(Rakhar)
Terwijl ik mijn wapens oppak, zie ik in mijn ooghoeken iemand op me richten. Dan merk ik dat hij opeens voorover valt. Iemand heeft hem met een zwaard door zijn borst gestoken.

Maar dan zie ik de man in een harnas naar mij toelopen, terwijl hij verschillende andere vermoord die hem proberen aan te vallen.

Ik kijk om me heen en merk dat er in mijn buurt nog maar tientallen tegen elkaar vechten, waaronder verschillende magiers, jagers en strijders.



Opeens begint de man in de harnas met zijn Claymore te rennen naar mij toe. Het is nog steeds niet snel maar ik ren ook op hem af.

[81 + 15 (counterattack) = 96]
Hij zwaait met zijn zwaard naar mij toe, ik gebruik mijn schild om hem tegen te houden, waarnaar ik de schild naar hem toe beweeg en zijn arm wegduw. Daarna sla ik hem zo hard als ik kan op zijn harnas. Mijn bijl komt door zijn harnas heen maar nog niet diep genoeg. Hij doet een paar stappen achteruit en staat klaar voor nog een aanval. Dit keer wacht hij op mij.

[29 + 25(kracht) = 54]
Ik doe een paar stappen naar voren maar verlies mijn balans een beetje en ik hak met mijn bijl richting zijn borst. Hij deflecteert deze met remak met zijn zwaard. Hij duwt het weg en ik doe een paar stappen terug. Opeens voel ik de grond trillen. Ik kijk opzij en ik zie een gleuf naar mij toetrekken. Het komt van een magier.

[77 - 15 (ontwijken) = 62]
De gleuf komt met snelheid naar mij toe, ik val er bijna in maar ik kan net op tijd mijn balans terugvinden en met moeite ergens heenrennen. Voor de man in het harnas is het niet goed gegaan. Hij verloor zijn balans en viel daarna in de gleuf.

De magier begint met een nieuwe aanval. Stekels komen nu uit de grond naar mij toe.

[98 - 15 = 83]
Ik zie de stekels naar mij toekomen en ik ren richting de stekels omdat daar de magier achter zit. Ik ontwijk de stekels met sprongen en snelheid en ik kom aan bij de magier. Ik merk dat de meeste hier al dood zijn, alleen in de verte zie ik nog tientallen vechten. Ik ren op de magier af met mijn schild naar voren.

[56 + 25 (kracht) = 81]
Ik ren naar hem toe terwijl hij langzaam een aardemuur probeert te maken maar het is te laat voor hem. Ik ram door de halfstaande muur heen tegen de magier aan, die achterovervalt. Daarna hijs ik mijn bijl

[16 + 25 (kracht) = 31]
Ik laat mijn bijl zakken tegen de magier aan, maar de magier verdwijnt in de grond. Verbaasd kijk ik om me heen. "Lafaard!" zeg ik in het barbaars. "Alleen lafaards gebruiken magie!". Vol met woede kijk ik om me heen maar ik zie hem niet. Ik vole de grond onder me opeens wegglijden en ik val in een gat. Dan worden mijn benen klemgezet door de aarde. Steeds strakker en strakker. Ik kan mijn benen tegen elkaar voelen drukken en ik zet mijn tanden op elkaar, om niet de schreeuwen van de pijn. Maar ik kan het niet in me houden, ik kreun zacht van de pijn.

Dan zie ik de magier weer uit de grond komen, met een bebloedde neus. "Het is tijd voor je om te sterven." Hij laat een punt van aarde zweven voor me lichaam en richt hem op mij. Deze zou zo door mij lichaam heen kunnen gaan. Hij is groot.

[12]
Ik probeer om nog te ontsnappen, maar het lukt niet. Ik doe mijn schild voor me, maar de punt van aarde gaat erdoorheen en ook door mijn lichaam. Ik kan de pijn voelen en ik schreeuw het uit. er zit een gapende gat van 15cm bij mijn bovenlichaam. Ik schreeuw nog meer en ik kan niet stoppen met schreeuwen. Zoveel pijn doet het.

Ik kan de magier alleen horen lachen maar dan zegt hij: "Je hoort allang dood te zijn, sterfeling." Dan opeens probeer iemand hem van achteren aan te vallen, maar de magier ontwijkt het en duwt hem naar achteren met aarde, waarna hij hem de grond in sleurt en hem plet.

Lachend loopt de magier naar me toe en wilt mij schoppen.

[77 - 25 (verwonding) = 52]
Ik zit van en door mijn wond kan ik amper nog iets doen. De magier schopt mij tegen mijn hoofd aan, maar het deed niet zo zeer. Ik wil mijn bijl grijpen en hem te grazen nemen.

[21 - 25 + 25 = 21]

Ik probeer mijn bijl te pakken maar mijn arm wilt niet meehelpen. Dan staat de magier op mijn arm en lacht naar mij. Ik kan niks meer doen, maar ik zal niet opgeven. Hij zal boeten.




[Genezing bovenlichaam, gapende gat = 45 ]
Ik voel de gapende gat langzaam zich sluiten, alhoewel hij nog lang niet is gesloten. Hij bloed nog steeds en je kan het nog steeds makkelijk zien. De pijn is iets minder.

(Thaldeus)

[92]
Ik duw mijzelf door de massa mensen, strompelend. De meeste merkte mijn niet, en zelfs diegene die mij merkte waren te druk bezig iets te doen. Ik duw mijzelf een krat op, en gooi mijzelf erachter.

[18]
Opeens komt er iemand aan lopen, ik pak mijn kruisboog en wacht.

[100]

Ik schiet en de man valt voorover.

[4]

Uit het niets plant iemand een mes in mijn borst.

[49]

Ik probeer het mes uit mijn borst te trekken, en het lukt mij om weg te komen uit de hoek, maar de wond is diep. Ik val neer in een goot en merk dat ik mijn bewustzijn verlies. Ik vecht, maar de duisternis sluipt in. De pijn verlaat mij, ik huil als ik merk dat het leven mij ook verlaat. Waarom was ik zo dwaas hieraan te beginnen?

-Uitgeschakeld-

-Antorin, centrum-
-16 mei-
-ochtend-

(Dei)
Het is ochtend. De zon komt op. Gisteren is een zware dag geweest. Ik kijk naar de opgaande zon, als ik ineens een stem hoor. 'Wie is daar? Wie zegt dat?' roep ik 'Laat je zien als je durft!' Ik kijk om me heen om te zien wie er sprak, maar ik zie niemand. Dan klinkt er nog een stem. Een vrouwenstem. Weer kan ik niet zien waar die stem vandaan komt.
Dan schiet er ineens vanaf de zon een gigantische rode straal naar beneden, die de grond raakt ergens in het centrum. Ik begin in de richting van de straal te rennen, omdat ik wil weten wat het is. Als ik aankom in het centrum, zijn er al meer mensen die verbaasd kijken naar de plek waar de straal de grond geraakt heeft. Op die plek hangt een lichtbal, behoorlijk hoog van de grond. Dan hoor ik de stemmen weer. Ze zeggen dat die bal de prijs is, voor de winnaar van het gevecht.
Ik kijk verbaasd naar de bal. De stemmen spreken verder, maar ik hoor ze al niet meer. Ik wil die bal. Ik moet hem hebben. Wat het ook kost, hij is van mij! Ik wordt uit mijn gedachten verstoord door de stem die heel hard 'ten aanval' roept. Om mij heen begint iedereen te vechten. Het is een chaos van mensen die elkaar allemaal af willen maken. Waar ik ook om me heen kijk wordt geschreeuwd, gehakt en gerend. Doordat iedereen veel langer is dan ik, kan ik amper om me heen kijken.
Geschokt, niet wetend wat er allemaal aan de hand is, begin ik willekeurig in te hakken op de benen om me heen.
[34]
Mijn eerste slag is mis, omdat ik niet goed uitkeek waar ik op mikte, en de persoon die eerst voor me stond ineens weg was.

[20]
Nog een gemiste slag. Door de verwarring om me heen zijn de mensen waar ik op mik vaak al weg, of zelfs dood, voordat ik ze geraakt heb.

[45]
Deze keer raakt mijn slag wel, maar niet de persoon waarop ik mikte, maar de persoon ernaast. Omdat het niet de bedoeling was deze persoon te raken, kwam de slag niet zo hard aan en had de persoon alleen maar een wond aan zijn been.

Nog steeds is er een gigantische chaos om mij heen. Van waar ik sta kan ik van de meeste mensen alleen de benen zien, en niet de gezichten. Ik weet al niet meer waar op het plein ik me bevind, alleen dat ik er weg wil, maar dat gaat niet. Om me heen vallen mensen dood neer, iedereen vecht tegen iedereen. Ook al heb ik de laatste drie slagen gemist, ik probeer het nog een keer.

[26]
Ik maai met mijn bijl wild om me heen, maar ik raak niets. Naast me valt een man dood neer, zijn hoofd van zijn nek afgeslagen. Ik probeer verder te vechten, mensen te raken, neer te slaan, maar ik blijf missen, breng alleen maar een paar kleine verwondingen aan aan mensen die toevallig even in de weg stonden.

Dan zie ik een hele grote man met een gigantisch zwaard. Hij is zo lang dat ik zijn hoofd niet kan zien, en hij is druk in gevecht met een andere grote man. Ik besluit hem van achter aan te vallen, om zijn benen onder hem vandaan te hakken.

[16]
Net als ik aan wil vallen, draait de man zich om, en hij zwaait met een grote slag naar mijn hoofd. Ik zie zijn slag aankomen, voel het zwaard mijn hoofd raken, en dan wordt alles zwart.

Als ik langzaam wegzink in duisternis, is het laatste wat ik zie de man, die met een grote grijns boven mij staat, en ineens een vuurbal in zijn rug krijgt. Dan word alles zwart en stil.

-Dei is nu dood-

-Antorin, centrum-
-16 mei-
-ochtend-

NPC POST:Norun

Terwijl ik een plaats probeer te vinden om te schuilen, rennen 2 mensen op mij af. Ik kan het niet langer volhouden met deze verwondingen. Ze steken en het doet teveel pijn. Ik moet rusten.

[56 - 10 (verwondingen = 46]
De eerste man die op mij afrent slaat met mijn stok, ik kan het net tegenhouden met mijn mes, maar terwijl ik dit doe beweeg ik verkeerd voel ik de stekende pijn tussen mij twee benen die elkaar aanraken. Ik stort in van de pijn op de grond. Dan probeert de andere man met zijn bijl mijn hoofd eraf te hakken. Ik moet iets doen of ik ben er geweest.

[18 - 10 (verwondingen) = 8]
Ik probeer mijn pijn te negeren maar het lukt me niet. Ik probeer het nog een keer en ik probeer mij weg te bewegen. Ik zie de bijl richting mijn hoofd bewegen. Ik laat mezelf vallen, op de grond, en ik voel de bijl in mijn schouder. Ik schreeuw het uit van de pijn.

Dan vecht de man met de stok opeens met de man met de bijl. Ze vechten door terwijl ik dood lig te bloeden op de grond...

[2 - 10(verwondingen) = -8]
Ik probeer nog 1 keer mijn krachten bij elkaar te krijgen, maar het lukt me niet. Ik verzwak, mijn hart klopt langzamer en langzamer. Ik stop met ademen. Ik doe mijn ogen dicht en ik denk nergens meer aan.

+NPC Norun is dood+

-Antorin, centrum-
-16 mei-
-ochtend-

(Rakhar)
Ik zit nog steeds vast in de grond, met een gapende wond door mijn bovenlichaam.

Ik kan het voelen genezen, maar het gaat niet snel genoeg. Ik moet vrijkomen en de magier terugpakken.

"Je zult boeten voor je daden magier!" zeg ik in het barbaars. De magier grijnst naar mij en lacht.

Terwijl hij lacht, zie ik dat hij aan het hijgen is. Hij is moe, moe van al het vechten. Kort daarna wijst hij met zijn armen naar boven, waarna de grond begint te trillen en aarde boven zijn armen begint te zweven. Het vormt een grote bol, zo groot als een huis. Hij hijgt nog steeds maar hij lacht en zegt: "Nog iets te zeggen, barbaar?"

[97 - 15 (verwondingen) + 25 (kracht) = 107]
Ik span mijn spieren en probeer mezelf uit de gat te tillen. Ik trek mezelf eruit en ik merk dat hij nog steeds bezig is met een rots aan het vormen.

"Wat doe je, domme barbaar! Denk je soms dat dit je gaat helpen met het winnen tegen mij!?" zegt de magier. Ik sta op en merk dat hij hij armen naar mij toe beweegt, mogelijk om de rots naar mij toe te gooien. "Tijd om te gaan slapen en om nooit meer wakker te worden!" schreeuwt de magier.

[95 - 15 + 25 = 105]
Ik ren naar hem toe zo snel als ik kan en ik sla hem recht in zijn maag. Nadat ik dat heb gedaan, ren ik vooruit en spring ik zo ver als ik kan, om achter mij een rotsblok te horen vallen waar de magier onder staat. Ik kijk om en ik weet gewoon dat de magier dit keer dood is.

Ik pak een fles en ik drink de bier die erin zit eruit. Ik merk dat het bier mijn maag probeert te bereiken maar dat het door de gapende gat die ik heb het moeilijk kan bereiken. Ik kan de alcohol voelen branden op mijn ingewanden. Het doet pijn maar ik laat niks zien.

Ik kijk om me heen en ik zie dat er nog maar een paar vechten in mijn buurt. Ik wacht en ik rust uit. Ik kan de bloed nog voelen stromen en het kleurt mijn lichaam roder en roder.


[Genezing bovenlichaam, gapende gat = 45 + 93]
Terwijl ik uitrust, geneest de wond. Het enigste wat je nog kan zien is de rode litteken.

-Kelder onder de toren-
-16 mei-
-ochtend-

(Quinn)
Ik vermoed dat het al de volgende dag is, aangezien er weer flauwtjes licht door het luik heen schijnt. De nacht was rustig, op een enkel gevecht na. Ik ben net aan het wakker worden en wrijf met mijn handen de slaap uit mijn ogen. Zowel Myr als de magiër slapen nog, of het lijkt alsof ze slapen… het licht mocht het weten!

Net als ik bezig ben wakker te worden hoor ik een stem in mijn hoofd, luid en duidelijk, fel!
"Strijders van Antorín, hoor mij, want ik ben Vition." Dondert een sterke mannenstem.
"Zij die strijden voor de prijs, die Vition en mij, Nura, willen bewijzen van hun kracht, één dag is voorbij en het toernooi verloopt langzaam." Zegt een vrouwenstem.
"Wij zullen jullie uitdagen, u gevaar tonen."

De stemmen zwijgen even, en gaan na een kort moment van stilte weer door. Ik vraag me af waarom ze ophielden met spreken.

"Dit is jullie prijs. De gene die hem aanraakt kan hem opeisen."
Verward kijk ik richting het luik. ‘Prijs?’ Denk ik verbaasd. ‘Welke prijs?’
"Er is echter een beperking. De gene die de prijs opeist moet staan op de lichamen van de verliezers. Een toren moet gebouwd worden van de lichamen van de overwonnen."
‘Oh, heerlijk!’ Denk ik. Het sarcasme druipt ervan af. Ik heb wel genoeg bloed gezien in mijn leven… een toren van lichamen, geweldig!
"Nu, haast u, vecht met al u macht."
"TEN AANVAL!"

Na deze woorden voel ik mijn weinige wonden dichtschroeien, energie vloeit in mijn lichaam en ik voel me als herboren. Echter wordt ik ook overspoeld door een sterke drang, een drang om hieruit te geraken... en… te vechten! Ergens in mijn achterhoofd piept een stemmetje schor; “Niet weer! Quinn, beheers je! Niet weer! Nee!!” Ik druk mijn redelijke verstand niet geheel weg. Ik wil niet vechten met Myr en de magiër, zonder logisch verklaarbare reden voel ik me veilig bij hen. Daar kwam bij dat die magiër één van mijn weinige kansen was om vrij te breken uit mijn afgrijselijke vloek.

Ik sta op en loop richting het luik. Ik zet twee kalme stappen, maar deze slaan snel om in een haastig drafje. ‘Eruit! Eruit!’ Klinkt een stem als wolvengehuil. ‘Eruit, en vecht! Pak de prijs! De prijs!!’ Ik grijp het luik met mijn beiden handen. Mijn vingers vinden met weinig moeite een weg door de enkele kieren. Ik trek, en trek nogmaals zo hard als ik maar kan, maar nu wordt opnieuw duidelijk dat de gift die “spieren” heet niet voor mij bestemd was. Het hout blijft star, stevig, onbewogen.
‘Hallo!? Hallo! Iemand daar?’ Roep ik in de hoop dat die vreemdeling nog in de buurt van het luik stond. Ik denk niet aan de mogelijke gevolgen van toevallige toehoorders, ik wil eruit! Ik wil uit dit stinkhol, naar die prijs –wat het ook moge zijn.
Ik krijg geen directe reactie en neem aan dat die vreemdeling dezelfde drang heeft gevoeld als ik en dus er ook op uit is gegaan. Ik zucht van teleurstelling.

Met man en macht trek ik aan het luik, na verloop van tijd ga ik er zelfs met mijn dolk in hakken. Het mocht allemaal niet baten, het luik blijft zo gesloten als het altijd al was.
‘Aaaaaaargh!’ Een woeste brul vol irritatie verlaat mijn lippen. Ik rammel nog enkele minuten aan het luik en produceer daarbij een enorme hoeveelheid kabaal.

Daarna zak ik uitgeput neer, op de grond onder het luik blijf ik zitten en tuur door de kleine kieren, dan pas valt me op dat het buiten rumoerig is geworden; een enorm gevecht is buiten losgebarsten, bloed kleurt het gelige zand rood, de geur van vlees en dood vult mijn neusgaten.
‘Vlees! Honger!’ Jankt een stem dierlijk in mijn achterhoofd. ‘Nee! Nee! Weg hier! Weg!’ Jammert een andere stem vol angst. Ik krimp ineen onder het luik, verscheurd tussen twee gevoelens schreeuw ik het uit. Het is geen dierlijke schreeuw.

Ik weet niet meer wat ik wil. Hier blijven, weg van het tumult en vooral… het bloed, of naar buiten gaan en vechten! Vechten zoals ons opgedragen is door de Goden, vechten als nooit tevoren. Ik blijf in gedachten verzonken onder het luik liggen. Ergens vraag ik me af hoe het met de magiër gaat… als ze weer in orde was zou ik haar vragen over mijn genezing, zij zou het kunnen doen! Daar was ik zeker van.

-Kelder onder de toren-
-16 mei-
-ochtend-

Een schaduw verschijnt boven het luik en je hoort gerommel. Het lijkt er op alsof iemand de deur wil openen.

-Antorin, centrum-
-16 mei-
-ochtend-

(Rakhar)
Uitgerust loop ik naar de zwevende rode bol. Ik kan de kracht voelen die eraf komt. Het maakt me bang maar toch wil ik zien wat het is.

Tot mijn verbazing zie ik niemand rond de rode bol dus ik loop ernaartoe. Eenmaal haast bij de rode bal...

[11]
...Voel ik een pijl in mijn rug. Omdat het zo onverwacht komt, val ik voorover, op mijn knieen. Hij zit er diep in. De vorige keer dat de pijl eruit probeerde te trekken, schoot de schutter nog 2 pijlen in me. Daarom kies ik ervoor om gelijk op te staan en veel te bewegen.

[48 - 15(ontwijken) = 33]
Terwijl ik kijk waar die schutter kan zitten, zie ik een pijl mij kant op komen. Helaas zie ik deze pijl te laat en voel ik hem door mijn bovenarm gaan. Ik kreun zacht van de pijn, trek de pijl eruit en ren ik naar een muur. Ik duik achter de muur zodat de schutter niet meer op mij kan schieten.

Ik staar naar de rode bal. Ik wil erheen lopen, ik wil het nu pakken. Nee! Als ik erheen loop dan zal de schutter op mij schieten. Ik trek de pijl in mijn rug er ook uit. Het kost veel moeite omdat ik er maar net bij kan. Terwijl ik hem eruit trek voel ik de pijlkop snijden in mijn ingewanden. Ik kreun van de pijn maar uiteindelijk krijg ik hem eruit.

Toen kreeg ik een idee. Wat als ik deze rots oppak, neergooi onder de rode bal en dan erheen spring? Als ik het heb, dan win ik het toernooi. De schutter zit veels te ver weg om mij te pakken. Ik pak de rots op en ik gooi hem naar de rode bal, dan ren ik naar de rots toe, ik spring erop en ik spring naar de rode bal zo ver als ik kan, maar het is niet ver genoeg.

[76 - 15 = 61]
Ik draai me om en in de verte zie ik een pijl naar mij toe vliegen. Ah, nu weet ik waar je zit, schutter! Ik wil mijn schild pakken maar dan herinner ik me opeens dat ik me wapens helemaal niet mee heb genomen. De pijl komt dichterbij en dichterbij en ik glij snel van de rots af. De pijl mist me net en vliegt ergens tientallen meters verderop in het zand.

Dit kost teveel tijd. Het zal niet lang meer duren voordat meerdere mensen hierheen zullen komen.


[Genezing, rug (Pijl) = 2 ]
De wond is nog zo vers als toen hij is gemaakt.

[Genezing, linkerbovenarm (pijl) = 26]
het bloeden van de wond in mijn linkerbovenarm stopt langzaam.

-Antorin, kelder onder de Westertoren-
-16 mei-
-ochtend-

(Danya) (note to self: mana count = 15)

Ik lig op mijn rug in een boot, die drijft op de rivier. Mijn hand steekt in het water en groet de kabbelende stromen met een lome handbeweging. De stromen schrikken en vloeien uiteen, en komen daarna even opgewonden weer terug. Ik voel het leven, de speelsheid in het water. Plotseling hoor ik een luide stem. Ik schrik en draai me om. De boot kiept om en ik beland in het koude water.

Mijn ogen vliegen open terwijl ik wakker schrik. Waar is het water? vraag ik me nog net af, wanneer er een diepe, sterke basstem verkondigt: 'Strijders van Antorín, hoor mij, want ik ben Vition.' Vition! denk ik geschrokken.
Meteen daarop volgt een koele, melodieuze altstem: 'Zij die strijden voor de prijs, die Vition en mij, Nura, willen bewijzen van hun kracht, één dag is voorbij en het toernooi verloopt langzaam.' Langzaam? vraag ik me af. Langzaam? Hoezo? Wat mij betreft gaat dit toernooi niet langzaam. Ik zit hier opgesloten in een kelder met twee mensen die mij allebei gisteren tot moes wilden hebben en daarna mij uit de ingestorte toren gered hebben. Hoezo langzaam?
De basstem breekt dwars door mijn verbaasde gedachten heen voor het vervolg van zijn boodschap: 'Wij zullen jullie uitdagen, u gevaar tonen.' Gevaar? Welk gevaar is dat? Als de goden al met gevaar aan komen zetten, dan moeten wij mensen helemaal oppassen, waarschijnlijk! schrik ik.
'Dit is jullie prijs. Degene die hem aanraakt kan hem opeisen.' De koele vrouwenstem klinkt nu zo verleidelijk als klotsend water in een beker voor een dorstige maar kan zijn. Die prijs wil ik hebben! weet ik.
'Er is echter een beperking. Degene die de prijs opeist moet staan op de lichamen van de verliezers. Een toren moet gebouwd worden van de lichamen van de overwonnenen.' Wat moet, dat moet dan maar. Alles voor die prijs, besluit ik. Zelfs verraad.
'Nu, haast u, vecht met al uw macht.' Macht. Hmm, mooi woord! Macht. Ik proef de smaak op mijn tong, voel de tinteling in mijn vingers.
'TEN AANVAL!' De bas dreunt door mijn lichaam, en de trillingen laten een energie achter, een energie die ik al een tijd niet meer gehad heb. Ik voel hoe mijn magie terugkeert. Ik voel hoe mijn wonden van de val genezen. Verrukt spring ik op. Ik voel hoe kracht in me stroomt, ik ruik de geur van de mensen tegen wie ik moet vechten, vechten om de prijs. Ik hoor het kloppen van mijn hart, mijn jachtige ademhaling, terwijl mijn lichaam zich klaarmaakt om te vechten. Ik proef bloed. Bloed? Verdwaasd zuig ik op mijn tong. Ja, bloed. Ik heb op mijn tong gebeten.

Ik hoor gerammel achter me. Vlug draai ik me om. 'Hallo!? Hallo! Iemand daar?' roept het kind, Quinn, nu. Ja, iemand daar, denk ik. Maar of je daar blij mee moet zijn? Ik grijp al naar water als ik plotseling iets voel tintelen op mijn gezicht, iets voel spelen met mijn haren. Een heel zachte tinteling, nog maar net voelbaar voor mijn zintuigen. Nieuwsgierig draai ik me om terwijl ik achter me Quinn hoor zuchten van teleurstelling. Ik pak mijn tas en zachtjes sluip ik richting de plek waar ik frisse lucht voel, zo zacht dat noch Quinn noch Myr het gehoord kan hebben. Als daar een uitgang is, besluit ik, zal ik ze nog niet verraden. Ik geef ze een kans, ik val ze niet aan. Maar ik ga ze niet helpen. Wie weet in hoeverre ik hen kan vertrouwen als er bij mij al zoveel bloeddorst is losgebroken?

Ik kan de frisse lucht nu ook ruiken: de bedompte lucht van de vochtige kelder lijkt wat minder te worden. Opgewonden loop ik nu verder. De frisse koelte neemt toe en mijn stappen worden sneller. Plotseling voel ik hoe de vloer verandert, rechter wordt. Een druppel valt boos op mijn hoofd terwijl ik de eerste stap zet in de stenen gang. Een tunnel! Vreugde barst in me los en ik ren op volle kracht de tunnel door. Het kan me niet meer schelen of Myr en Quinn iets horen. Gevecht, ik kom eraan! Goden, ik kom eraan! PRIJS, IK KOM ERAAN!

Na een lange tocht knal ik bijna tegen de deur aan het eind van de gang aan. De schok slaat me uit mijn roes en maakt me alert, mijn zintuigen op scherp. Ik zoek de klink met mijn hand en duw ertegen. De deur blijft waar hij is en hoe hij is: potdicht. Ik rammel eraan. Op slot, dat is duidelijk. Op slot en ik heb geen idee waar de sleutel is. Boos schop ik ertegen. Hij geeft niet mee, nog geen duim. De kelder is ver terug, ongeveer een mijl, schat ik. Zover teruglopen, nee, dat is geen optie, voel ik. De overwinningslust laait hoger op. Teruglopen? Echt niet! Niet naar een plek zonder uitgang, niet naar Quinn en Myr, ik wil niemand meer vertrouwen. Overwinnen doe je alleen. Overwinnen doe ik alleen.

Maar hoe kom ik hieruit? Ik denk hard na en beweeg niet, zo ingespannen zoek ik naar ideeën, aanwijzingen om een uitweg te vinden. Maar ik kan niks bedenken. Verwoed begin ik de muren te betasten, op zoek naar een gat, een scheur, een ruwe steen, iets! Mijn hart springt op als ik inderdaad een scheur vind, maar mijn vreugde ebt gauw weer weg als ik erachter kom hoe groot –of beter hoe klein- hij is. Het is een scheur van ongeveer een el lang, maar maar een duim breed. Daar pas ik pas doorheen als mijn botten water worden! Ik glimlach vlug bij de uitdrukking. Die was populair op de Academie. Ach, de Academie… mijn glimlach wordt dromerig bij de herinnering. Als mijn botten water worden.. wat een mooie tijd was dat. Als mijn botten water worden, als mijn botten water worden, de uitdrukking blijft rondmalen in mijn hoofd terwijl ik tegen de muur ga zitten, met de scheur tegen mijn rug. Als mijn botten water worden! besef ik plotseling. Mijn botten moeten water worden, of tenminste buigzaam als water! Maar hoe? vraag ik me af. De magie kolkt in me rond, als een gekooid beest maakt het me duidelijk dat magie er is om gebruikt te worden, om met een ritueel het onmogelijke mogelijk te maken. ‘Als mijn botten water worden!’ fluister ik, terwijl ik mijn ritueelspullen uit mijn tas haal.

Ik plaats een kaars voor me, bij de spleet. Met mijn tondeldoos steek ik hem aan. Ook zet ik mijn kom met runen voor me neer. Daar moet zeker water in komen bij het ritueel, besluit ik. Wat voor water? Ik kan moeilijk hier om een kan water gaan vragen, zoals ik bij mijn vorige ritueel met Myr gedaan heb. Het flesje om mijn nek bevat ook veel te weinig water om van enig nut te zijn. Maar dat water vind ik later wel. Eerst de andere componenten, besluit ik. Stukken steen uit de scheur, dat sowieso, als symbool voor mijn botten. Maar botten alleen zijn niet genoeg. Ik pak een mes uit mijn tas en stroop mijn mouw op. Ik ga op mijn knieën op de vochtige, koude vloer zitten. Wijst de magie me de weg? Ik heb in ieder geval een idee waar ik het water vandaan kan halen…

Ik begin te spreken, zachtjes. ‘Elumia, begenadigde koningin der elementen! U geeft vuur zijn verzengende gloed! U geeft aarde haar vaste onverzettelijkheid, lucht haar ijle vluchtigheid! U geeft water zijn vloeiende buigzaamheid!’ Mijn stem groeit krachtiger en krachtiger, en klinkt schor, bezeten. ‘Mardok, majestueuze vorst der magie! U geeft de vonk om elementen te buigen, te sturen! U geeft de kracht om elementen in elkaar te vervloeien! Bij uw verheven verbintenis, Elumnia, Vrouwe der elementen, Mardok, Heer der magie, vraag ik, Danya Zomerschoon, uw nederige dienaar, u beiden: laat mijn botten in water overvloeien! Geef mijn lichaam die soepelheid die het nodig heeft voor een uitweg uit deze gang van robuuste steen! Laat het golvende water, het element van mijn magie, laat het water met mijn lichaam stromen, vloeien, door die spleet! Geef mij de kans u te dienen, edele Mardok, geef mij de kans u beiden te dienen met mijn bloed!’
Vastberaden pak ik het mes en zet het op mijn linkerarm. Ik haal diep adem en druk het mes naar beneden terwijl ik met een grote haal in mijn arm snijd. Ik hap naar lucht terwijl de pijn door mijn arm, door mijn lichaam trekt. Ik houd mijn arm boven de kom met de stenen en knijp met mijn rechterhand er wat extra bloed uit. De pijn verbijtend wacht ik tot het bloed op, over, in de steen zit, terwijl af en toe een kreun van pijn aan mijn lippen ontsnapt.
Wanneer ik vermoed dat het goed genoeg is, reik ik naar de magie, de magie die al in het ritueel vloeit, vrijelijk stroomt. Met een klein zetje stuur ik een gedeelte van de magie rond, het water zoekend, het water dat in de muren, in de vloer van de tunnel zit. Met een tweede zetje stroomt die magie naar mij toe, de kom in. Schor fluisterend besluit ik met: ‘Zoals dit bloed van mij uit de steen vermengt met het water, laat zo ook mij, uw trouwe volgeling, soepel worden tot water, vervloeien tot een vorm waarmee ik het strijdveld kan bereiken, waar ik u kan dienen met mijn bloed, waar ik voor u kan strijden, voor u beiden!’

(OC: hier stop ik 10 mana in) (note to self: mana count: 5)

(OC: hoeveel mana wordt er precies aangevuld? wat je in het gevecht verbruikt hebt? wat je sinds het begin van de rpg verbruikt hebt?)
(OC: ik DACHT dat we op het plein stonden? Maar ja, nu sta ik toch al in je post, Veerle, dus whatever...)

-Kelder onder de toren-
-16 mei-
-ochtend-

(Quinn)
Het valt me niet op dat de magiër weg is, ik heb al mijn aandacht op het luik.
Een donkere schaduw glijdt over het luik, mijn hart maakt een sprongetje, ik pak mijn dolken –die ik zojuist nog gebruikt heb om het hout mee te bewerken- stevig vast.
Ik hoor gerammel aan het slot. ‘Hé! Open die boel! Open dat luik! Ik heb bl- lucht nodig!’ ik weet nog net het hongerige “bloed” in te slikken. Ik krijg steeds meer strijdlust, ik voel me jeukerig en ongemakkelijk bij stilzitten en niksdoen in dit vieze kot! Ik zou strijden! Strijden voor de Goden en voor mijn eer. Strijden met al mijn kracht, voor de aller, allerlaatste keer.
Dat laatste nam ik in mijn bewuste geest voor, maar ik wist dat dat slechts een domme leugen was.

-Kelder onder de toren-
-16 mei-
-ochtend-

Er is een korte grinnik te horen zou gouw Quinn had gesproken.
Een zachte, diepe en oude stem begint te spreken.
"Kijk... kijk..."

Het luik gaat open. Quinn kijkt recht in het gezicht van een oude, bebaarde man met een groene kap. Zijn ogen zijn zwart, met gele iriseren en een gespleten pupil. Ze lichten fel op.

"Een pup. Kom maar naar buiten en doe waar je goed in bent."

Hij reikt Quinn zijn hand toe.

-Kelder onder de toren-
-16 mei-
-ochtend-

(Quinn)
Het luik gaat open. Ik kijk in een stel ogen die toebehoren aan een oude man. Een stel ogen als nooit tevoren gezien. Zwarte ogen, gele irissen en een gespleten pupil, ze gloeien fel.
‘Kijk… kijk…’ Hoor ik hem zeggen. Mijn nekharen gaan overeind staan bij het horen van zijn stem en het zien van zijn ogen. Ergens diep in mij hoor ik een stem; ‘Is hij… net als ik?’ Vragen.
Ik wil het niet horen, ik wil hieruit, ik wil bloed proeven en me waardig bewijzen tegenover de Goden. Strijdlust vult mijn hart en mijn bovenlip trekt omhoog in een wilde grauw. Mijn dolken voelen glad aan in mijn handen.
Dan steekt hij zijn hand naar mij uit. ‘Een pup. Kom maar naar buiten en doe waar je goed in bent.’
Ik grijns nog breder en hijs me aan zijn hand de kelder uit. Van binnen lach ik. ‘Doen waar ik goed in ben!?’ Gromt een stem -die van de “magie”-in mijn achterhoofd. ‘Bloed! Bloed!’ Jankt een andere stem er achteraan.
Opgezweept door de Goden is mijn razernij losgebroken uit zijn kooi, de magie kolkt door mijn aderen en mijn oog licht blauw op.

[61+20(rage)]
‘Raaaagh!’ Brul ik. Al mijn razernij en strijdlust breken vrij bij het slaken van die brul. Die prijs is de mijne en zijn bloed zal vloeien.
Met beiden dolken steek ik in zijn richting. ‘Sterf katmens!’ Schreeuw ik. “Katmens” denk ik grijnzend als mijn ogen de zijne kruisen. ‘Niet erg origineel, maar zo zal mijn prooi heten!’, vrijwel meteen wordt daarop gereageerd met een hongerig; ‘Prrroooi!’ uit mijn achterhoofd. ‘Prrooi!’ Grom ik in gedachten terug.

-Antorin, centrum-
-16 mei-
-ochtend-

(Rakhar)
Terwijl ik nog achter de rots zit, hoor ik voetstappen. Ik hoor een heleboel voetstappen, het klinkt alsof er honderden of misschien zelfs wel duizenden hierheen komen rennen. Ik kijk om me heen en de horizon is gevuld met mensen. Ik voel de adrealine door mijn lichaam stromen. Waren dat nog niet alle vechters die meededen? Dit is veel meer dan er eerst waren. Waarschijnlijk waren er veel hier nog niet. Ik begin een beetje nerveus te worden, wetende dat ik straks in het middenpunt van een grootschalige gevecht bevind, met 2 wonden en zonder wapens. Ugh, waarom kijk ik niet gewoon om me heen en pak ik een willekeurige wapen vanaf de grond?

Voordat ik me verplaats bedenk ik me opeens wat mijn reden was om hier te schuilen. De schutter. Ik kijk langzaam over de rots heen en het moment dat ik kijk zie ik dat de schutter uit hte huis word geduwd. Ah. Het is veilig, voor nog aan aantal minuten dan.

Ik ren naar een nabijgelegen lijk en ik kijk wat voor wapens er liggen. Een zwaard, een bijl, een houten schild, een boog, paar pijlen.... Hmm.. Ik pak de bijl en de houten schild. De houten schild ziet er best wel stevig uit alsof het wel een stootje kan hebben en de bijl is redelijk scherp. Ik kijk nog een keer naar de menigte die hierheen komt rennen. Terwijl ze dat doen duwen ze elkaar weg of vermoorden ze elkaar maar, netals mij, willen ze graag de hoofdprijs winnen.

In mijn ooghoeken zie ik vuurballen vliegen en iederen in brand steken. Terwijl ik daarheen kijk zie ik water rondvliegen tegen de vuurballen aan die nog in de lucht vliegen. Ik zie een man stijgen, met water onder hem waarnaar hij richting de man gaat die waarschijnlijk de vuurballen heeft gegooid. Ik zie verschillende pijlen vliegen naar de watermagier maar hij deflect ze met zijn water.

Ik kijk naar links. waar ik een lange gespierde man zie lopen. Hij slaat iedereen neer met zijn knuppel en de mensen vliegen in het rond. Verschillende pijlen vliegen in zijn lichem waarnaar hij ze eruit veegt met zijn andere hand. Hij draait zich om en ik zie in de verte dat een man in zijn rug zit met een zwaard. Hij gaat erop staan en springt op zijn schouder, waarnaar de lange man hem probeert weg te halen, maar hij kan er niet bij. De man snijd de nek door van de lange man en hij valt neer, waarnaar hij zelf ook valt en word vermoord. Ik kijk recht vooruit. Nog maar een paar honderd meter voordat ze er zijn.

Ik kan niet wachten.

Muziek

Geen angst
Daar staat de barbaar in het midden van Antorín. Verlicht door een rood schijnsel, met bijl en schild paraat.

Met vurig verlangen
De barbaar is gewond. Zijn pantser gebroken, zijn wonden bloeden. Maar er is geen pijn, geen angst. Alleen een verlangen, een verlangen naar strijd.

Start de slachting
Een leger, een horde, monsters in de verte. Als beesten gaan ze elkaar te lijf, vuur schiet alle kanten op, torso's worden doorboort, nekken gebroken. Maar deze slachting beweegt, naar het centrum. Allen hebben ze een de zelfde wens: overwinnen.

Maar de barbaar staat sterk en moedig. Hij knippert niet eens bij de gedachten van sterven.

Dat is moed.


Rakhar voelt een aanwezigheid. Visioenen van het verleden verschijnen. De aanvallen op zijn stam, twee maal verloor hij al wat hem dierbaar was. Eer zijn vader, dan zijn familie en als laatste zijn thuis. Hij ziet gezichten voor zich, ieder die gestorven was in de slachting. Schimmige geesten omsingelen hem, niet knellend maar ondersteunend. Ze staan hem bij, klaar om hem te sterken in zijn strijd.

Rakahr zijn wonden sluiten en zijn pantser repareert zichzelf. Zijn bijl word scherper en zijn schild groeit en veranderd in staal. Gevaarlijke punten schieten uit Rakahr zijn pantser, zijn schild. Het litteken op zijn linker oog gloeit rood op.

Dit is magie op zijn sterkst.

Maar geen angst is te voelen, alleen moed en bloed lust.

Uit de massa geesten stapt er één naar voren. Deze is anders, niet schimmig zoals de andere. Gekleed in staal staat er een man, of eerder een monster voor Rakahr.
Met een schorre stem spreekt het.
'Ga maar, jonge. Zorg dat je stam Trots op je kan zijn.'

Met een brul, als scheurend metaal verschijnen de geesten in een wervelwind.

Daar komt de horde, zo dichtbij. Je kunt het bloed al ruiken.


Ik kan niet wachten.

-Antorin, centrum-
-16 mei-
-Late ochtend-

(Rakhar)
Ik voel me verlicht en ik zie alles zo duidelijk. Een kracht stroomt door mijn lichaam, een koude maar rustgevende kracht. Alles wat ik daarnet voelde is weg. Ik voel me sterker dan ooit.

Met de geesten achter mij, de geesten van mijn oude stam en de vele generaties ervoor loop ik eerst naar voren en daarna ren ik naar de menigte voor mij, om te gaan vechten. Met een brul ren ik zo hard als ik maar kan. Dit is voor mijn vader en mijn stam. Ik zal de dader vinden die de stam heeft ingehuurd die mijn stam heeft vermoord!

~1~
[47 + 25 (kracht) = 73]

Ik ren naar voren, recht naar een andere man die recht naar mij toerent en ik beuk hem omver. Ik hijs mijn bijl op en ik sla hem recht door zijn borstkas heen.

~2~
[41 + 25 (kracht) = 67]

Degene die achter hem zat komt op mij af met zijn zwaard, ik ontwijk zijn zwaai en ik sla mijn bijl in zijn buik, waarnaar ik hem eruit haal en ik hem wegtrap, tegen een paar anderen aan die omver vallen.

~3~
[57 + 25(kracht) = 83]

Ik zit nu vast in de menigte, meerdere mensen zien mij vechten en komen op mij af gerend. 1 komt van links en maakte een stekende beweging naar mij toe met zijn zwaard. Ik deflecteer deze steek door hem eerst te laten komen en daarna weg te duwen met mijn schild. Daarna beweeg ik mijn schild naar hem toe en sla ik hem in het gezicht ermee. Bloed vloeit uit zijn mond terwijl hij naar achteren valt.


~4~
[44 + 25(kracht) = 69]
De man die eerst rechts stond van mij en nu achter me, brult en steekt met zijn linkermes naar mij toe. Ik zet een stap terug waardoor zijn mes mij net niet kan raken, waarnaar ik met mijn bijl naar zijn arm toe zwaai. Hij trekt zijn arm terug maar ziet mijn schop, die ik erna geef tegen zijn buik niet. Hij spuugt bloed uit. Ik steek hem met de punt van mijn bijl door zijn oog heen.

~5, 6, 7~
[74 + 25(kracht) = 99]

Nog meer mannen komen naar mij toe, om mij te verslaan. Dit keer vallen ze mij tegelijkertijd aan, van alle kanten. Ik beweeg mijn schild rond en ik deflecteer de wapens 1 voor 1, waarnaar ik met mijn bijl rondzwaai naar alledrie 3 de mannen. 1 verliest zijn benen, de andere ziet zijn darmen en de andere ligt ergens op de grond doormidden.



Ik zit vast in de menigte, waar je het einde niet van kunt zien. Maar ik zal niet opgeven. De prijs zal van mij zijn!

-Antorin, centrum-
-16 mei-
-Late ochtend-

(Rakhar)
Ik adem diep in en uit.

~8~
[100 +15(counterattack)= 115]

Ik hoor iemand met zijn speer naar mij toe steken. Ik draai me om en ik ontwijk de speerpunt. Ik maak een zwaai naar zijn hoofd en zie zijn hoofd eraf vallen.

~9, 10~
[13]
2 bebaarde mannen, die op elkaar lijken komen op bij af gerend, 1 zwaait zijn zwaard naar links en de andere naar rechts.

Mijn schild hou ik naar rechts maar ik merk dat ik niet genoeg tijd heb om ze nog te ontwijken. Ik blokeer de zwaai van links en ik voel de rechter langs me bovenlichaam snijden horizontaal.

[41 + 15 (counterattack) = 56]
De andere bebaarde man (A)die ik heb geblokkeert bukt en steekt met zijn zwaard naar voren.

Ik sla zijn zwaard weg met mijn bijl en ik trap hem in zijn gezicht.

De andere bebaarde man (B) ziet het gebeuren en komt op mij afgerend, terwijl ik zijn broers zwaard oppakt en hakbewegingen naar mij toe maakt.

[47 + 15(counterattack) = 62]
Ik doe stappen naar achteren en ik ontwijk zijn hakbewegingen maar hij blijft ermee doorgaan, dus ik loop naar voren met mijn schild tegen zijn zwaarden aan en ik steek hem met de punt van mijn bijl door zijn buik heen. Daarna duw ik hem weg met mijn schild.

[90 - 15 (ontwijken) = 75]
Bebaarde man A staat op en pakt een speer. Hij maakt een stekende beweging naar mij toe. Ik ontwijk het.

[44 + 25 (kracht) = 69]
Ik ren op hem af en ik hak in hem met mijn bijl zo diep mogelijk.

-Antorin, gang vanuit de kelder-
-16 mei-
-ochtend-

(Danya) (note to self: mana count = 5)

Langzaam merk ik dat alles om me heen lijkt te verdwijnen. De geur van de vochtige tunnel, het gestage getik van druppels die van het plafond vallen. De scheuten pijn in mijn arm, de koele tocht die langs mijn warme wangen strijkt. Het zakt weg in de achtergrond, neemt af tot er niets meer is dan de geur van de kaarsvlam en de ruwe koude stenen kom tussen mijn handen. De kou van de kom neemt toe en ik hoor gesis. Het klinkt oorverdovend, zo sterk ben ik op de kaars gefocust.

Stroompjes koud water kruipen over mijn handen heen, langs mijn armen omhoog. Iedere druppel, elk haartje waar het water overheen stroomt lijk ik te voelen. De kou op mijn gloeiende huid voelt… Het voelt alsof ik voor het eerst weer kou voel, als iets wat ik nooit eerder meegemaakt heb. Ik ril van angst en opwinding. Het water stroomt verder over mijn huid, zoekt zijn weg. Stroompjes verbinden zich met elkaar, vormen aderen op mijn huid, aderen van water.

Plotseling verflauwt de warmte van mijn huid. Mijn huid lijkt te veranderen terwijl mijn vingers hun vaste vorm kwijtraken. Niet alleen mijn huid, merk ik, mijn vingers veranderen helemaal in water! Opgetogen voel ik hoe in hoog tempo mijn handen, mijn armen, heel mijn lichaam in water verandert. De koelte is nu door heel mijn lichaam heen verspreid, de vaste vormen die mij in deze tunnel hier vasthielden zijn verdwenen: mijn gezicht is onherkenbaar, heeft nog maar net iets dat voor ogen, mond en neus door kan gaan, mijn vingers en tenen zijn één grote watermassa geworden.

Koel is mijn lichaam, vrij van vorm, en snel kan ik stromen, maar in mijn geest gloeit nog steeds mijn strijdlust. Ik leg mijn ene hand in de scheur. Ha! lach ik vanbinnen. Laat ze me nu maar iets maken! Sla maar naar water, jongens, sla maar! Ik stroom omhoog en prent me de magie van het vervormen goed in, voor een volgende keer.

-Antorin, zijstraatje-
-16 mei-
-ochtend-

(Danya) (note to self: mana count = 5, 10 gratis Vervorm)

Ik hoor en voel mezelf naar boven klotsen tussen de stenen van de tunnel door, dwars door het zand onder Antorin stromen, om in een klein straatje tussen de kinderkopjes omhoog te wellen. Al het water dat ik ben stroomt samen en vormt weer een waterige mensengestalte. Zonder een moment stil te staan ren ik richting het lawaai van een slachting. Ik brul mijn strijdlust uit terwijl ik in volle vaart het plein op storm.

(Urthog)

Ik voel de hamer word op me afgeduwd verrast door de kracht die de hamer mee geeft val ik naar achter. De hamer stoot tegen mijn hooft. "AAAAAAAHRRRRRRR"Schreeuw ik.
De pijn is ondragelijk.

De hamer verbrijzelt Urthog's schedel en hij sterft.

-Urthog is dood-

((Sorry voor de lange afwezigheid. Ik ben met vakantie geweest.))