EVENT: Het Toernooi

-Antorin, westertoren-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Quinn)
Ik krijg de magiër nog niet omhoog met al mijn kracht, als er niet snel iets zou gebeuren zouden we allebei hier sterven. Dit is geen eervolle plek om te sterven, bedolven onder rotsblokken.
Maar plots voel ik de magiër loskomen van de grond, en als ik opzij kijk zie ik een ander. Ook een meisje, niet veel ouder dan ik, ondersteund de andere kant van de magiër. We spreken niet –dat hoeft niet in zo’n situatie– en lopen richting de kelder. Daar zullen we veilig zitten, veilig voor de rotsblokken.
‘Maar hoe komen we daar ooit weer uit?’ Denk ik wanhopig als we de trap afdalen. Ik druk de gedachte weg, er zijn nu belangrijkere dingen te doen. Het is nu een moment van leven of sterven, en ieder van ons kiest voor leven.

Eenmaal beneden aangekomen leggen we allebei de magiër op de grond. Ze ziet er erg verzwakt uit en ze rilt van uitputting en kou. Dan zie ik dat het ander meisje vol genegenheid haar vest over de magiër uitspreidt, en dan realiseer ik me dat ik een dikke, warme, mantel om heb hangen. Voorzichtig maak ik hem los en leg hem voorzichtig op haar hevig rillende lichaam. Langzaam, langzaam, begint ze rustiger te ademen en houdt ze op met rillen. Ze lijkt weg te zakken in een rustige slaap.

‘Hallo… ik ben Quinn…’ Zeg ik aarzelend om de stilte tussen ons te verbreken. Nog steeds zit de herinnering aan de gebeurtenis bovenin de toren in mijn geheugen gegrift, maar dankzij de plotselinge paniek vanwege de instortende toren was ik het bijna vergeten. Tot nu.
'Ik heet Myr.' Reageert het andere meisje, haast net zo aarzelend als ik. Wat wil je, in zo'n vreemde situatie?
Water druppelt langs de wanden, de kelder is lichtjes verlicht met enkele flakkerende olielampen aan het plafond. Ik kan de muren niet zien, we zitten in een lichtbel middenin pure duisternis. Het voelt bijna als een andere wereld, of een scene uit een boek. Surrealistisch, voelt het, zoals ik hier nu zit. Ik adem diep in, de lucht is vochtig en zwaar. Ik ruik de geur van vermolmd hout, en mos. Zouden we hier ooit nog uit komen?

((OC: Laura... uhhh... je slaapt niet echt oke? Want ik weet niet of "slapen" telt als "bewusteloos". Lijkt me vreemd... maar toch...)

-Antorin, ergens tussen de marktplaats / westertoren-
-15 Mei-
-Ochtend-

(Rakhar)
Een grote stofwolk vult het landschap. Ik rek mijn spieren en ik zwaai wat rond met mijn bijl. Ik gooi mijn bijl van mijn linkerhand naar mijn rechterhand. Dan gooi ik hem weer terug op een manier waarmee mijn bijl in de lucht rondjes blijft draaien. Ik strek mijn linkerarm naar voren en wat naar boven. Ik open mijn hand en ik wacht tot mijn bijl in mijn hand valt.

Ik pak de bijl vast. Ik pak een fles van mijn riem waar alcohol in zit en ik drink hem helemaal leeg. Dan hang ik hem weer terug aan mijn riem.

Ik adem rustig uit. Ik kan het voelen. Zou die schutter dood zijn? Mijn lichaam vult zich met adrenaline. Ik hoop het niet, dan kan ik hem nog even afmaken. De leegte in mijn maag wordt gevuld met aggressie. Ik lach vanbinnen, zo hard dat ik het niet meer kan tegenhouden. Ik begin te lachen en iedereen kan het horen. Het is geen vriendelijke lach, het is een sluwe lach. "Haha... Hahaha! Ahahahaha!" lach ik.

Ik adem diep in. Ik lach nog meer en ik begin mezelf nog breder te maken. Mijn gedachten zijn op een vrije loop. Tijd om te kijken of die schutter dood is en anders zal ik ervoor zorgen dat hij zo langzaam doodgaat dat hij zal huilen, huilen voor zijn ouders. Zijn ledematen breken, losrukken en hem zijn vingers in zijn mond duwen. Hij zal boeten voor zijn laffe acties. Hij mag de vingers proeven waar hij zo op vertrouwt, de vingers die de pijlen hebben afgeschoten.

Ik vergeet Urthog en ik begin zo hard te rennen als ik maar kan naar de westertoren. Ik spring over verschillende obstakels heen en trap sommige weg. Ik voel me zo goed. Ik kan zijn half misvormde gezicht al zien, huilend van de pijn die hij voelt. Ik richt mijn rechterzij naar voren, ren zo hard en sterk als ik maar kan naar een gebouw en ik breek erdoorheen. Ik voelde niks en het ging zo makkelijk. Mijn krachten zijn terug.

Dacht hij nou echt dat een paar pijlen mij zouden tegenhouden? Ik lach al van die gedachte. Ik vraag me af hoe hij zal kijken als hij me voor zich ziet staan.

Rennend naar de westertoren.

((Urthog))
-Antorin, ergens tussen de marktplaats / westertoren-
-15 Mei-
-Middag-

De zon begint steeds hoger te reizen. Het is middag, nog nooit was Antorin zoon rotzooi geweest. Huizen branden, rotsblokken liggen her en der verspreid, bloedende mensen, geschreeuw en stukken toren.

Snel stuif ik de barbaar achter na. Dwars door de stof wolken, mijn stappen zijn zwaar en bij elke stap die ik zet stuift het gruis op. De grond is bezaait met rotsen waar ik met gemak over heen spring. Bij de plek waar eerst de voet van de toren staat houd ik stil. 'Zouden er nog mensen zijn?'zeg ik in het barbaars tegen de andere barbaar. Ik kniel en snuif. Ik ruik een geur van magie, de mijne ruikend naar loofbos zoals dat alleen te vinden is op het zuidelijke eiland, maar ook andere. Veder ruik ik ook nog bloed.
'Ze zijn er nog, wat doen we.'Grom ik in het barbaars tegen De andere barbaar.

-Antorin, Bij de kapotte Westertoren-
-15 Mei-
-Middag-

(Rakhar)
Ik ren naar de Westertoren. Eenmaal daar hoor ik Urthog tegen me praten. Hij moet me hebben gevolgd. Mooi, ik was hem helemaal vergeten. Urthog vertelt me dat ze er nog zijn. Ik kijk wat rond tussen de ruines van de Westertoren en ik zie niks. In het barbaars zeg ik tegen Urthog "Ik zie niemand. Misschien zitten ze in 1 van de kapotte huizen rondom de huizen? Anders zijn ze weggerend."

Ik kijk eens goed naar Urthog. Kan hij hun ruiken? Ik zeg tegen Urthog in het barbaars: "Kun jij hun niet ruiken en hem vinden? Als we de schutter eenmaal hebben gevonden zal ik hem van dichtbij aanvallen. Ik zal hem slachten zoals een lafaard dit verdient. Ik zal hem martelen voor de pijlen die hij heeft afgeschoten."

"Ik wil dus niet dat je tussen mij en de schutter komt. Ik wil hem zelf doden." zeg ik tegen Urthog in het barbaars.

Ik leun tegen 1 van de muren aan van de westertoren, waar ik Urthog nog kan zien.





-Antorin, Bij de kapotte Westertoren-
-15 Mei-
-Middag-

NPC POST:Norun

Ik hoor voetstappen deze kant opkomen. De stofwolk is al haast weg. Ik zit achter een paar muren maar ik weet als ze hier gaan kijken dat ze me kunnen zien. Ik ren naar de tegenovergestelde richting van die stappen en ik ga in 1 van de kapotte huizen mezelf verstoppen, achter een muur, waar ik de westertoren helemaal in de gaten kan houden.

Er zit een gat in de muur van dit huis en vanbinnen is het best wel donker. Ik kijk erdoorheen en mijn ogen wennen aan het felle licht van buiten. Ik zie 1 man aan de grond ruiken. Dat moet een barbaar zijn denk ik bij mezelf. Hij praat tegen iemand, maar wie? Ik zie een andere met nog grotere spieren rondlopen. Het lijkt erop dat ze ergens op zoek zijn. Ik kan geen barbaars verstaan. Zou ik proberen aan te vallen? Nee. alhoewel de meer gespierde barbaar er niet zo snugger uitziet ben ik bang voor de barbaar met de hamer.

Ik blijf kijken, wachtend op een moment dat ik ze het beste kan aanvallen, het liefst alleen want dan heb ik de grootste kans om ze uit te schakelen. Ik schuil terug tegen de muur en ik sluit mijn ogen. Ik maak me vrij voor alle geluiden om mijn heen, om zo een zo goed mogelijk beeld te schetsen.

-Antorin, Bij de kapotte Westertoren-
-15 Mei-
- vroege middag-

(Myr)
‘Hallo… ik ben Quinn…’ zegt het meisje. Het is donker, ik kan haar nauwelijks zien. 'Ik heet Myr.' is mijn antwoord. Ik ben bang, niet vanwege de situatie. Natuurlijk, dat is ook ernstig. Maar het lijk spookt nog steeds door mijn hoofd. Wat is er gebeurd, met dat lijk? Wat is er gebeurd met mij de laatste paar uur, ik kan me er niks meer van herinneren. Ik ben zo bang.

Ik wil hier weg, ik wil weg uit deze kamer. Uit dit gebouw, uit deze stad. Ik wil ergens heen waar er niet opeens lijken opduiken.

Ik loop naar het luik waar we doorheen kwamen, en duw er tegen aan maar er gebeurt niks. Het is veel te zwaar voor mij. Gefrustreerd sla ik met mijn vuist tegen het luik. Niks. Dan loop ik weer de duisternis in. dat past wel bij de duisternis die ik voel in mijn hart.

Opeens duizelt het me. De wanhoop heeft iets in mij wakker gemaakt. Ik druk mijn hand tegen mijn voorhoofd, altijd als dit gebeurt dan gaat het slecht. Maar het heeft geen zin. Iets dringt mij naar voren in mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen

-Antorin, kelder onder de kapotte Westertoren-
-15 Mei-
-vroege middag-

(Quinn)
Myr staat hierna op en loopt richting het luik. Ze slaat er een paar keer tegen, maar het luik beweegt niet. Potdicht!
Mijn ogen raken gewend aan de duisternis, de enkele lampen die er hangen en het licht dat door een kier van het luik binnenkomt is nog niet genoeg om deze eeuwige poel van duister te breken.
Ik zie rekken tegen de muren staan met allerlei voorwerpen, ik kan vanaf hier niet zien wat allemaal, dan zou ik op moeten staan.
Dan zie ik dat Myr terugkomt, ze ziet er wanhopig uit en houdt haar hand tegen haar voorhoofd.
‘Myr gaat het wel?’ Vraag ik bezorgd als ik zie dat ze haar ogen sluit.

Op dat moment hoor ik zacht gekreun naast me, de magiër is wakker geworden. Ik werp nog een blik op Myr en geef de magiër vervolgens wat water uit mijn waterzak. Leeg. Het laatste beetje water is nu opgedronken. Mistroostig kijk ik naar de lege zak. ‘Die barbaren willen ons dood,’ denk ik. ‘maar ze zullen ons niet vinden… in plaats daarvan sterven wij een velen malen gruwelijker dood dan het scherp van een zwaard.’ Ik zucht zacht, bijna onhoorbaar. ‘Gelukkig ben ik niet alleen,’ denk ik als ik naar de magiër en Myr kijk.

‘Magiër,’ fluister ik in haar oor, Myr moet het nét kunnen horen. ‘het spijt me van daarstraks. Ik…i-ik…,’ ik weet niet wat ik moet zeggen, maar praat toch verder. De stilte drukt op mij als een verstikkende deken, zwaar en klam. ‘Ik kan er niks… aan doen. Het is… het is… een soort van kracht die…’ ik val stil en huil. Huil bij de herinnering aan de vele onfortuinlijke mensen, wiens bloed ik nog dagelijks in mijn mond proef, bij de herinnering aan mijn nog onfortuinlijkere vrienden, die mij vertrouwden. Ook hun vertrouwen, geschonden, door mijn razende lust voor bloed.
‘Waarom ik? Waarom?’ Fluister ik heel zacht. Zo zacht dat de magiër en Myr onmogelijk kunnen verstaan wat ik zeg.

-Antorin, kelder onder de kapotte Westertoren-
-15 mei-
-vroege middag-

(Danya) (note to self: mana count = 6)
Ik voel me rustig, voor het eerst sinds ik hier aangekomen ben, voel ik me rustig. Het is hier tenminste niet lawaaiig, of gruwelijk stinkend, maar gewoon rustig. Diep vanbinnen weet ik wel dat rustig niet het meest logische gevoel is als je met twee mensen waaraan een steekje los zit in een kelder zit. Toch kan ik het niet helpen: ik voel me kalm.

Half hoor ik wat Myr en het kind, dat zich voorstelt als Quinn, tegen elkaar zeggen. Pas als Quinn bezorgd vraagt: 'Myr, gaat het wel?' breek ik uit mijn kalmte. Myrs ongemak herinnert me aan het mijne. De pijn wordt weer sterker en ik heb plotseling zo'n dorst! Ik probeer te vragen of iemand wat te drinken heeft, maar er komt weer alleen gekreun uit mijn mond. Gelukkig begrijpt Quinn wat ik wil, want ze geeft me wat water uit haar waterzak. Het smaakt naar leer en mufheid, en het is maar een paar slokken, maar het is en blijft water. 'Bedankt', wil ik zeggen, maar de woorden verdwalen onderweg naar mijn mond en ik vergeet ze weer. Quinn zucht en zegt in mijn oor: 'Magiër, het spijt me van daarstraks. Ik...i-ik..., ik kan er niks... aan doen.' Ja vast, dat zeggen ze allemaal, denk ik geïrriteerd. 'Het is... het is... een soort van kracht die...' Ze valt stil en begint zachtjes te huilen. Ze fluistert iets, nét te zachtjes voor mij om te verstaan, ondanks mijn scherpe gehoor.

Bloeddorst, denk ik, zowel Myr als Quinn heeft er last van. Nu zit ik opgesloten in een kelder met twee mensen die worstelen met bloeddorst. 'Maar jij dan?' vraagt een stemmetje in mijn hoofd. Het is het stemmetje van Emesh, Emesh die me in de steek liet, Emesh die door de dwergen is meegenomen. 'Driedubbel doorgehaalde dwergen!' vloek ik in gedachten. Ik wil ze het betaald zetten!
'Zie je wel?' zegt Emesh weer. 'Zie je wel? Je zit hier niet met twee mensen die bloeddorst kennen, je zit er met drie!' Ruw druk ik zijn stem weg. 'Houd je kop!' denk ik tegen hem. 'Jij hebt ons allemaal in de steek gelaten, vader, moeder en mij, dus je hebt geen recht van spreken! Houd gewoon eens je stomme dwerghoofdige kop!'

-Antorin, kelder onder de kapotte Westertoren-
-15 mei-
-vroege middag-

(Quinn)
Ik sta op. De herinnering spookt nog steeds door mijn hoofd. Wat was er nou echt gebeurt?
‘Vervloekte Drakenvlammen,’ Mompel ik terwijl ik naar een van de rekken loop die tegen de muur staan. Ik kan ze vanwege de duisternis moeilijk ontwaren. ‘ik wil hier van af! Wat is er gebeurt! Wat!’ Ik herinner me niet hoe ik geworden ben wat ik nu ben, mijn herinneringen van “ervoor” zijn altijd wazig, onduidelijk. Ik herinner me nog flitsen, blauwe flitsen in een diepe, diepe grot, misschien uit een droom, misschien werkelijkheid, het is allemaal één grote rommel.

Ik graai wat in de rekken, het grootste deel ervan is totale rommel, maar ik zie ook een rek met wapens. Schilden, helmen, dolken, zwaarden, minstens vijf van ieder. Verder zie ik een kast tegen de muur staan, als ik deze opentrek zie ik enkele dingen die nog wel van pas kunnen komen. Dekens, water, olielampen en tondeldoos, en een kist met eten, genoeg om voor één persoon ongeveer zes dagen in leven te blijven.
Ik besluit niet verder te zoeken, maar pak in plaats daarvan de fles water, een handjevol eten en de dekens, vier in totaal.
Ik leg alles tussen de magiër en Myr in, we moeten zuinig zijn met het eten en drinken, maar de magiër moet nog herstellen. Gelukkig is het hier heerlijk rustig.

Ik pak mijn zelf gesneden houten fluit en poets hem zorgvuldig schoon. Het is lang geleden dat ik gespeeld heb, maar het geeft me altijd een soort van rust van binnen. En rust, dat had ik nu hard nodig!
Ik zet de fluit aan mijn lippen en blaas. Een prachtig, zacht, geluid vloeit eruit voort, de kelder resoneert de klanken en er klinkt niks anders dan zachte, kabbelende muziek. Geheel ga ik op in het spelen, mijn vingers vloeien van de ene naar de andere positie. Ik speel niet met mijn verstand, maar met mijn ziel. Oh wat heb ik dit gemist!
De tijd verstrijkt, geen ander geluid dan de rustige muziek van mijn fluit dringt door tot onze oren, zelfs het druppelen van het water lijkt opgehouden te zijn.
Mijn fluitspel is niet hard genoeg om buiten gehoord te worden, behalve als er iemand héél dichtbij het luik staat natuurlijk.
Maar ondanks alles spoken de herinneringen in mijn hoofd. Zou de magiër het begrijpen? Zou ze me willen helpen? Bij die gedachte gloeit er een beetje hoop in mijn hart. Een magiër, misschien kon zij mij wel genezen! Al fluitend glimlach ik bij die mogelijkheid. Eindelijk; vrij!!

-Antorín, marktplein-
-15 mei-
-Middag-

(Thaldeus)

Snel rende ik de stad weer in, gewapend met mijn kruisboog in de hand. Het was erger dan eerst, de schade was enorm. Hier moesten wel miljarden getrainde krijgers aan het werk zijn. Maar dat was niet zo. Dit was het werk van individuele mensen. Ik ren snel richting de wolk van stof. Des te dichterbij ik kwam, te meer realiseerde ik mijzelf ervan dat dit ooit de toren was. Hier zou mijn kruisboog niet helpen, ik hang hem aan een gesp aan mijn riem en pak de hamer van mijn rug.

Ik zie alleen maar een schim in de verte, maar beslis erop af te gaan. Zie, een barbaar (Urthog) ik pak mijn hamer stevig beet en spring op hem af.

[89]

Ik kom op hem neer met volle kracht, en sloeg met mijn hamer recht richting zijn maag. Als hij die klap kreeg, zou het flink aankomen.

((URTHOG WHAAAAAAAAH))

[91+15 =106 aardemagie.]
"Ik kijk even of er mensen onder de puin liggen.' Ik buk me en leg een vuist op de grond en concentreer wat. 'Aarde is mijn zintuig.'Fluister ik in het barbaars. Ik zie mensen, ze vervagen door trillingen. 'Bam bam' -Waar komt dat geluid van daan.- Het komt steeds dichter bij. 'AARDE BESCHRERM MIJ' schreeuw ik in het barbaars. Een koepel vliegt om mij heen. KRAKKKK een hamer vliegt breekt een beetje door de aarde muur heen.

[60+10 kracht=70]
Ik begin er aan te trekken.

-Antorin, Westertoren-
-15 Mei-
-Middag-

(Rakhar)
Urthog vertelt mij dat aarde zijn zintuig is. Ik kijk zijn kant op, zie een man met een hamer op hem afspringen. Ik denk bij mezelf: "Slechte keuze die je hebt gemaakt."

Urthog begint zichzelf te isoleren met een koepel van aarde om te klap tegen te houden.

Het lijkt erop dat Urthog hem makkelijk aan kan. Ik ontspan mezelf en ik drink wat bier terwijl ik rustig kijk naar het gevecht, vol vertrouwen dat Urthog zal winnen.

-Antorín, Westertoren-
-15 mei-
-Middag-

(Thaldeus)

Een schild van aarde? Een magiër. Dit was niet compleet verwacht, maar als nog kon ik kracht bijzetten.

[3 + 20 kracht= 23]

Mijn arm schiet door en de steel van de hamer komt volop in mijn zijde. Verkrampt val ik op mijn knieën. Dit was niet de plaats, nog de tijd.

De pijn wordt alleen erger als de hamer getrokken wordt.

[95+20= 100]
Ik probeer weer op te staan en duw vol de hamer naar binnen, in de hoop hem in zijn gezicht te rakken.

-Antorín, Westertoren-
-15 mei-
-Middag-

NPC POST:Norun

Terwijl ik luister, hoorde ik een gebonk ergens vandaan de Westertoren komen. Het kan niet van iets zijn dat is gevallen. Wat was het? Ik kijk een beetje rond en binnenin de ruines van de westertoren die ik iets in de vorm van een luik, die wordt tegengehouden door een balk. Ik denk nog een keer aan het geluid. Het kan niet anders, dat moet het zijn geweest.

Minuten later zie ik iemand de barbaar aanvallen. De andere barbaar zie ik niet. De barbaar die word aangevallen kan magie gebruiken, zoals ik al dacht!

Dit is mijn kans om te kijken bij de luik. De muren van de Westertoren zullen mij helpen om ongezien bij de luik te komen. Ik stap naar buiten, kijk om me heen en ik ren zo snel maar met stappen die je nauwelijks kan horen binnen in de westertoren.

Dan loopt ik langzaam naar het luik. Ik kijk tussen de planken heen door het luik. Ik sluit mijn ogen en positioneer mijn oor vlak bij het luik. Ik hoor dingen daar beneden. Iemand speelt op een instrument, lijkt het wel.

Ik open mijn ogen en ik pak een stuk papier en een potlood uit 1 van mijn zakken. Snel schrijf ik iets op het blaadje. "Is hier iemand?" schrijf ik op het blaadje. Ik duw het blaadje langzaam tussen de planken door en ik beweeg hem een beetje tot iemand hem mogelijk probeert te pakken. Met mijn andere hand probeer ik het licht te bedekken dat naar binnen valt, in de hoop dat iemand het opmerkt en het blaadje ziet.

-Antorin, kelder onder de kapotte Westertoren-
-15 mei-
-vroege middag-

(Quinn)
Na een poos leg ik mijn fluit neer en neem een kleine slok water, de magiër heeft het nu harder nodig dan ik.
Op een gegeven moment hoor ik een zacht geluid bij het luik. Mijn nekharen schieten overeind, mijn pupillen verwijden zich van angst. Ik herinner me nog –vaag- dat ik op een barbaar geschoten heb, een veel te grote barbaar. Ik zou hem nooit kunnen verslaan -die man is een en al spieren- zowaar ik Quinn Al’shera heet!
Ik kijk naar de magiër en Myr. Ze reageren geen van beiden, ik betwijfel of ze het gehoord hebben, mijn gehoor is vlak na een ‘aanval’ sterker dan anders, eigenlijk zijn al mijn zintuigen voor een korte tijd dan gescherpt. De magie is dan wel weg, maar zijn invloed ebt nog na in het diepst van mijn ziel en iedere vezel van mijn lichaam.

Ik sta op, bijna geluidloos, en sluip richting het luik. Als het die bonkige barbaar is mag ik me niet laten zien. In mijn furie zou ik hem aangevallen hebben, ik zou geprobeerd hebben zijn ruige vlees te proeven en zijn warme bloed te drinken, al wist ik dat ik hem niet aan zou kunnen. Er was geen rede in mijn furie.
Ik kijk vanuit een gehurkte positie naar boven, naar het luik, en zie daar een klein briefje uitsteken. Daarna glijdt er een schaduw voor de stralen licht, er is iemand daarbuiten! Mijn hart klopt in mijn keel, nu is er geen razernij, bloedlust of moed, enkel angst voor wat komen zou. In mijn gedachte hoorde ik al het gretige, hongerige gehak in het hout. Huilende stemmen, als wolven, schreeuwend om de dood van de schutter. Oh, ik wou niet sterven! Niet hier, niet nu!

Na een tijd wachten is de schaduw daar nog steeds. Dan valt het blaadje helemaal in de kelder, eerst zat het immers enkel klem tussen het luik en de wand. Voorzichtig kruip ik dichterbij, mijn nieuwsgierigheid is aangewakkerd. Die woeste barbaar zag er niet slim uit, meer als een type dat éérst je schedel klieft en zich dan pas afvraagt of het überhaupt wel terecht was. Zo’n persoon schrijft geen geheime briefjes en duwt die ook niet heel kalmpjes een kelder in. Hij zou de boel meteen van kant hebben geslagen!
Ik pak het briefje voorzichtig op, ik kijk uit dat ik in de schaduwen blijf en niet gezien of gehoord wordt, want het is dan wel die potige barbaar niet, maar dat zegt niks over de geaardheid van degene daarbuiten. Geleerden kunnen ook moorddadig zijn –misschien juist wel geleerden- of, het Licht mocht het weten, heeft die barbaar wel een handlanger.
Ik lees het briefje en daarop staat een tekst die helder en duidelijk is, maar tegelijkertijd een grote mate aan raadselachtigheid bevat.

“Is hier iemand?”
staat er kort en bondig geschreven.
‘Nou,’ denk ik bij mezelf. ‘Duidelijker kon echt niet, een korte vraag met een simpel antwoord…’ mijn gedachten zwijgen voor een korte tijd maar gaan snel genoeg weer door. ‘…maar wat moeten wij hierop antwoorden? Wie weet heeft de schrijver ervan wel kwaad in de zin en wil ons enkel naar buiten lokken…’ ik kruip terug naar de Myr en de magiër, die er ondertussen al weer beter uit begint te zien. Het lijkt er niet op alsof ze zou kunnen vechten, maar ze is volledig bij bewustzijn en rechtop zitten gaat al weer.
‘Een briefje,’ fluister ik heel zacht terwijl ik het omhoog houdt. Ik weet niet of de twee het kunnen lezen in het flakkerende licht van de fakkels, en ik denk niet aan de blindheid van de magiër ‘ik weet niet wat te antwoorden, misschien kunnen we beter niks doen…’ bij die woorden flitsen er beelden door mijn hoofd. Beelden van razernij en bloed, verdrietige beelden, misselijkmakende beelden. Ik wil niet meer vechten! Als ik vecht groeit de magie in kracht, dan ben ik geen mens meer, maar een dier. Ik ben bang voor de magie, heel erg bang. ‘…maar misschien komen we hier anders nooit… meer uit…’ mijn stem verstomd, ik weet niet wat te zeggen. Het briefje dwarrelt uit mijn hand en komt terecht op de schoot van de magiër, die ondertussen rechtop zit en een paar stukken gedroogd vlees naar binnen aan het werken is.
Mijn hoofd zakt slap naar beneden, en zachtjes snikkend wordt ik meegevoerd in herinneringen vol bloed en pijn. Nooit meer zo! Nooit meer! Ik wil vrij zijn! Vrij!

[OC]
Dames en Heren,
Dit evenement verliest zijn vaart een beetje. Ik zie veel mensen rondlopen en eventueel wegrennen. Hopelijk helpt dit.
~Donderdag


De dag verstrijkt en het word weer ochtend. De zon schijnt rood on het oosten en komt langzaam op. Er is echter iets te zien aan deze zonsopkomst: twee licht bollen zweven aan weerszijde van de morgenster.

Allemaal horen jullie een stem in je hoofd. Een stevige mannenstem.
"Strijders van Antorín, hoor mij, want ik ben Vition."
Een vrouwenstem is te horen.
"Zij die strijden voor de prijs, die Vition en mij, Nura, willen bewijzen van hun kracht, één dag is voorbij en het toernooi verloopt langzaam."
"Wij zullen jullie uitdagen, u gevaar tonen."

Een rood straal schiet uit de zon naar het centrum van Antorin. Daar schiet deze weer omhoog. Een rode licht bal blijft enige meters afstand boven de grond hangen.

De stemmen spreken weer.
"Dit is jullie prijs. De gene die hem aanraakt kan hem opeisen."
"Er is echter een beperking.De gene die de prijs opeist moet staan op de lichamen van de verliezers. Een toren moet gebouwd worden van de lichamen van de overwonnen."
"Nu, haast u, vecht met al u macht."
"TEN AANVAL!"

Iedereen die nog overeind staat: jullie worden genezen van jullie wonden en kracht vloeit weer in je terug. Jullie willen strijden, vechten, maar vooral overwinnen. Iedereen wil naar de rode lichtbron in het centrum van Antorin.
(mana en HP terug)

[OC]
Let op. Iedereen van het toernooi is nu in het centrum. Dat zijn minimaal 200 verschillende personen van verschillende afkomst en met verschillende skills. Ik geef jullie de mogelijkheid om hier een grand-scale arena bloodbath van te maken. Go nuts!
~Donderdag

NPC-Post

(Ricai)
Ik sta opeens in het centrum van Antorin.
Er springt van voren een dief op mij af, hij hoopte mij te verrassen.

[66]
Omdat ik mijn falchion nog in mijn hand had blokkeer ik hem in zijn sprong, hij corrigeert zich en neemt een aanvalshouding aan.

[96]
Ik haal uit naar zijn middel, met al mijn kracht sla ik.
Hij schrikt blijkbaar van een geluid en is afgeleid, mijn falchion schampt zijn dolk voordat hij in zijn zachte vlees bijt.
Ik heb een diepe wond net boven zijn heup gemaakt.
Hij wordt woedend en steekt met zijn andere dolk naar mijn gezicht.((hij heeft 1 dolk in elke hand))

[64]
Ik duik weg van zijn dolk en breng mijn falchion omhoog, hij snijdt door het vlees heen, de dief trekt nu wit weg van de pijn omdat hij langzaam van beneden naar boven opengesneden wordt aan de zijkant.
Ik voel een gevoel van triomf in me opwellen.

[50]
Een gigantische strijdlust overmant mij en in mijn enthousiasme trek ik mijn falchion terug en sla hem door midden van rechts naar links.
Wanneer zijn torso de grond raakt kom ik weer tot mezelf.
Ik ren naar de dichtstbijzijnde steeg om daar dekking te zoeken.

-Antorin, Westertoren-
-15 Mei-
-Middag-

(Rakhar)
Ik heb vreselijke dorst en ik pak mijn fles om wat bier te drinken. Terwijl ik drink sluit ik mijn ogen.

-Antorin, Centrum-
-16 Mei-
-Ochtend-

(Rakhar)
Terwijl ik drink, schrik ik mij kapot. Ik hoor opeens meerdere mensen in mijn buurt. Ik open mij ogen en ik laat mijn flesje vallen terwijl ik mijn bijl en schild pak. Ik kijk verbaasd om mij heen. Wat is dit, Waar ben ik!? Ik ben niet meer bij de westertoren, maar ergens anders in Antorin. Ik weet niet waar. Opeens hoor ik een goddelijke stem weerkaatsen in mijn hoofd. Ik luister naar wat de 2 goden te zeggen hebben.

Uit verbazing zie ik de rode bal zweven. Is dit de prijs? Ik blijf ernaar staren. Opeens hoor ik een man met een schelle schreeuw naar mij toe rennen, klaar om mij in elkaar te slaan. Ik twijfel geen moment en ik sta klaar om tegen hem te gaan vechten.

[63 + 15 (Counterattack) = 88]

Terwijl de man met zijn zwaard mij door midden probeert te snijden, buk ik zo ver als ik kan en zwaai ik mijn bijl richting zijn benen. De bijl gaat krakend door zijn botten heen en hij valt langzaam op de grond. Nog geen paar seconden later hoor ik iemand anders achter me op me af rennen.

[10 + 15 (counterattack) = 25]
Ik draai me om, maar niet snel genoeg en ik voel een bijl in mijn zij hakken. Ik probeer terug te slaan maar ik kan niet genoeg kracht zetten. Hij begint de bijl met 2 handen vast te houden en zwaair de bijl verticaal naar mijn hoofd.

[25 + 15 (counterattack) = 40]
Dit keer kan ik wel kracht zetten op mijn bijl en ik deflecteer de aanval van zijn bijl, met moeite.

[1 + 25 (kracht) = 26]

Dit is mijn kans om hem terug pakken. Ik gebruik mijn schild om hem ermee te slaan, maar ik sla te zacht en hij houdt hem tegen. Hij probeert mij te schoppen


[99 + 15 (counterattack) = 114]

Ik laat mijn bijl en schild los, pak zijn been vast, trek hem naar mij toe terwijl ik met 1 van mijn benen tegen zijn borstkas sta. Ik voel zijn been loskraken en ik pak hem vast bij zijn schouders, waarna ik hem wegtrap, naar hem toe ren en door zijn borstkas heen trap.



Ik loop terug naar mijn bijl en schild. Terwijl ik om me heen kijk merk ik dat er al tientallen gestorven zijn.

-Antorin, in de achterbuurt
-16 mei-
-ochtend-

(Adzena)

Ik loop rustig door de stad, niet te gehaast of onbeheerst, Als ik in een keer een doffe klap achter mij hoor. Van schrik draai ik me om en zie een man op de grond liggen. Nieuwsgierig, maar op mij hoede loop ik er naar toe. Ik zie een diepe snee in de hals van de man, niet diep genoeg om de man te onthoofden, maar nog aardig omdat een aardige plas bloed lag en er zelfs nog steeds wat vloed uit het dode lichaam zie vloeien.
"Mooi he, jij zult straks net zo eindigen" hoor ik een stem achter mij zeggen. Van schrik draai ik me om. Er stond een licht gespierde man achter mij met een dun, maar zeker scherp zwaard naar mij toe gericht. Ik merkte hem niet eens dichterbij komen. Van boosheid en afgunst bijt ik op mijn lip. Ik had hem moeten zien aankomen.

[77+15=92]

Ik zie de man uithalen met zijn zwaard en ik bekend me geen seconde en spring opzij. "Als je denkt dat ik eindig als die zielige man daar, dan ben je nog getikter dan ik dacht." Ik grijns kort.

[64+10=74]

In een snelle beweging trek ik een paar messen onder mijn shirt vandaan. Twee stop ik nog weg om later te gebruiken, maar de eerste gooi ik naar de man. De mes maakt een snee in de bovenbeen van de man, het vertraagt hem wel wat, maar het is niet genoeg. Want binnen een filts haalde hij opnieuw uit met zijn zwaard.

[11+15=26]

Ik wil de slag ontwijken, maar het gaat allemaal te snel en nog voordat ik weg kan duiken voel ik het zwaard het vlees in mijn zij doorklieven. Met mijn hand greep ik naar mijn zij en in mijn shirt ontstond een scheur en een donkerrode vlek daaromheen.

[87+10=97]

Boos klem ik mijn kaken op elkaar en trek ik de twee messen die ik eerder weg had gestopt tevoorschijn. Van de pijn kon ik mijn boog niet gebruiken, dus gebruik ik mijn messen nu maar weer. Ik gooi ze dit keer allebij tegelijk naar de man. Een van de messen beland in zijn buik en de ander doorboort zijn hals, waarna hij in elkaar zakt op de grond.

Ik strompel wat verder met mijn hand aan mijn zij geplakt om te min mogelijk bloed te verliezen. Ik Sluip een huis, die best dicht bij het marktplaats ligt, in en ga op een stoel zitten. Ik scheur dan een stuk van een lap af die daar gelukkig nog ligt en verbind zo goed als ik kan de wond in mij zij.

-Antorin, Centrum-
-16 Mei-
-Ochtend-

(Thaldeus)

Eerst voel ik mijn hamer de barbaar raken, maar het volgende moment is hij weg. Ik sta midden op het plein, omringd door mensen.

(91)

Ik sla door en merk dat mijn aanval iemand raakt.
Ik trek mijn hamer terug, en probeer hem neer te slaan.

(49 (29+20))

Ik mis hem net en de man steekt met zijn speer. We missen elkaar en ik probeer mijzelf schrap te zetten voor een volgende poging.

(99+20=100)

Ik sla hem vol in de rug terwijl ik langs hem stap. De man valt voorover op de grond en ik maak mijzelf klaar om zijn hand te verpletten, dit zou hem uitschakelen.

(28)

Ik probeer de man op zijn hand te slaan, maar iemand anders steekt mij in mijn schouder.

(Ricai)
Ik zie een meisje met haar hand in haar zij een gebouw binnenstrompelen.
Voorzichtig loop ik richting het huis.
Opeens hoor ik gekraak achter mij.

[98] ((nice dice =D))
Een man slaat met een groot 2 handig zwaard van bovenaf naar mijn hoofd.
Ik draai weg terwijl ik de kracht van mijn draai gebruik om mijn slag extra kracht te geven.
Ik hak de man van rechterheup tot linkerschouder doormidden terwijl zijn zwaard mijn schouder schampt.

Ik kijk even naar mijn schouder. -Ha! afgeschampt. Pijnlijk, maar prima om zo door te kunnen vechten.-
Snel kijk ik om me heen of er niet meer strijders in mijn buurt zijn.
Ik sluip naar het gebouw waar het meisje naar binnen ging en gluur om de hoek.
Ik zie dat ze zich aan het verbinden is.
Slim meisje, maar niet sterk genoeg voor een gevecht van dit formaat.

*Ik sta dus nu bij het gebouw en kijk om het hoekje*

-Antorin, in een huis
-16 mei-
-ochtend-

(Adzena)

In mijn ooghoeken zie ik iemand naar mij kijken. Ik doe alsof ik niks gezien heb en sta op, ik klem mijn kaken op elkaar van de pijn. Ik doe mijn shirt goed en zo onopmerkelijk mogelijk haal ik een werpmes onder het shirt vandaan en gooi het in de deuropening. Het lemet heeft zich in het hout geboort en bevint zich niet ver van haar gezicht.
"Wie ben je en wat doe je hier?" vraag ik onder naar haar om te kijken.

-Antorin, Westertoren-
-15 Mei-
-Middag-

NPC POST:Norun

Ik hoor dat mijn blaadje is vastgepakt, maar ik zie niks. Ik wacht rustig op een antwoord. Terwijl ik wacht, voel ik de tijd veranderen. Ik voel mijn lichaam zich verplaatsen tussen tijd en ruimte.

-Antorin, Centrum-
-16 Mei-
-Ochtend-

NPC POST:Norun
Verbaasd kijk ik rond. Iedereen die meedoet is hier. Zo veel lawaai. Opeens hoor ik een goddelijke stem in mijn hoofd en ik luister naar wat de stem te zeggen heeft. Ik kan de rode straal zien flitsen en ik zie de rode bal.

Geen moment later zie ik opeens iedereen naar elkaar kijken en naar elkaar rennen, om elkaar te doden. Ik wil wegrennen en verstoppen maar het is te laat. ik hoor iets brandend naar me toe komen. Het is een vuurbal.

[2]
De vuurbal vliegt sneller dan ik dacht en ik ben nog niet klaar om een beweging te maken. De vuurbal raakt me op mijn bovenlichaam. Ik kan de warmte voelen, het steekt! Ik probeer hem uit te krijgen met mijn handen maar mijn handen vatten ook vlam! Ik voel het meer en meer steken en het begint zich te verspreiden over mijn lichaam.

Ik begin te rollen over de grond, alleen maar om nog een vuurbal mijn kant te zien komen.

[71]
De vuurbal mist mij terwijl ik lig te rollen. Uiteindelijk beginnen de vlammen zich de doven, wanneer het meeste van mijn kleren weg is. Mijn lichaam is rood en verbrand en het steekt. Ik heb erger gehad. Ik laat me niet zo snel verslaan! Ik sta op, pak een mes voor elk van mijn hand en ik ren naar de magier, waar ik de magier zie inademen om dan een vuurzee uit de blazen.

[89]
Hij spuwt de vuurzee uit maar ik kan het onwijken door naar links te stappen. Ik sta klaar om hem in stukken te snijden.

[90]
Ik beweeg mijn messen zo snel, dat ik hem meerdere keren snij per seconde. Ik kan hem horen schreeuwen van de pijn. Hij zegt iets maar ik versta het niet.

Uit zijn wonden begint vuur te komen, waarnaar het over zijn lichaam verspreid. Nu begint hij zo hard te schreeuwen dat de vlammen groter en groter worden.

[75]
Ik doe meerdere stappen achterwaards en ik ontwijk het. Ik kijk naar de vuurmagier, en ik die hem vallen op de grond. Iemand heeft in zijn rug geschoten.

Ik ren half verbrand naar een plaats waar ik me kan verstoppen maar er staan zoveel mensen om me heen.

(Ricai)
Ik schrik van de dolk die vlak voor me in het hout trilt.
Ik geef geen antwoord op de vraag maar ren zigzaggend, voor zover dat gaat in de kleine ruimte op haar af met mijn falchion getrokken.

-Antorin, in een huis
-16 mei-
-ochtend-

(Adzena)


[67+15=82]
Ik schrik op als ze op me afkomt rennen. Ik volg haar met mijn ogen. Ze is best snel en met die wond in mijn zij kan ik niet meer zoveel als eerst. Ik klem mijn kaken op elkaar en ontwijk haar. Ik krimp kort ineen van de pijn, maar sta dan weer op. Ik ben niet van plan om het zo snel op te geven, maar ze is overduidelijk sterker dan ik ben.
Ik stop kort twee vingers in mijn mond en fluit een keer hard en lang, dan een keer zachter en korter. Ik hoop dat Horizon niet te verweg is om het te horen. Maar nu moet ik me staande houden.

[73+10=83]
Ik trek een werpmes onder mijn shirt vandaan. Ik moet nu rustig aandoen met mijn messen. Ik ben er al vier kwijt, met deze tussen mijn vingers had ik er nog maar zes over.
Ik denk nu geen seconde meer na en gooi het mes richting haar schouder. Misschien zou ze hierdoor iets minder goed kunnen vechten met haar falchion.