Torin RPG

-Antorín, Tentenkamp-
-16 mei-
-ochtend-

(Thaldeus)

Ik word wakker, en voel geen pijn meer. Ik leg mijn hand op mijn schouder en voel dat de wond weg is. Ik schud kort mijn hoofd, en merk een sterke spierpijn. Ik schud mijn hoofd en sta op. De pijn schiet in mijn been, en ik loop eerst kort een rondje om gewend te raken. Als ik uit de tent kom, en in de menigte, zie ik de massa mensen die toekijkt. Verbaasd. Wat is er hier gaande? Ik heb geen flauw idee. Uit de schaduw stapt een man, zijn gezicht bedekt met een masker. Twee dolken, één in elk hand.

"Ah, je bent wakker." De man klonk verrast, en ik herkende een degelijk masker van de Slijper, maar alleen was dat een rode. Dit masker was echter gitzwart. Hij sprak verder niet, maar wees mij de weg alsof hij wist, dat aan mij bekend is wat de bedoeling is. Ik loop achter de man aan en duw mijzelf door de menigte, terwijl hij snel door de menigte gaat als een danser.

De Slijper grijnsde vanuit zijn stoel, als Thaldeus naar hem toe liep. Zijn tanden ontbloot.

-Antorín, Tentenkamp-
-16 mei-
-ochtend-

(Ricai)
Ik wordt wakker als uit een diepe slaap.
Ik vraag me af waar ik ben, ik sta op en rek me uit.
Ik trek een pijnlijk gezicht van de spierpijn.
Dan loop ik de tent uit.
Ik kijk om me heen en zie overal mensen. Ik zie ook schermen hangen.
Dan herinner ik me weer het duel. -Ik lig er uit- Denk ik. -Maar, ik ben het niet verleerd-
Ik glimlach.
Ik voel de koude regendruppels op mijn huid en ik geniet van dat gevoel.
Met mijn ogen dicht en mijn gezicht omhoog gericht vang ik de druppels op in mijn gezicht.
Na een tijdje zo gestaan te hebben loop ik weer naar binnen en controleer of ik mijn falchion nog heb.
Ik zie hem in de tent liggen.
Ik pak mijn falchion en hang hem aan mijn riem.
Dan loop ik naar buiten om te kijken of er nog wat te beleven valt.

-Antorín, Tentenkamp-
-16 mei-
-ochtend-

(Dei)
Alles is donker. Ik weet niet waar ik ben en wat er gebeurt is. Dan doe ik mijn ogen langzaam ogen. Langzaam wordt alles om me heen weer scherp. Ik kijk langzaam om me heen. Ik lig op mijn rug in een kleine tent. -Wat is er gebeurd? Waar ben ik?- Is het eerste wat ik denkk. Dan beginnnen de herrineringen langzaam terug te komen. Antorín. De herberg. Een wedstrijd. Gevechten. Mysterieuze stemmen. De rode bol. Nog meer gevechten. En daarna.... Daarna...
Ineens wist ik weer wat er gebeurd was. Met een schok ga ik rechtop zitten. 'Ongelofelijk grote schaapkontige lelijke broodjeshoofdige rendierlikkende langbenen!!!!!' Roep ik. Zo. Dat was eruit. Ik wist weer wat er gebeurt was. Een of andere lelijkerd had me neergeslagen. -Stomme valspelende idiote rotzakken.- Ik ga staan en wordt opeens heel erg duizelig. Ik wacht even met mijn ogen dicht en de duizeling trekt weg. Dan bedenk ik me opeens dat ik al meer dan een dag lang geen bier heb gehad. Ik loop de tent uit en vraag aan de eerste man die ik tegenkom: 'Jij! Waar ik bier???' De man wijst naar een grote tent een stukje verderop.
Ik loop naar de tent toe, ga naar binnen en bestel meteen vier biertjes. Dan ga ik aan een tafeltje zitten en begin met drinken.

-Antorín, Tentenkamp-
-15 mei-
-avond-

((Omdat dit stuk veel mooier is met twee Point of Views))
Celerin sloeg zijn mantel dichter om zich heen toen de eerste regendruppels naar beneden vielen. Hij had vele mensen onderzocht, maar nimmer iemand gevonden die hem van pas scheen te zijn. Misschien, na die honderden mensen, had hij eindelijk meer geluk. De jonge vrouw met de felgroene ogen was tenslotte wel de eerste ooit die langs zijn beveiliging was gekomen. Twee vallen had hij gezet, nauwelijks te zien in de stoffige ondergrond, en hij had er zelf bij gezeten. Hij had elke dief ver van te voren aan zien komen, en hij had elke dief daardoor afgewezen.

Die jonge vrouw echter, hij had haar niet zien aankomen, hij had haar gezien, dat wel, toen ze praktisch naast het kraampje stond, maar niet eerder. Volgens hem wist zij niet eens dat die vallen er waren geweest, ze had heel rustig naar het kraampje gelopen, en ze was één met de achtergrond geweest. In de verte klonk er een luid gerommel.
Hij ging iets sneller lopen toen de regen harder begon te worden, maar negeerde het feit dat de mantel verschrikkelijk nat werd. Hij moest vandaag nog bij Lerian zien te komen, zijn beste vriend, samen met hem zouden ze dat meisje testen.

-Antorín, Tentenkamp-
-16 mei-
-ochtend-

(Meguhnii)

Ik word wakker, en als ik merk dat er door de kier van de deur een roodachtige gloed komt, besef ik dat het weer ochtend is. Ik zucht, en drink wat van het water dat ik gisteren heb kunnen opvangen door een lek in het dak. Mijn maag rommelt luid, maar ik let er nauwelijks op.

(Meguhnii)


Ik heb echter geen honger, ik ben gewend aan enkele dagen zonder eten, aan de andere kant heb ik nog nooit zo vast gezeten als nu. Het enige wat ik kan doen is drie passen lopen, voordat ik weer bij de andere kant van de kamer ben, en dat heb ik al vaak genoeg gedaan.
In ieder geval weet ik dat ik Jurack nooit meer zal horen, en hij heeft ook nooit iets in mijn hoofd tegen mijn gezegd... Wij waren altijd al één.

Gelukkig had ik nog mijn doek bij, die ik bijna altijd bij me had, nu ook. Het was niet koud hier, niet echt, maar wel een beetje frisjes. Ik staar een paar seconden naar de roodgloeiende deur, en kijk er goed naar. Het slot is groot, en zit, voor zover ik kan zien ingewikkeld in elkaar. Natuurlijk heb ik er gisteren ook al naar gekeken, maar door het rode licht kan ik zien waar ik het slot open kan maken. Ik pak een speldje, een koperen, ooit verkregen door een kleine overval, iets wat ik altijd bij me heb. Ik loop naar de deur toe en bestudeer dan het slot. Het speldje verbuig ik zo dat het precies in het slot past. Ik wroet het speldje in het slot en draai het om. Dat lukt, zoals verwacht, niet. In plaats van te draaien schud ik het op en neer, en dan hoor ik opeens een zachte “klik”. De deur is nog niet open, er zit nog een schuif bovenin, en die krijg ik met één van mijn vele messen open. Ik duw tegen de deur aan. Die gaat krakend open.

Ik ben vrij... met gemak. Ik ren naar het tentenkamp, en kom hijgend aan bij de tent waarin de spelers van het gevecht verschijnen. Ik blijf daar even staan om uit te hijgen en plof dan neer in een kroeg, naast een dwerg.

-Antorin, tentenkamp-
-16 Mei-
-Middag-

(Dei)
Ik zit in de kroeg met een beker bier voor me. Naast me was ergens halverwege de ochtend een meisje komen zitten. Behalve een snelle gemommpelde onverstaanbare begroeting had ik haar genegeerd. In een andere hoek zitten aan een tafeltje een paar mannen een kaartspelletje te spelen. Ik loop naar ze toe en vraag of ik mee mag doen. Een van de mannen staat op een kijkt me aan. 'Een dwerg? Kaartspelen? Laat me niet lachen!' Zegt hij. 'Ga je met je eigen zaken bemoeien, klein opdondertje' zegt hij terwijl hij mij een duw naar achteren geeft. Ik struikel en val achterover op de grond. Hij en zijn vrienden lachen me uit. Ik sta op en met een schreeuw ren ik op hem af en geef hem een kopstoot in zijn maag. Hij klapt dubbel en doet een paar stappen naar achter waardoor hij tegen de tafel achter hem botst. De mensen aan die tafel zaten staan boos op en beginnen tegen de man te schreeuwen. Zijn vrienden komen er ook bij staan en binnen de korste keren zijn ze allemaal aan het bekvechten. Een van de mannen verliest zijn geduld en stompt een ander tegen zijn kaak. Een vriend van hem slaat terug en zo komt er een gevecht op gang.
De rest van de kroeggangers verlaat de tent of vecht gezellig mee. Er wordt gestompt, geduwd en met stoelen en bekers gegooid.
Na een klein kwartiertje is iedereen uitgevochten. De barman ruimt de gebroken meubels en glazen op. De verliezers verlaten de tent om hun wonden te laten verzorgen of trekken zich stilletjes terug in een hoek van de bar. De winnaars gaan met z'n allen aan de bar zitten om iets te drinken en om op te scheppen over het gevecht. Ik zit er vrolijk bij en drink nog een biertje of drie.
De rest van de middag wordt er gezellig gedronken, gegeten en gezongen. Het gevecht is vergeten en het is heel gezellig.

-Antorin, tentenkamp-
-16 Mei-
-Ochtend/Middag-

(Ricai)
Als ik richting de tent loop zie ik twee mannen die elkaar met de vuisten bewerken.
Één heeft een blauw oog en de andere heeft een beurse plek op zijn wang.
Ik loop op hun af en zeg met gezag in mijn stem en lichte stemvereheffing: "Wat heeft dit te betekenen?"
De mannen stoppen met vechten en draaien zich om zodat ze kunnen zien wie hen aanspreekt.
Ik zie dat één van hen dronken is en de andere is duidelijk onder invloed van een kruid, ik ruik en ik herken het als Parmakblad, een blad dat je rookt en waar je een energiestoot van krijgt, ik bedenk dat dat wel eens de oorzaak kan zijn.
Parmablad maakt sommige mensen onredelijk en aggressief, net als teveel alcohol.
De mannen kijken mij hijgend aan.
Ze lijken me te herkennen.
De dronken man met de beurse plek op zijn wang zegt: "Vrouwe Ricai, hij heeft geld van me afgepakt!"
De andere man gaat er gelijk tegenin: "Niet waar! Lieg niet! ik heb de weddenschap gewoon gewonnen!"
Ik hef mijn hand op.
De mannen vallen allebei weer stil.
Ik zie 3 stoelen in de buurt staan.
"Ga zitten", zeg ik tegen de mannen, terwijl ik naar de stoelen gebaar.
Ze gaan zitten, de man met het blauwe oog en het parmakblad op pakt een stoel en zet die eerst 5 meter bij de andere man vandaan.
Ik ga voor ze staan en zeg: "Goed, allereerst: hoe heten jullie?"
De man met het blauwe oog antwoord geïrriteerd: "Hekin, en die verrader daar is Baldor!"
"Goed, Hekin, vertel jij eerst hoe het volgens jou zit" zeg ik.
Baldor gromt dat hij het er niet mee eens is, maar laat me mijn gang gaan nadat ik hem een strenge blik geef.
Hekin begint:"We hadden een weddenschap afgesloten over hoeveel mensen u zou verslaan voordat uit het toernooi zou lichen" zegt hij licht blozend.
Baldor zegt boos: "Niet waar, jij zei dat ze zou winnen! daar hebben we om gewed!"
Ik gebaar naar Baldor dat hij stil moet zijn.
Ik glimlach en zeg: "Ik voel me vereerd Hekin, maar ik weet niet welk van jullie de waarheid spreekt natuurlijk, ik was er niet bij.
Ik zou jullie willen aanraden om de weddenschap gewoon te vergeten, want als ik het me goed herrinner waren jullie vrienden toen jullie nog jong waren.
Jullie zijn wel veranderd zeg."
Baldor knikt instemmend, maar Hekin zegt boos: "Ja! hoe moet ik dan mijn rookwaren betalen?"
Ik antwoord geïrriteerd: "Hekin, ik heb altijd iedereen geadviseerd om van bepaalde rookwaren af te blijven, en denk maar niet dat ik medelijden heb dat jij nu geen parmablad kan roken!"
Hekin kijkt beschaamd naar zijn voeten.
Baldor staat op, loopt naar Hekin toe en zegt: "sorry, oude vriend. Ik had zelf met die oplossing moeten komen."
Hekin antwoordt: "Nee, ik net zo goed, ik denk dat ik inderdaad maar even van dat spul afblijf, want het maakt me er niet echt vriendelijker op hè?"
Ik antwoordt voordat Baldor kan antwoorden:"Een wijs besluit Hekin, nou, kan ik er op vertrouwen dat jullie elkaar niet weer in de haren vliegen als ik weg ben?"
Ze knikken allebei, nu niet meer zo beschaamd maar weer als redelijke jongemannen.

Ik zie dat de zon ondertussen al op zijn hoogste punt is.
Ik besluit naar de bar te gaan en bestel een glas drakengloed.
Als ik ga zitten merk ik dat mijn spieren nog steeds een beetje stijf zijn, maar daar kom ik wel weer over heen.