Torin RPG

Blij kijk ik haar aan als Danya zegt dat ze het wel wil proberen. Ze zegt echter ook iets over een ritueel omdat ze hier geen spreuken voor heeft. Dat verbaasd me want ik dacht dat magiërs overal spreuken voor hadden. 'Zouden we nog genoeg tijd hebben voordat het gevecht begint?' vraagt ze ook nog. 'Dat weet ik niet om eerlijk te zijn. Ik heb nooit veel met magie te maken gehad, laat staan met rituelen. Kun je niet gewoon beginnen?'

-Antorin-
-14 mei-
-avond-

(Danya) (note to self: mana count: 20)
Myr vraagt me of we niet gewoon kunnen beginnen met het ritueel. 'Waarom ook niet?' zeg ik tegen haar. Ik probeer mijn zenuwen te onderdrukken. Als dit maar lukt, denk ik bij mezelf, als dit maar lukt. Ik ken mezelf: ik kan het absoluut niet hebben als iets mislukt, en ik wil mezelf niet voor schut zetten. Die ziekte zit waarschijnlijk in haar geest, als het in haar lichaam zat zou ze weten wat het was. 'Regel jij even een kan met water,' zeg ik tegen Myr, 'dan pak ik de rest.' Ze rent zowat de deur uit en de trap af.

Ik pak mijn kom met runen, mijn kaarsen en wat krijt, de standaarduitrusting voor een ritueel. Ik denk aan de magische stenen, die nog steeds in mijn kast op de Academie liggen. Die had ik hier juist heel goed kunnen gebruiken, voor extra kracht. Jammer dan, fluister ik. Met het krijt teken een aantal ik cirkels op de grond, kleinere binnen grotere. Ze komen wat slordig uit door mijn blindheid, helaas. Maar ik zal het er mee moeten doen, want het ritueel zal al genoeg tijd kosten, waarschijnlijk.

Myr komt net binnen als de laatste cirkel klaar is. 'Sluit de deur,' fluister ik ernstig. Myr gehoorzaamt. 'Ga in de binnenste cirkel liggen, Myr, en zorg dat je hoofd op het middelpunt van de cirkel ligt.' Ik hoor haar verschuiven. 'Is de cirkel nog heel?' vraag ik haar. 'Ja,' zegt ze. 'Goed, houd dan de kom bij je hoofd als het ritueel begint.' Ik schenk de kom halfvol met water en geef hem aan haar. Ik stoot tegen haar uitgestoken handen aan en er vliegt wat water uit. Zenuwachtig vraag ik me af of er wel iets goed zal gaan aan dit ritueel.

Ik steek de kaarsen aan. 'Waar is het westen?' vraag ik aan Myr. 'Waar je nu zit.' zegt ze. Ik zet de kaarsen in het westen, de rituele plek van water, en vraag Myr om aan te geven wanneer ik ze bovenop de cirkels neerzet. Zo, nu moeten we alles hebben, denk ik bij mezelf. Ik ga in de binnenste kring naast Myr zitten. Ik sluit mijn ogen.

Terwijl ik met mijn handen stuwende en draaiende bewegingen maak boven de kom, begin ik te praten. Mijn stem klinkt zangerig en vol gewicht: 'Vition, aloude vorst des levens, Mardok, machtige beheerser van de magie, Elumia, ontzagwekkende hoedster der elementen, hoor mij aan! Zie neer op mij, Danya Zomerschoon, uw nederige onderdaan, die tot u bidt! Zie neer op uw nederige dienares, Myr Morsdochter, voor wie ik tot u bid! Elumia, begaafde gebieder van de elementen, geef mij de reinigende kracht van het water voor de taak die voor mij ligt! Mardok, heerser van het rijk van de magie, geef mij, uw loyale onderdaan, de energie van de magie die tot uw rijk behoort voor dit ritueel! Vition, goede beschermer der gezondheid, geef mij het inzicht om Myr Morsdochter weer rein en gezond te maken!'

(OC: hier stop ik 15 mana in) (note to self: mana count: 5)

((Urthog))

-Ik ben moe maar wil geen dolk in mijn rug sochtens.- Ik focus mijn kracht om een stenen koepel om mij heen te krijgen en ga slapen.

((Ina))
Hmm ik moet nog wachten tot morgen. Snel controleer ik of het luik goed dicht zit. Na een poos wachten val ik inslaap.

((Hoeven jullie ieder geval niet op mij te wachten.))

[[Ritueel Myr/Danya]]

Een witte gloed vormt zich om Myr heen. De atmosfeer in de kamer veranderd, de lucht vult zich met magie. Dan begint de kamer zich te vullen met gepraat. Vele andere stemmen praten haast onverstaanbaar door elkaar heen. De meeste teksten kunnen niet verstaan worden maar één tekst blijft telkens terugkeren in de vorm van vele stemmen afkomstig vanuit de volledige kamer. De zin die blijft terugkeren is;

"Ik ben jou, Myr, ik ben jou, Myr, ik ben jou,..."

-Antorín-
-14 Mei-
-avond-

(Adzena)
Hoe langer ik daar in dat gebouw bleef zitten, begon er iets steeds harder aan me te knagen. Wat heb ik eraan om morgen de hele dag hier te zitten dacht ik. Dit voelt niet goed. Maar vooral dacht ik aan de vallen die ik gezet had in het bos of ik iets gevangen had en of als dat zo was iemand dat misschien weg zou kunnen halen.
Na een tijdje was ik het zat. Ik moest gewoon weg hier, ook omdat ik op de een of andere manier de kriebels krijg van deze plek. Ik zucht omdat ik nu al die spullen terug moet schuiven. Precies op de plek of overeind dan doen de mensen wel die hier gebruik van maken.
Het duurde een stuk langer dan gedacht om al die spullen weer weg te schuiven en ik vervolg mijn weg weer naar de stallen. Toen ik terug kwam leek het wel of Horizon wist dat ik dat dacht en stond ongeduldig in zijn stal op mij te wachten.
Ik doe de staldeur open en leg het zadel op mijn rug. Ik maak de singel stevig vast en doe Horizon zijn hoofdstel om. Ik loop met hem mee naar buiten, stijg op en druk mijn kuiten in zijn flanken.
Gelukkig is het bos nog bereikbaar en is er bijna niemand op straat dacht ik. Ik spoor mijn paard nog wat extra aan en galoppeer met hoge snelheid door de stadspoort naar het bos.
In het bos rem ik weer zodanig af dat ik Horizon gemakkelijk tussen de bomen door kan manoeuvreren. Ik blijf zo door rijden totdat ik de plek tegen kom waar ik de vallen heb gezet en trek hard aan de teugels. Horizon is er niet zo blij mee en sputtert nog wat tegen, gelukkig weet ik hem tot stilstand te brengen voordat hij in een van de vallen stapt. Ik stapt af en kam het gebied door. Maar helaas lijk ik geen geluk te hebben, want al mijn vallen zijn nog leef.
Ik bedenk me dat ik de vallen in mijn voordeel kan gebruiken. Ik kijk even om me heen voor een slaapplek. Ergens was het geheel veilig, maar het Horizon durfde ik overal te slapen. Ik ga onder een boom zitten en val snel in slaap.

NPC Post

-Antorín-
-14 Mei-
-avond-

(Gerar)
Ik ga midden op het marktplein zitten en snijd mijn had open.
Van mijn bloed trek ik een circel om me heen.
Ik pak mijn compas en zorg da tik met mijn gezicht naar het zuiden ga zitten, de windrichting van het Vuur.
Met lichte stemverheffing begin ik: 'Vrouwe Elumnia, sta mij bij in dit gevecht!
Ik zal hier strijden met 1 van Uw elementen, het Element Vuur, waarbij mijn toewijding al sinds mijn inwijding ligt.
Deze circel zal mij beschermen wanneer ik hier zit om mijn krachten te verzamelen voor het aankomende gevecht.
Eenieder die deze circel van mijn bloed betreedt zal de verzengende kracht van het vuur ervaren!'
Van de circel gaat een duidelijke dreiging uit naar eenieder die nadert, het voelt alsof je maar beter uit zijn buurt kan blijven.

Ik zit met mijn ogen dicht in lotus houding midden in de circel met mijn gezicht naar het zuiden gericht en er gaat dreiging van mij en de circel uit.

(Ricai)
Na nog even ge-oefend te hebben ga ik naar bed, ik moet wel wakker zijn morgen, voor het gevecht.

Ik hoor stemmen om me heen. "Ik ben jou, Myr, ik ben jou, Myr…" De stemmen klinken bekend, alsof ik ze al eerder gehoord heb. "Danya, wie zijn dat? Waar komen de stemmen vandaan?" Ik wil mijn hoofd opheffen maar Danya drukt het direct weer op de grond. Blijkbaar zijn we nog niet klaar. Ik ben jou zeggen de stemmen. Dat slaat helemaal nergens op, ik praat toch niet? Maar wie zijn de stemmen dan? "Wie zijn jullie?" schreeuw ik. Maar nog steeds is het enige verstaanbare wat de stemmen zeggen "Ik ben jou, Myr. Ik ben jou…" Dit frustreerd me ontzettend. "Maar wie ben ik dan?" schreeuw ik terwijl Danja mijn hoofd in de kring tegen de grond duwt.

-Antorín-
-14 mei-
-nacht-

De afspraak met Heer Sceltus is net afgelopen, het is nacht. Tania rijdt nu met haar pony terug naar huis om aan haar ouders te vertellen wat ze van haar bruidegom vond. Dan gaat ze naar bed om de volgende dag de hele dag thuis te blijven, vanwege het event.

-Antorin-
-14 mei-
-avond-

(Danya) (note to self: mana count = 5)
Het werkt! denk ik opgetogen, terwijl ik de magie de kamer rond voel gaan. Dan klinkt er een hoop, een wand, een lawine aan stemmen die allemaal door elkaar heen praten. Ik word duizelig en moet mijn best doen om niet om te vallen. De stemmen zeggen vooral één ding: "Ik ben jou, Myr, ik ben jou, Myr, ik ben jou,..." Myr vraagt aan mij wie die stemmen zijn en wil haar hoofd van de grond opheffen. Ik duw het vastberaden terug. Een ritueel verbreken is gevaarlijk als het zo overduidelijk nog bezig is. Myr begint nu te schreeuwen: 'Wie zijn jullie?' De stemmen reageren niet op haar, maar gaan gewoon door met hun zinnen. 'Maar wie ben ik dan?' probeert Myr het nog eens. Ze beweegt haar hoofd behoorlijk tijdens het geschreeuw, en ik druk het plat op de grond. Nog even, Myr, denk ik, maar ik zeg het niet hardop. Dit gedeelte van het ritueel is voor Myr, voel ik, en daar moet ik niet in spreken.

-Antorín tentenkamp-
-14 Mei-
-avond-

(Meguhnii)

Zodra het begint te schemeren, zoek ik een gunstige plaats uit voor de nacht, want hoewel ik een tentje heb opgezet, ben ik bang daarin te gaan slapen. In Elduya heb ik geleerd niet op de logische plaatsen te slapen omdat ik eens in mijn bed ben wakker geworden met een mes op mijn keel. Daarna heb ik altijd op daken of in andere verborgen steegjes geslapen. Zelfs een keer in een kast van een edele.

Mijn tent zit dicht, Leylie is gestald bij een boer die zo vriendelijk was zijn stal uit te lenen voor dit toernooi en ik heb genoeg gegeten. Natuurlijk mis ik een deken, die heb je in Elduya nauwelijks nodig door het zeeklimaat wat daar heerst, maar hier is het 's avonds te fris om alleen je kleren aan te hebben. Aan de westkant van het tentendorpje staan enkele tenten verlaten, waarschijnlijk omdat de bewoners nog aan het feesten zijn, of aan het wedden, maar ik vind het prima en sluip één van de tenten binnen, na goed gekeken te hebben of hier niemand is. Een deken, niet meer dat een dikke lap stof, ligt netjes op de grond. Ik kijk er een paar seconden na, en pak dan de deken. Als ik de tent uitkom, is er nog steeds niemand te zien en gelukkig kan ik helemaal wegkomen.

Pak meer, pak het zwaard! Wacht tot hij terugkomt en neem al zijn bezit...' Ik druk de stem van Jurack weg uit mijn gedachten en loop, met de deken opgerold onder mijn arm, rond, en zoek naar een juiste plaats om te verblijven.
'Pardon mevrouw, kan ik U een veilig plekje in de Grote Tent aanbieden?' Vraagt een man. Hij heeft en gemeen lachje en draagt geen goede kleding, zeker niet voor iemand die een dienaar van een herberg is. Vriendelijk zeg ik dat ik al een tent heb en dat ik geen intresse heb voor dit aanbod. Hij blijft mij echter maar vragen om mee te gaan en als hij me weerhoudt om verder te gaan, besef ik dat het bijna donker is. Ik sper mijn ogen open en hij kijkt me doodsbang aan. Dan rent hij plotseling weg. Soms, bedenk ik, hebben die ogen ook wel iets nuttigs.

Na verder niet te veel problemen, enkele dronken mannen die aan een uit de hand gelopen bargevecht voeren ontweken te hebben, heb ik mijn plaats voor de nacht gevonden. Een boerderij, niet veel groter dan een huis in Miduya, staat aan de rand van het kampement. Het westelijke deel. Ik klim behendig op het dak, mijn zicht iets versterkt door mijn ogen maakt dit mogelijk en zoek een goede plaats uit. Als ik een goede, beschutte plaats heb gevonden spreid ik de deken uit en ga eronder liggen. Mezelf oprollend als een kat val ik in slaap. Met mijn laatste gedachten dat ik de volgende ochtend op tijd wakker zou worden, want ik kan in de nachtelijke stilte alleen een paar kippen horen tokken.

-Antorín marktplein-
-14 Mei-
-avond-

(Quinn)

Al snel merk ik dat het een stuk donkerder geworden is dan verwacht. De schemer is snel omgeslagen in duisternis. Ik zie nog enkele mensen rondhangen, vooral deelnemers aan het toernooi vermoed ik. Velen zijn ook gaan slapen, zodat ze morgen fit en uitgeslapen kunnen zijn. Ik voel er niet veel voor te gaan slapen, ik houdt van de nacht, dan is het veel rustiger, frisser, dan kon een mens pas echt ademen.

Ik loop wat rond, jongleer wat met opgeraapte houtjes en oefen wat met mijn nieuwe boog.
‘Fijn ding.’ Mompel ik terwijl ik een pijl midden in een knoest van een plank schiet. Exact mijn doelwit. Ik vrees echter dat ik tijdens het gevecht wat minder trefzeker zal zijn, planken lopen niet, mensen wel.

Ik ren richting een laag gebouwtje en klim er behendig op, er zitten genoeg uitstekende randjes en richeltjes aan de meeste gebouwen om er fatsoenlijk tegenop te klimmen. Ik kijk uit over de daken, de meeste gebouwen zijn vrij laag, ongeveer even laag als het gebouwtje waar ik nu op sta, maar ik zie ook enkele imposante, grote, gebouwen.
Beneden zie ik mensen rondlopen, soms zie ik een enkeling op een dak voorbij schieten. Iedereen maakt zich klaar voor de grote dag, de wedstrijd. Ik klim nog een tijdje rond, leef me lekker uit, adem de frisse nachtlucht in, en besluit daarna dat een beetje nachtrust toch een goed idee zou zijn.

Ik klim in een leegstaand, groot gebouw en maak het mezelf gemakkelijk. Het daglicht zou me wekken voor de volgende dag. Ergens verheug ik me enorm op de wedstrijd, een ander deel van mij smeekt te vluchten, op te houden. Ik kan niet meer ophouden, ik zou vechten tot mijn adem op was en mijn bloed gevloeid had. Met een diepe zucht val ik in slaap om verzwolgen te worden door een onrustige droom.

-Antorin-
-14 Mei-
-Avond-

(Rakhar)
Na te hebben getraind kijk ik naar boven. Ik zie dat de zon al weer aan het dalen is. Ik zal toch wel ergens moeten schuilen om te kunnen rusten. Dan bedenk ik me het huis waar ik die ene man heb vermoord. Ik heb nog steeds de sleutels.

Zonder om me heen te kijken loop ik richting de huis. Ik open de voordeur met de sleutel en ik loop naar binnen. Ik sluit de deur en ik doe de voordeur op slot.

Ik denk dat het beter is als ik de lijk even in de kelder gooi. Ik pak het lichaam vast en ik leg het neer voor de trap die naar beneden leid. Ik schop tegen zijn lichaam en ik zie dat zijn lichaam langzaam naar beneden rolt.

Ik bedenk me opeens dat ik iets ben vergeten. Ik loop naar beneden en ik voel in zijn zakken. Ah, wat geldmunten gevonden. Hmm, ik weet iets beters. Ik pak het lichaam op en ik open de voordeur met de sleutel. Ik loop rond de huis en ik kijk rond om te zien wat ik kan gebruiken. Ik vind wat spijkers en een hamer. Ik neem het allemaal mee samen met de lijk. Ik loop naar buiten en ik sluit de voordeur. Ik leg zijn lichaam tegen de deur aan en ik sla 1 spijker door elke hand. Daarna sla ik nog 3 spijkers inzijn buik. Ik laat het lichaam los en het lichaam hangt voorover met zijn handen en buik vast aan de voordeur.

Ik herinner me dat ik zijn hoofd ben vergeten. Ik loop naar boven, pak zijn hoofd, pak een bezem en ik loop naar bouiten. Ik haal het voorstuk van de bezem eraf zodat ik alleen een stok over heb. Ik duw de stok in de grond en duw daarna zijn hoofd boven op de stok. Ik kijk even naar zijn hoofd en zorg ervoor dat zijn ogen goed open staan en dat zijn haar goed zit.

Ik loop richting de deur en ik hak in zijn buik met mijn bijl, onder de spijkers. Ik steek mijn hand erin en ik trek de darmen er deels uit. Nu hangen de darmen uit zijn lichaam.

Blij met het resultaat open ik de voordeur en look ik naar binnen. Ik sluit de voordeur en ik doe hem op slot. Ik kijk nog even goed rond en ik zie dat er nog meerdere spijkers rondliggen en ik zie ook nog een tafel staan. Ik haal de tafel uit elkaar zodat ik stukken hout heb. Ik zet ze tegen het raam aan en ik spijker ze vast.

Na ze zo te hebben dichtgespijkerd kan er niemand via de ramen meer naar binnen. Ik doe hetzelfde met de achterdeur, zodat je de achterdeur niet kan gebruiken. De planken zitten niet zo goed vast dus je kan je er uit trekken van binnen.

Ik loop naar binnen en ik kies ervoor om even naar bed te gaan, om even uit te rusten. Ik leg mijn spullen vlak naast mij op het bed.

-Antorin-
-15 Mei-
-Vroege Nacht-

(Sceltus)
De afspraak met mijn toekomstige bruid was erg interessant. Maar nu moet ik me klaarmaken voor het toernooi. Als ik terugkom zeg ik Bert mij om 5 uur te wekken, zodat we nog een uurtje hebben om ons voor te bereiden. Daarna duik ik snel mijn bed in.

((OC: is iedereen nu aan het slapen, en kan het event dus beginnen?))

-Antorin-
-14 mei-
-avond-

(Myr)
Geen reactie van noch Danya noch de stemmen. Niemand weet blijkbaar wie ik ben. Dat de stemmen zo door elkaar heen praten helpt natuurlijk ook niet echt.
Ik ben al de hele dag bang over die ziekte en nu deze stemmen. 'Hou je mond.' schreeuw ik, meer om mijn frustratie kwijt te kunnen dan om de stemmen echt stil te krijgen. Tot mijn verbazing zwijgen de meeste stemmen. Slechts twee stemmen praten door. De een klinkt brutaal maar ook bekend, de stem lijkt op het stemmetje wat ik altijd hoor in mijn achterhoofd. Deze stem gaat maar door over dat zij mij is. de andere stem is interessanter. deze stem is eigenlijk meer een grom. Zachtjes gromt zij 'Wij zijn jou, Myrrrrrr.' 'Hou je mond.' zeg ik nog een keer en de gewone stem zwijgt. 'Jij, laat me zien wie ik ben, laat me zien wie jij bent.' De grom gromt harder en harder, zo hardt dat ik niks ander meer hoor. Zo hardt dat ik niks anders meer kan denken. Op eens duizelt het mij, ik sluit mijn ogen.

-Antorin-
-14 mei-
-avond-

(.....)

Ik open mijn ogen. Wie ben ik? Waar ben ik?
Ik snuif maar ruik niks. Op de grond staan cirkels. Iemand drukt mij op de grond.
Dat maakt mij boos.
Boos, grijp ik de hand die me neer drukt en til hem op met gemak van mijn hoofd.
Aan de hand zit een vrouw, geheel in blauw. Verbaasd kijkt ze me aan.
Ik laat mijn tanden zien. Ik grom. ik ben boos.
'Myr?' vraagt de vrouw.
Myrrrr. Is dat mijn naam. Nee, niet Myrrr.
Ik ben Yrrr

-Antorin-
-14 mei-
-avond-

(Danya) (note to self: mana count = 5)
'Hou je mond!' schreeuwt Myr gefrustreerd tegen de stemmen. De stemmen zwijgen bijna allemaal. Opgelucht ontspan ik me een beetje, ik hoef me niet meer te concentreren op blijven zitten. Twee stemmen praten nu nog door. Ik ken ze geen van beide, en Myr laat ook niks van herkenning merken. 'Hou je mond.' zegt ze nog een keer. Nu blijft er nog maar één stem over, een grommende stem. Een bedreigende stem. Myr echter vindt hem vooral interessant, volgens mij, want ze vraagt aan die stem om haar te laten zien wie ze dan wel niet is. De grom wordt zachter en zachter, en uiteindelijk verdwijnt hij. Op dat moment opent Myr haar ogen.

Myr neemt de omgeving in haar op, zo lijkt het. Het ritueel is tenslotte afgelopen. Pas als Myr plotseling mijn hand van haar hoofd af grijpt, besef ik dat ik haar nog niet had losgelaten. Verbaasd kijk ik naar haar. Waarom voelde haar beweging zo boos? Zo had ik Myr nog nooit gezien. Ze gromt naar me. 'Myr?' weet ik nog net uit te brengen, zo verbaasd ben ik. Ze reageert helemaal niet. Wat is dit? Het ritueel moet mislukt zijn, besef ik boos, Myr is overduidelijk niet genezen. Ik bijt mijn tanden op elkaar. Wat is er misgegaan? En de hamvraag: wie is Myr, als ze nu zich totaal niet gedraagt als ... Myr?

'We moeten een plek uitkiezen voor het gevecht,' zeg ik tegen Myr, in een poging dit zo gauw mogelijk te vergeten. Ze reageert niet. 'Kom Myr, het gevecht begint zo. Weet je waar we heen kunnen gaan? Naar het riool, dan kun jij je vallen zetten. Je bent tenslotte jager. Kom, laten we gaan.'

-Antorin-
-14 mei-
-avond-
(Yrrr)

'We moeten een plek uitkiezen voor het gevecht,' zegt de vrouw. Ik weet niet wat ze bedoelt. Welk gevecht? Ik hou mijn hoofd schuin en grom nog een keer.

'Kom Myr, het gevecht begint zo. Weet je waar we heen kunnen gaan? Naar het riool, dan kun jij je vallen zetten. Je bent tenslotte jager. Kom, laten we gaan.' Jager? Ben ik een jager? Ja, ik jaag. Ik ben een jager. Is de vrouw prooi?

Ik lik mijn lippen af. ik heb honger.

[15]
Ik zet een paar stappen in de richting van de vrouw. Voor overgebogen, tanden ontbloot. Bloeddorst is in mijn ogen te zien. plots beweegt er iets. iets in mijn hoofd. Nee, ik wil niet, ik wil eten. Ik wordt duizelig. Ik sluit mijn ogen.

-Antorin-
-14 mei-
-avond-

(Danya)
Myr komt naar me toe geslopen, bijna, alsof ze op jacht is. Op jacht naar mij? Ik schrik. Wat is er in haar gevaren? Het heeft iets met die stemmen van het ritueel te maken, dat weet ik. Maar wat precies, ik kan er mijn vinger niet op leggen. Dat is nu ook niet belangrijk. Vechten of vluchten, dat is belangrijk. Vecht ik tegen Myr of vlucht ik voor haar? Niet vechten, besluit ik, dat lukt me toch niet, ik ben geen partij voor haar zonder mijn magie, en daar ben ik nu te moe voor.

Ik ren de herberg uit en vlucht naar het riool. Dat was immers het plan dat ik met Myr bedacht had, maar ze lijkt het vergeten te zijn. Ik verwacht dat als ze zich weer normaal gedraagt, als ze dat nog doet, ze ook naar het riool zal komen. Toch moet ik rekening houden met het feit dat ik best alleen kan komen staan in dit toernooi. In dat geval zal ik zo snel mogelijk iedereen moeten uitschakelen die mijn kant op komt, voordat ik in het nadeel ben. 'Waarom deed ik ook alweer mee?' vraag ik me hardop af, zodra ik in het riool aangekomen ben. Ik weet het antwoord al: om te winnen. Dat is tenslotte wat telt. 'Het stinkt hier trouwens wel ontzettend,' mompel ik. De stank maakt me duizelig, maar morgenochtend zou ik eraan gewend moeten zijn.

Ik kies een strategische plek uit en probeer de stank te negeren terwijl ik wacht op een nieuwe dag en hoop dat Myr mijn kant kiest.

-Antorin-
-14 mei-
-avond-

(Myr)

Ik open mijn ogen. Wie ben ik? is het eerste wat ik denk. Myr, ik ben Myr. wat is dat nou weer voor stomme vraag. Natuurlijk ben ik Myr. De volgende vraag die ik mezelf stel is Wat is er gebeurd? Op die vraag moet ik het antwoord schuldig blijven. het laatste wat ik me kan herinneren is een groot aantal stemmen. Wat ze zeiden weet ik niet meer, van wie ze waren weet ik niet meer. Ik kijk nog eens goed om me heen en besef dat Dana weg is. Dat verbaasd me, Danya leek me niet het type om zo maar weg te gaan. Misschien was ze al op pad om zich voor te bereiden. Misschien was ze al naar het riool. Dat was tenminste de plek waar we hadden afgesproken.

Na een tijdje rondgelopen te hebben door de stad vind ik eindelijk een opening naar het riool. Snel druk ik mijn hand tegen mijn neus. Het stinkt er vreselijk, misschien had ik hier toch niet naar toe moeten komen. Ik zie Danya nergens, maar misschien is die wel ergens anders. Antorin is groot, dus het bijbehorende riool zal ook wel groot zijn. Ik stap naar binnen door de grote open buis en zet een paar stappen. Het is er donker, vochtig en behoorlijk eng. Maar het is zo donker dat ik gewoon tegen de wand in elkaar zak en in slaap val.

-Antorin-
-14 mei-
-avond-

(Danya) (note to self: mana count = 5)

Ik zit nog steeds in het riool te wachten, de stank negerend, wanneer ik een hoop gespetter en geklots hoor. Daar loopt iemand, ik weet het zeker. Is het Myr? Heeft ze haar verstand weer terug? Een plons en het wordt stil. Voorzichtig sluip ik dichterbij. Het gesnurk wijst me de weg, maar de echo's doen me bijna verdwalen. Uiteindelijk bereik ik degene die daar is. Ik raak hem aan - haar- het is Myr! Een glimlach spreidt zich uit over mijn gezicht. Hmm, ze wordt wel nat zo, denk ik, maar wat kan ik doen? Kan ik haar verslepen? Dat werkt niet. Ik besluit haar te wekken.

'Myr, wakker worden.' zeg ik. Ik schud aan haar schouders. Ze wordt maar half wakker en reageert met een onverstaanbaar gemompel. Ik krijg haar nu wel omhoog en samen lopen we naar mijn plekje. Daar leg ik haar neer, ze is meteen weer in slaap, aan haar gesnurk te horen. Die weet hier morgen waarschijnlijk niks meer van, denk ik. Ik heb het wel vaker gezien bij studenten op de Academie. Die vielen op de vreemdste plekken in slaap, om dan door hun vrienden naar bed gebracht te worden. Met een steek van heimwee ga ik liggen, op zo'n manier, dat Myr me vanuit haar positie niet ziet, maar mijn tas wel. Binnen de kortste keren slaap ik.

-Antorín tentenkamp-
-15 Mei-
-Vroege ochtend-

(Meguhnii)
Rennend probeerde Meguhnii de stralen van de magiërs te ontwijken, ze moest hier wegkomen, dat wist ze, daar was ze zekerder van dan van wat dan ook. Ze weigerde de magie te gebruiken, als ze dat wel deed... dan was ze geen Meguhnii meer. Dan was ze Vróúwe Meguhnii.
Het genootschap liet haar niet ontsnappen, magie was één van de dingen die zeldzaam in Elduya was, ze lieten geen enkele magiër ontsnappen.
Naast zich hoorde ze Jurack hijgen, hij wist in ieder geval wél wat zij wilde. 'Enkele stappen nog,' zei Jurack zachtjes. Meguhnii knikte, nog enkele stappen en ze zouden van het terrein af zijn, dan zou Jurack de aarde kunnen doen trillen, dan was het blok van magie weg dat alleen de volleerde magiërs konden verbreken.

Zodra ze over het kleine muurtje sprongen dat de grens van het terrein aangaf, bleef Jurack stilstaan. Hoewel hij de magie niet op het terrein kon gebruiken, kon hij wel vanaf buiten het terrein doen schudden. Hij draaide zich naar het groepje Magiërs dat Meguhnii probeerden te pakken en liet een kloof verschijnen, wat hen iets meer tijd gaf.
'Ik kan je helpen, Shoran, ik kan je helpen.' Meguhnii knikte, besefte dat het te donker was en zei zachtjes "ja". Ze voelde hoe hij zijn handen op haar legde, woorden zei die Meguhnii niet kon verstaan, en er vloeide iets door haar lichaam heen naar zijn handen. Als een warme vloeistof op een koude dag, maar dan andersom.

Toen Jurack zijn zin bijna had beëindigt, werd er een vuurbal afgeschoten, op tijd kon Jurack die ontwijken, maar hij had zich wel versproken. Door het licht van de vuurbal kon Meguhnii zien dat zijn ogen wanhopig stonden. Het gevoel van die warme vloeistof was verdwenen, en hoorde toen het laatste dat Jurack ooit zou zeggen in zijn lichaam: 'ga weg! Snel!'

Meguhnii wist dat rennen geen zin had, ze had al haar energie zojuist al verspeeld. In plaats daarvan liet ze zich op de grond vallen en sloeg ze haar armen over zich heen. Op dat moment, op het moment dat Meguhnii zich op de grond probeerde te beschermen, zag ze door haar handen heen een fel, wit licht, dat meteen gevolgd werd door een schokgolf en een brandende hitte. Na een paar seconden waagde Meguhnii het om te kijken, op de plaats waar Jurack had gestaan was niets meer. De magiërs lagen dood op de grond. Meguhnii, zwaar verbrand, kroop weg, bang om te sterven van de pijn.
Een druppel water koelde haar huid, en zodra ze dat voelde, liet ze zich languit op het gras vallen, en al snel was ze geheel doorweekt.
En daar, midden op het veld vlakbij Elduya, in het gras liggend, de pijn nog voelend, maar de angst kwijt, genoot ze van dat heerlijke gevoel.


Met een schok werd Meguhnii Shoran wakker, enkele seconden ervan overtuigd dat ze nog steeds op dat veld lag, tot ze haar ogen langzaam opendeed.
Het was nog donker, maar toch zag ze de tenten die uitstrekte tot waar ze kon zien, behalve dan in één richting, want daar werd het uitzicht geblokkeerd door een dikke muur. De muren van Antorín.

Zeer waarschijnlijk had niemand vanaf dit boerderijtje de muren van de stad in het donker kunnen zien, Meguhnii wel. Zodra ze zich dit besefte, dacht ze terug aan de droom die ze had gehad. De droom die ze sinds de dag dat ze het had meegemaakt had gehad. Vele jaren geleden was dit gebeurt, en nog droomde ze er bijna elke dag van.
Zuchtend focuste ze zich op de stad, en merkte dat haar gedachte toch terugvielen naar die dag. Want toen ze wakker was geworden, hadden haar ogen gegloeid. Omdat Jurack zijn spreuk niet kon voltooien, omdat hij niet alle magie uit Meguhnii had kunnen halen, was het laatste beetje in haar ogen blijven zitten. Sindsdien was haar zich sterk verbeterd, en kon ze in het donker net zo goed zien als een kat, misschien zelfs beter. Overdag merkte ze een beetje verschil, ze kon verder kijken, maar 's nachts...
Ze kon nu 's nachts net zo goed, en net zo ver, kijken als overdag, hoewel alles 's nachts iets minder kleurig was.

De stad zag er mooi uit, door het magische schild werd het licht van de maan gebroken, en daardoor had Antorín een magische gloed over zich heen.
De lucht begon al iets te verkleuren, en Meguhnii glipte soepel van het dak af. Het gras was nat van de dauw en ze voelde haar voeten nat worden. Tegen de tijd dat ze aan de andere kant van het tentenkamp was, was de zon op, en er waren grote... schermen verschenen aan de rand van de stad.
Mensen verzamelden zich aan de rand en een groot gedeelte was iets aan het eten. Meguhnii slaagde erin een brood te pakken en klom op een toren die net buiten de muren stond, gebouwt voor extra verdediging, nu leeg. 'Nog wel,' mompelde Meguhnii tegen zichzelf, en ze klom op het dak van de toren. Vanuit daar had ze een mooi uitzicht op de hele stad én op de schermen.

Ze ging goed zitten en keek naar alle deelnemers, de meeste sliepen nog, enkele waren al wakker, maar het zou een interessant gevecht worden. Toen de zon geheel op was, wat wilde zeggen dat hij nu boven de horizon aanwezig was, keek Meguhnii geïnteresseerd toe. Toen de herberg in brand vloog, hoorde ze gejoel beneden. De dwerg zat nog in die brandende herberg, maar op tijd wist ze eruit te komen, haar mantel echter onbruikbaar geworden. Meguhnii kon nog net een waarschuwende schreeuw onderdrukken toen de barbaar de dwerg vastgreep, en ze kreeg al snel bewondering voor de dwerg, toen de dwerg de barbaar enkele rake klappen uitdeelde, en toen de barbaar de dwerg tevergeefs probeerde op te pakken, glimlachte Meguhnii zachtjes.
-WAAROM DOE JE NIET MEE? WE MOETEN ZE KUNNEN VERMOORDEN, JA! WE MO...- Geïrriteerd drukte Meguhnii de stem van Jurack weg. -WE MOETEN VECHTEN, IK MOET VECHTEN! WAAROM KAN IK MIJN BENEN NIET BEWEGEN!?- huilde Jurack.
-houd je mond! Dit is MIJN lichaam! Ik ben Meguhnii Shoran!- reageerde Meguhnii geschrokken en boos. Jurack had nooit eerder gezegd dat het alleen zíjn lichaam was.
- waarom kan ik niet bewegen? Waarom? - smeekte Jurack, Meguhnii's gedachten negerend.
'Ik ben Meguhnii Shoran!' zei ze, onbedoeld, hardop.
In haar ooghoek kon ze nog net een vlammenzee zien ontstaan, en half vloekend besefte ze dat ze net de dood van iemand had gemist. De mensen beneden maakte een kabaal van jewelste en Meguhnii werd zich meteen weer bewust van haar omgeving.

((Oh, shit, kom er net achter dat ik alles in de derde persoon ev. heb geschreven... Argh! Ik WIST dat het zou gebeuren! Ik schrijf altijd zo! Nou, heb nu geen tijd om alles te veranderen... En sorry voor mijn lange post))

-Antorín tentenkamp-
-15 Mei-
-Vroege ochtend-

(Meguhnii)

Ik kreun wanneer het meisje met die jurk - hoe kun je daarin vechten - de schutter bewusteloos bijt.

Dat meisje had al sinds de dood van de vuurmagiër mijn aandacht. Eerst heel aardig en verontschuldigend doen tegen die blinde watermagiër ((Danya)), en daarna haar opeens aanvallen. Het lijkt wel alsof ze meerdere persoonlijkheden heeft.
Net als die andere schutter trouwens ((Quinn)), die was ook geheel veranderd. Daarnaast was het optreden van de dwerg ook interessant geweest. Het was dat ik dwergen kende, maar zelf had ik nooit die helm opgehaald.
Zuchtend verschuif ik een beetje en kijk weer naar het gevecht.
Ik hoopte dat die dwerg zou winnen, en anders de elf dan maar. De barbaren hadden mijn stem meteen al verloren, ikzelf ben niet zo voor barbaren. Niet dat ze slecht zijn ofzo, meer het feit dat ze je willen vermoorden zat me dwars.

Op dat moment merk ik dat de barbaren verder praten. Daar kan ik al helemaal niets meer van verstaan...

Story line post- De Slijper

-Tentenkamp-
-15 mei-
-ochtend-

Het begon klein, eerst was er een man, gekleed in een zwart gewaad met de scharlaken rand. Maar een voor een verzamelde ze. Ze kwamen al snel in de tientallen, en overal waar ze liepen was een lege ruimte. Totdat. Een man juichte met bier en wijn, trots dat hij gelijk had over het verlies van de vuur magiër. Hij sprong op en neer, totdat hij tegen een man in het zwart botste. Hij draaide zich om, verbaasd. "DWAAS! IK BEN AAN HET WINNEN, KIJK NAAR AL DIT GELD DAT IK ..." Hij gorgelde wat, en kijk naar zijn buik. Het bloed stroomde langs zijn handen. Scharlaken vloeide over zijn handen, hij schrok en keek de man aan. Zijn masker was bloed rood, en om hem heen stonden, zorgvuldig verdeeld, zo'n vijf mannen, met inkt zwarte maskers.

"Het is nu te laat om te leren." Zijn stem was eentonig, drammerig. Hij pakte de man bij zijn schouder, en trok zijn mes eruit. Onder zijn masker vormde zijn glimlach. Hoe blij hij zou zijn als hij die man in zijn handen had. Hahahaha, heerlijk, het warme bloed, het gezicht dat bleek trekt. Hij merkte dat hij hardop lacht, en kijkt rond. Iedereen kijkt hem aan, maar niemand laat het merken. Een van de mannen zette snel voor hem een stoel neer. Hij zetelde zich neer en pakte zijn wijn. "Laat mij zien wat jij kan doen, El Martillo, ik ken de verhalen, ben jij waard wat ze bieden?" Dit is gevecht, dit.. is zijn strijd. De handen vouwde hij in elkaar. De jacht was open, bloed had gevloeid.

-Tentenkamp-
-15 mei-
-ochtend-

(Serenus-Kaz)

Na even te kijken, bedenk ik en spreek hardop uit. "Nog nooit heb ik grotere sukkels gezien als jullie nietsnutten. Het enige wat ik hier in de afgelopen tijd heb gezien is een stelletje kinderen die met hun moeders schilmesje aan het spelen zijn. en waarvoor! om een cadeau te krijgen van goden die zij niet eens dienen, die sommigen zouden moeten verafschuwen. Jullie wezens zijn om te huilen, ik bid voor de goden dat ze betere priesters en volgelingen hebben dan deze lapzwansen die hun naam gebruiken om voor hun eigen gewin er iets uit te halen. De aartsengelen zouden in lachen uit moeten barsten iedere keer dat weer een van jullie sukkels 'het loodje legt'. Ni'Hari zou jullie recht en vol in jullie gezicht uit lachen als jullie jezelf strijders noemen en dan heb ik het nog niet eens over die magiërs. Welke idiote vuurmagier blaast zichzelf nou eens op. Ik hoor Mardok schreeuwen om deze achterlijkheid. GA JULLIE SCHAMEN! Als ik daar stond dan hoefde ik alleen maar in lachen uit te barsten en ik zou winnen. Achterlijke idioten..." Ik pak een stoel en kijk toch verder naar dit kinderachtige schouwspel.

-Antorín tentenkamp-
-15 Mei-
-middag-

(Meguhnii)

Geínteresseerd kijk ik toe hoe die twee jonge vrouwen elkaar bijna aanvliegen, en hoor dan mijn maag knorren. Ik heb vanochtend ook niets gegeten, bedenk ik; het brood dat ik als ontbijt wilde nuttigen bleek zeer ernstig beschimmeld. Ik zucht, en bedenk dan dat er niets anders op zit dan hier weg te gaan. Ik sta op en val door een plotselinge windvlaag bijna van het dak van de enkele meters hoge toren af. Nog net blijf ik staan en loop met een stevigere pas naar de rand toe, drie stappen eigenlijk. Ik draai me om, en ga aan de rand hangen, mijn voeten naar een randje of oneffenheid zoekend. Die vind ik, en daarna is de toch naar beneden gemakkelijk.

Hier beneden is het druk, en ik kan niet over de mensen heen kijken, die allemaal veel langer zijn dan ik. Ik wurm me een weg door de menigte, deze dunt uit, en uiteindelijk is deze geheel achter me. Voor me ligt het tentenkamp, met tenten zo ver ik kan zien. Hier, waar iedereen overheen moest, is de grond zanderig geworden en is al het gras weggetrapt. Hier zijn enkele kraampjes, maar, tot mijn ongenoegen, ook bewakers. Ik besluit verder te lopen. Misschien ben ik dan wel vanaf mijn geboorte getraind om te stelen, kraampjes met bewakers mijdt ik als ik kan.

Opeens hoor ik een geweldig gejoel, geschreeuw en meer achter me. Ik draai me om maar de stadsmuur is zelfs voor mij te ver weg om het duidelijk te kunnen zien. Ik haal me schouders op en loop verder, goed uitkijkend of ik iets kan vinden. Het tentenkamp is hier rustig, enkele vogels, opgeschrikt door het gejoel, vliegen boven me en landen op diverse, rustigere, plaatsen. Kinderen spelen met stokken tussen de tenten en enkele vrouwen staan toe te kijken, wanneer ik langs loop, werpen ze mij een korte blik toe, maar interesseren zich verder niet voor mij. Ik voel dat ik op een hardere weg kom. Hier is het pad al jaren uitgetrapt geweest; de hoofdweg. Ik zie een oudere vrouw die iets van stof aan het maken is, twee kleine jongetjes die opgewonden iets aan het vertellen zijn. Ik versta iets van een toren, en instorten. Waaruit ik kan opmaken dat de toren is ingestort. Maar ik blijf niet staan om te luisteren, dat zal ik zo wel zien.

Aan de andere kant van de hoofdweg is het iets drukker; kraampjes staan her en der en mijn oog valt op een klein kraampje waar enkele vissen liggen. Dan bedenk ik me dat ook Antorín niet ver van zee ligt. In Elduya at men dagelijks vis, het lag tenslotte aan de zee, toch was ik er nooit in geslaagd te leren zwemmen. Ik zucht en denk terug aan de nostalgie. Afleiding, daarvoor moet ik zorgen... Ik trap hard in het zand, wat een grote stofwolk oplevert; ik blijk ontzettend veel geluk te hebben als een korte windvlaag ervoor zorgt dat de stofwolk de goede kant op zweeft. Ik duik in die stofwolk, mijn ogen dichtgeknepen, gris wat vis en draai me dan om, als ik weer de brandende hitte van de zon voel, kijk ik naar datgene wat ik heb gepakt, haring. Ik eet deze rauw op, een gewoonte in Elduya.

Maar ik heb nog steeds honger... Zuchtend kijk ik verder, en zie dan in een steegje een onbemand vleeskraampje. Ik loop er nonchalant naar toe en pak dan een paar gedroogden stukken vlees, nouja, ik probéér iets te pakken, want op het moment dat ik mijn hand uitsteek naar het vlees, pakt iets mij vast. Ik kan nog net zien dat het een gigantische man is, voordat hij mij over zijn schouder gooit, waarbij hij ervoor zorgt dat ik niet eens naar beneden kan kijken, alleen maar naar achteren.

Na een tijdje, ik kan aan de zon te zien weten dat het minder dan een uur is, hoewel er een groot deel van de zon word verstopt onder een dikke laag zwartgrijze wolken, stopt de man en zet me dan neer, mijn hoofd naar een deuropening houdend. Dan duwt hij mij naar binnen en doet dan de deur dicht, en, aan het geluid te horen wat ervan afkomt, op slot.
Mijn ogen wennen meteen aan het donker. Niets is te herkennen in dit grijze, stenen gebouwtje. De deur is echter van dik metaal. De grond is van hetzelfde donkergrijze steen als de muren en het is niet groot. Van de deur naar de achterkant misschien vier stappen, en in de breedte misschien net twee. Ik probeer de deur open te krijgen, maar die geeft geen haar mee. De enige opening die ik kan herkennen is het kiertje onder de deur. Ik ril, en dan realizeer ik me pas dat het hier ijskoud is, vooral vergeleken met buiten. Uiteindelijk zucht ik, hoop dat ik fatsoenlijk word berecht, dan weet ik tenminste zeker dat ik niet zal... doodgaan in dit moedeloze huisje, en met gekruiste benen tegen de achtermuur aanzitten, mijn ogen gesloten.

Nogmaals zucht ik, Jurack roert zich in het achterste van mijn gedachte, maar ik negeer het. Ik begin na te denken. Vanochtend ben ik wakker geworden vanwege die gebeurtenis, en sinds die dag heb ik Jurack's stem gehoord. Is het wel Jurack die ik hoor? Is het wel hém?
Maar, waarom komt hij dan alleen maar als ik aan hem denk, bewust, of dieper in mijn gedachten, waarom niet eerder? Waarom hoor ik hem nu niet?
Omdat, bedenk ik, omdat Jurack dood is, omdat Jurack al dood is sinds die dag...
Ik kap de gedachte af, Jurack is niet dood. Misschien leek het alsof hij stierf, maar hij is gewoon achter gebleven en... Ach, liegen heeft geen nut als je het alleen maar voor jezelf wilt gebruiken. Ik ga mijzelf niet allemaal dingen aanpraten, nog niet. Jurack is dood, hij is gewoon dood...

Ik heb hem zien sterven, ik heb hem zien ontploffen, maar waarom, waarom hoor ik zijn stem? Is het een magie waarvan ik nog nooit eerder heb gehoord? Is het een geest, is het iets van de goden? Half schud ik mijn hoofd, zonder het actief te beseffen, nee, het kunnen de goden niet zijn. Dat zouden ze nooit doen. Het is niet dat ik niet in goden geloof, overigens, maar omdat ik nooit kan kiezen WIE ik aanbid.

Ik sluit mijn ogen. De goden zijn het niet, want waarom zouden ze dat doen. Zelfs de goden hebben die kracht niet, behalve dan misschien de hoogste der goden, maar die bemoeit zich toch nooit met mensen, en als goden die kracht niet hebben... heeft magie het al helemaal niet. De kracht om de doden tot de levenden te laten spreken?
Geen enkel leven wezen, geen godheid, geen kracht der natuur... Wat dan?

'Misschien...' mompel ik, 'misschien was het iets dat daarboven kwam.' Een mensenlijk gevoel, misschien.
Maar hoe? Hoe kan ik die stem dan horen? Ben ik krankzinnig? Heb ik die stem helemaal zelf gemaakt? Heb IK die stem verzonnen?
Opeens schiet het antwoord me te binnen. 'Schuldgevoel,' spreek ik hardop uit. De muren weerkaatsen het woord. 'Het is schuldgevoel dat me dat deed horen.. Misschien ben ik gek, maar dan kan ik wel schuld voelen.'

Het idee dat Jurack zich voor mij heeft opgeoffert, het idee dat iemand zich alleen voor mij zou opofferen. Ik ben geen held uit een verhaal, ik ben geen avonturierster die alles zou doen om de wereld te redden. Ik ben gewoon Meguhnii Shoran, een dief die ook niet onkwetsbaar is, die magie nooit heeft geaccepteerd, omdat ze daardoor speciaal was.

Ik lach, raar eigenlijk, ik denk toch dat ik krankzinnig ben. Maar ik lach hardop, iets wat ik al jaren niet meer heb gedaan. Geglimlacht vaak, maar niets meer. Jurack heeft zich niet voor mij opgeoffert, of misschien wel, omdat hij van mij hield, maar vooral omdat hij de magie nog meer haatte dan ik, hij haatte iedereen die het kon, ik haat alleen het idee dat ik het zelf kan.

Ik lach harder, maar toch lopen de tranen over mijn wangen, en terwijl ik huil hoor ik dat buiten de wolken zich ook van water ontdoet.