Torin RPG

EVENT INFO POST

De mensen in de stad beginnen langzamerhand hun spullen te pakken en zich naar de poorten te begeven. Als de nacht valt, zal de stad leeg zijn, op de deelnemers van het toernooi na. De achterblijvers zullen zodra de zon opkomt beginnen met vechten. Het is niet mogelijk om achter te blijven als je niet meedoet, de magie van de goden zorgt ervoor dat zij die zich niet hebben ingeschreven maar wel in de stad blijven duidelijk te zien zijn door een lichtstraal die ze volgt. 's Nachts zal de laatste patrouille de stad doorlopen om deze mensen op te halen en uit de stad te verwijderen.
Veel mensen blijven bij familie buiten de stad logeren, anderen blijven in een herberg in de buurt of huren een plekje in een van de tenten die buiten de stad zijn opgesteld. De lijst met deelnemers word groter en groter, en velen denken al na over de weddenschappen.

NPC POST

-14 Mei-
-Avond-
(Ricai)

Ik loop naar de smid Dordan toe om mijn zwaard op te halen.
Eenmaal bij de smidse aangekomen staat Dordan me al op te wachten met het falchion in zijn hand.
'Vrouwe, hier is uw falchion. En mag ik u aanraden een maliënhemd te dragen? het zal u veel bescherming bieden.'
Ik antwoord: 'Waarde Dordan, ik ga geen maliënhemd kopen voor 1 keertje vechten.'
Dordan: 'Vrouwe, u mag hem gebruiken voor het gevecht, gratis.
Ziet u: ik heb al mijn spullen nu verkocht, uitgeleend of bij me zodat er niks gestolen wordt tijdens het gevecht en dit maliënkolder is net teveel om mee te nemen.'
Ik: 'Ok dan, mag ik mij even omkleden achter?'
Dordan: 'tuurlijk vrouwe'
Ik loop naar achteren en controleer of de deur goed dicht zit.
Ik trek het maliënhemd aan, het is een mouwloos maliënhemd, maar het zal me enigzins beschermen tegen zwaarden, vooral tegen snij bewegingen.
-Pfoei, het is wel zwaar zeg- denk ik -maar het zal me goed beschermen-
Ik doe mijn pij weer aan over het maliënhemd heen en ik loop weer naar voren.
Ik bedank Dordan en loop de smidse uit.
Ik loop weer naar mijn huis bij het genezersgilde toe.
Na een tijdje raak ik gewend aan het gewicht van de maliënkolder.
Ik besluit nog even wat oefeningen te doen om te wennen aan het veranderde evenwicht.

NPC POST

-14 mei-
-Antorin-
-avond-

((Urthog))
Het was druk in de herberg. Iedereen maakte gebruik van de moord op de waard door de herberg te plunderen.
Ik stond op uit mijn stoel. –Misschien moet ik me nog even voor bereiden voor het tournooi.- Snel wandelde ik naar een smid. De stad was in onrust, veel mensen vertrokken.
De smid was aan het inpakken.’U smid?’ vroeg ik. ‘Ja ik ben een smid.’ antwoorden de man. ‘Kan mij panser nakijken? En repareren.’ Ik haalde een steentje uit mijn buidel en hield het omhoog. ‘Ik hier betalen mee. Is goed?’ De man keek naar het gouden steentje. ‘Is goed als de reparatie maar niet te groot is, ik ga zoo weg.’zij de smid. ‘Bedankt.’zij ik.

De man keek even naar mijn schouder en been platen. ‘Hmm zeer ruw staal vermengt met hier en daar een steentje. Maar toch stevig. Zou u uw linker been plaat even kunnen afdoen er zit een barst in.’zij de smid. ‘Is goed.’ De smid smolt wat ijzer en verstevigde de barst. ‘Klaar alstublieft.’zij de smid. ‘Dank wel’ Ik gaf de man het steentje en liep naar het genezers gilde.

Toen ik bij het genezers gilde was zag ik net iemand weglopen. ‘Bent u van geneesgild?’vroeg ik. ‘Ja hou het kort.’ Zou controleren of Urthog is gezond?’ Vroeg ik. Weer rommelde ik in mijn buidel en haalde een steentje er uit. ‘Mijn betaal middel.’ Zij ik. ‘Okey maar ik doe het niet heel uitgebreid.’antwoorde de man. De man keek even en smeerde hier en daar een zalfje. ‘u hebt rare littekens er zitten klompjes steen in. Hoort dat?’ Vroeg de man.
‘Is stam gebruik.’zij ik. De man keek even raar en zij toen: ‘Aha nouja voor de rest is het ben je zeer goed in conditie. Succes bij de wedstrijd.’ Ik gaf de man een klompje en bedankte hem.

Antorín-
-14 mei-
-late ochtend-

(Danya)
Myr beantwoordt geen van mijn vragen. In plaats daarvan begint ze over het ‘festival’ zoals zij het noemt. Is het niet gewoon een gevecht? vraag ik me af. Ze wil leren vechten, en de hoop dat ik het haar kan leren blijkt duidelijk uit haar stem, net zoals dat haar verwachtingen niet al te hoog zijn om te winnen. Ik verbaas mezelf door met haar mee te voelen. ‘Ik kan helaas zelf ook niet goed vechten, dus ik kan het je niet leren. Maar misschien zouden we samen kunnen werken, ik doe namelijk ook mee. Samen hebben we waarschijnlijk meer kans om te winnen dan alleen, en daarvoor doe ik toch mee.’

(OC: Lucas, kun jij het gesprek afsluiten? We lopen behoorlijk achter in de tijd.)

-Antorín-
- 14 mei-
- middag-

'Ik kan helaas zelf ook niet zo goed vechten, dus ik kan je het je niet leren.' zegt Danya. Mijn maag zakt naar beneden, wanhoop sluit zijn vuist om mijn hart. Het duizelt me. Alles draait. 'Maar misschien kunnen we samen werken, ik doe namelijk ook heen.' De duizeling stopt weer, trekt weer weg. Even lijkt het of er iets beweegt achter in mijn hoofd. Maar ook dat trekt weer weg. opgelucht haal ik adem. 'Ja, graag.' Zeg ik gretig, misschien iets te gretig. 'Maar ik moet je wel waarschuwen,' voeg ik er iets minder gretig aan toe. ' ik schijn ziek te zijn, ook al merk ik daar niet veel van. Dus het kan zijn dat ik je hinder. Maar echt heel graag.' Ik ben zo blij dat ik eindelijk iemand heb gevonden in deze vreemde stad. Zo blij zelfs dat ik haar de weg wijs naar de andere herberg en daar de hele middag met haar praat.

(OC: Ik hoop dat het zo afsluiten genoeg is, dit gesprek hoeven we niet uit te spelen neem ik aan. Als je nog plannen had. Sorry)

-Antorín-
-14 mei-
-middag-

(Danya)
'Ja graag.' zegt Myr snel. Te snel? vraag ik me af. Wat zit hierachter? Ze klinkt in ieder geval heel opgelucht, maar waarom? 'Maar ik moet je wel waarschuwen,' zegt ze. Ze heeft haar stem weer onder controle. 'Ik schijn ziek te zijn, ook al merk ik daar niet veel van. Dus het kan zijn dat ik je hinder. Maar echt heel graag.' Hmm, is dit wel zo'n goed idee? schiet het door mijn hoofd. Wat voor ziekte heeft ze dan, als ze er zelf niks van merkt? Toch besluit ik het ermee te doen. Als het niet werkt, nou, in het toernooi zijn genoeg manieren om iemand weg te werken.

'Mooi zo. Kunnen we misschien een andere herberg opzoeken?' vraag ik Myr. 'Kom maar mee, ik weet er wel een,' zegt ze. Eenmaal daar neem ik een kamer, waar we de hele middag praten. Ik vertel haar dat ik een watermagiër ben, ze moet het immers weten als we samen gaan werken en ik weet dat ze haar ziekte niet zonder moeite heeft opgebiecht. Samenwerken doen we in elk geval al. Naast elkaar beter leren kennen, wat iedereen nou eenmaal doet als hij lang met iemand praat, stippelen we ook een strategie uit voor het toernooi. Met een schok realiseer ik me na een uur dat ik Myr begin te vertrouwen, een gevaarlijke bezigheid in mijn ogen. Toch blijf ik met haar praten, ze heeft tenslotte nog niks gedaan waardoor ik haar zou moeten wantrouwen. Ik waag het erop, besluit ik.

(OC: ik was het toch niet van plan, nee. ik vind het prima zo.)

-Antorín, huis van dokter Tossiha-
-14 mei-
-Laat in de ochtend-

(Tania)
De toast kraakt als ik een hap neem, kruimels vallen op mijn shirt. Ik neem een slok uit de grote kop, en voel de hete thee mijn lichaam binnenstromen. Heerlijk die thee, ik houd van thee. Na een paar happen is de toast op en zit ik vol, ik drink de kop leeg en zet mijn servies op de tafel.
Nadat ik helemaal bijgekomen ben, komt de vrouw van de dokter de kamer binnenlopen. Ohja, die was er ook nog… Ik vraag me af wat er nu moet gebeuren, want nu zijn er twee mensen die weten dat er een meisje in deze kleren, met deze jongen, rondloopt om tegen het kwaad te vechten. Gelukkig weten ze mijn echte identiteit en mijn woonplaats niet.
De vrouw begint te praten. Ik realiseer me dat ze eigenlijk best een beetje op de vrouw uit mijn droom lijkt, dat vind ik een beetje raar…
“Hoi meid, hoe gaat het met je? Heb je lekker gegeten?” Vraagt ze vriendelijk. Ik mag haar wel, ze heeft een lief gezicht en ziet eruit alsof ze van iedereen zou kunnen houden en voor elke zwerver die ze tegenkomt zou zorgen. Beetje sneu is dat eigenlijk, maar ik vind haar geweldig.
Ik antwoord: “Dank u wel, vrouwe. Ik waardeer uw vriendelijkheid, en heb erg genoten van dit ontbijt. Weet u misschien hoe het met mijn vriend gaat?”
Ze glimlacht, ik had ook niets anders verwacht. “Geen dank, lief kind. Ik zorg graag voor je,” zegt ze. “maar ik weet niet hoe het met hem gaat. Ik zal het even aan mijn man vragen, hij is in de keuken. Wacht even ik ben zo terug.” Ze loopt de kamer uit, terug naar de keuken. Er klinkt een kort gesprek uit de keuken en de dokter wandelt rustig naar me toe. Hij zegt dat hij eventjes zal kijken, met een ietwat gestrest gezicht. Hij loopt naar Khetai en trek zijn dekens omhoog. Hij bestuurt hem een paar minuten terwijl hij wat in zichzelf praat. Dan kijkt hij op. Zijn gezicht staat bezorgt. Ik sta op, de deken die ik over me had liggen valt op de grond. Net iets te luid zeg ik: “Wat is er?” Maar de dokter blijft stil. Dit is niet oké, dit is echt niet goed.

Mijn ogen zijn vochtig als ik op de deur klop. De dokter staat naast me en legt zijn hand op mijn schouder, hij zegt dat het wel goed komt. De deur gaat open en ik zie Khetai’s moeders bezorgde gezicht. Ze zegt niks. Ze weet niks te zeggen.
De dokter legt uit waar Khetai is, hoe het met hem gaat en hoe hij in deze situatie gekomen is. Het is stil, er rollen tranen over de wangen van Khetai’s moeder. Ik heb geen idee hoe ik moet reageren en wat ik moet doen, ik kijk naar de grond met een kop van schaamte. Hij ligt in coma.

De vogels fluiten, de zon staat hoog. Uitgeput zit ik op een stoel in Khetai’s kamer en ik kijk naar het bed waar Khetai op ligt. Hij heeft nog steeds niet bewogen, geen woord gezegd. Ik maak me vreselijk veel zorgen over hem en heb geen idee wat ik nu moet doen.

Natuurlijk is dit niet waar ik me zorgen over hoor te maken op dit moment, maar gelukkig had de dokter wat andere kleren voor me. Ik wil echt niet dat Khetai’s moeder of ook maar iemand anders me zo zou zien. Als dat zo zou zijn wordt mijn geheim ontrafeld en zou ik niet meer vrij kunnen leven! Maar dit was niet het geval… gelukkig. Alleen er is nu een klein, redelijk groot, probleem. Ik moet zo meteen naar huis. Wat moet ik daar in godsnaam zeggen? Dat ik een goede vriend heb en met hem tegen het kwaad vecht, maar dat hij nu in coma ligt? Nee, dat zullen ze leuk vinden! Shit, dit is eigenlijk helemaal niet slim. En nu ik erover na denk, heb ik vanmiddag een afspraak met Heer Schelpkneus… Dus ik moet echt naar huis!
Ik sta op en loop naar Khetai. Mijn lippen komen na een paar uur in beweging, en fluisteren een paar woorden naar mijn vriend toe: “Khetai, het spijt me zo, dit is echt mijn schuld… Ik weet niet wat ik moet doen, maar ik moet nu meteen naar huis anders kom ik nog erger in de problemen…” Mijn hand woelt door zijn haren heen, ik twijfel even en geef hem dan een kus op zijn voorhoofd. Ik pak mijn tas en mijn andere kleren van de stoel en zet het raam open. Mijn ogen turen door de takken van de boom voor het raam heen, maar ik zie niemand. Ik kijk even om naar Khetai en spring dan uit het raam.

Mijn voeten gaan zo hard als ze kunnen, ze schieten heen en weer over de grond en nemen me mee terug naar huis. Mijn gedachtes zijn leeg, mijn verstand staat op nul. Ik ren.
Dan sta ik stil. Ik sta onder aan de heuvel, ik hoef alleen nog maar naar boven en dan ben ik thuis. Mijn verstand heeft nog steeds niet bedacht wat ik tegen ze moet zeggen. En ook niet wat ik in godsnaam met mijn bruidegom moet doen. Ik ken die gast verdomme niet eens! Misschien moet ik eerst even rustig nadenken voordat ik naar binnen ga. En ik moet zeker niet in paniek raken.
Ik neem plaats op de boomstronk die ergens verloren op de heuvel ligt. Mijn spullen op de grond, het rare jasje uit. Ik heb het warm gekregen van dat geren, dat moet ik echt nooit meer doen. Volgende keer gaat de pony mee. Oké, denk Tania, denk. Ik ben vanmorgen weggeweest en niet meer teruggekomen. Het is nu middag en ik heb de kleren van iemand anders aan. Ik heb straks een afspraak met de man waar ik mee ga trouwen. En ik ben er niet. Wat zeg je dan tegen je ouders? Ik merk dat ik in de stress schiet, er is echt geen goed excuus hiervoor, en vader gaat alles uit me halen om te weten waar ik was.
Als ik doorkrijg dat ik inmiddels rondjes ben gaan lopen, in plaats van op de boomstronk uit te rusten, ga ik op de grond liggen. Handen onder mijn hoofd, ogen dicht. Relax Tania, relax. Misschien kan ik zeggen dat ik verdrietig was omdat ze me zomaar hadden uitgehuwelijkt aan een gast die ik nauwelijks heb gezien, laat staan ken. En omdat ik zo boos tegen ze uitviel. Dus ik dacht ik ga wat eerder weg en haal een lief ontbijtje voor ze. Dat is best een goed idee! Er verschijnt een grijns op mijn gezicht. Zie je wel, ik kan best nadenken, als ik maar rustig blijf. Oke, dus ik was weggegaan MAAR… ? Voor mijn neus werden spullen uit de winkel weggejat en ik kreeg de schuld? Zou kunnen, maar het is onlogisch en ze kunnen het navragen. Of ik liep naar de stad, maar ik struikelde en viel met mijn hoofd op een steen waardoor ik buiten mijn bewustzijn raakte? Ja, dat is het! Dus uhm, iemand vond me en bracht me naar zijn huis om te rusten en had me schone kleren gegeven. Dat is best een goed plan.
Opgelucht sta ik op en pak mijn spullen van de grond. Ik wikkel de kleren een beetje in elkaar, want deze kleren kent mijn moeder niet en dan gaat ze zeuren. Klaar om mijn ouders voor te liegen loop ik de heuvel op en klop aan op de deur.

Het warme water stroomt langs mijn lichaam, ik spoel de zeep af en zet de kraan uit. Terwijl ik mijn handdoek pak en me afdroog, herhaal ik de gebeurtenis van net even in mijn hoofd. Er zijn zoveel leugens langsgekomen in het gesprek wat ik had met mijn ouders dat ik ze beter even op kan schrijven. Ik loop naar mijn kamer om me aan te kleden, maar pak eerst een velletje papier en begin te schrijven:

14 mei
Ik kwam terug van Antorín, omdat ik boodschappen voor het ontbijt wilde doen. Waarom? Ik voelde me schuldig omdat ik zo naar tegen vader en moeder heb gedaan en dat goed wilde maken. Dus ik ging vroeg weg en liep naar de stad. Maar toen gleed ik uit en viel op de grond in de modder, mijn hoofd raakte een steen. Ik raakte buiten mijn bewustzijn en heb daar een poos gelegen. Een voorbijganger heeft mij gevonden en meegenomen naar zijn huis, waar ik schone kleren en wat te eten kreeg. Daar mocht ik ‘s ochtends uitrusten en ben daar gebleven tot in de middag, daarna ben ik alleen in de schone kleren terug naar huis gelopen.
Maar eigenlijk ben ik midden in de nacht in mijn pak naar Khetai gerend, maar is hij aangevallen door dieven ofzo. Hij had een mes door zijn borst en ligt nu in coma. Ik hoop echt heel erg dat het goed met hem gaat, want het is mijn schuld.

Niemand mag dit blaadje ooit vinden, anders zit ik heel erg diep in de problemen. Ik stop het blaadje in mijn dagboek, wat ik in een achtervakje -wat niemand ooit vindt-, in een laatje onder mijn bureau stop. Ik draai de sleutel van de la om en leg de sleutel weer onder mijn kussen. Zo, dat wordt nooit gevonden! Denk ik bij mezelf.
Nu moet ik me maar eens aan gaan kleden, want ik heb straks een afspraak met mijn toekomstige man. Ik zucht, dit is dus waar ik totaal geen zin in heb.

-Antorín marktplein-
-14 Mei-
-middag-

(Meguhnii)

Ik loop naar de herberg toe, maar al gauw wordt het me duidelijk dat er iets is, iets met een gevecht en goden, en daarom niet in de herberg kan slapen, hoewel ik wél een tentje kan huren die ik buiten de stad zou mogen opzetten.

Teruglopend besef ik dat ik nu helemaal niets heb aan dit vervloekte stadje, omdat ze weer één of ander stom gevecht houden. Nieuwe inlichters kan ik nu ook moeilijk krijgen.
Ik kijk iedereen strak aan die in de weg staat in de richting van de hoofdweg, zodra ze me zien, gaan ze meteen opzij. Iedereen in Antorín is langer dan ik, en daarom moet ik de hele tijd omhoog kijken.

Op dat moment bots ik bijna tegen iemand aan die kleiner is dan ik ben, een dwerg, een vrouwelijke nog wel. Ik blijf even stil staan, Dwergen zijn vaak te dom om plannetjes te verzinnen, tenzij het op metalen of wapens aankomt.
'Mijn metalen zijn de uwe,' mompel ik in het weinige Dwergs dat ik ken.

-Antorín marktplein-
-14 Mei-
-middag-

(Dei)
Ik ben gewoon wat rond aan het lopen als er ineens een persoon tegen me opbotst. Ze mompelt iets in slecht Dwergs en loopt door. Terwijl ze wegloopt mompel ik bij mezelf 'Stomme onhandige eekhoornkneus' in het Dwergs.

-Antorín marktplein-
-14 Mei-
-middag-

(Meguhnii)
Ik dacht dat die dwerg iets zei, maar ik loop door. Dwergen, het waren rare wezens. Elven trouwens ook, én mensen ook. Eigenlijk was iedereen maar gewoon raar. Ik kom buiten Antorín en zet mijn tent snel op, dan begin ik dit nieuwe "stadje" te verkennen.

De tenten staan overal en de kraampjes zijn binnen enkele uren verzet. Ik staar een tijdje naar een fruitkraampje, en besluit dan wat ik moet doen.

Ik pak een steentje van de grond, en kijk dan nog even naar het fruitkraampje, er staat een kar overrijpe meloenen wankelend naast het kraampje zelf. Ik mik zorgvuldig en raak het wiel. De kar valt om. Terwijl de man bezig is met de meloenen opruimen, vloeken schreeuwend die ik nooit eerder heb gehoord, sluip ik naar de kraam toe, pak nonchalant een paar appels en word één met de mensenmassa.

-Antorín buitengebied. Bos-
-14 Mei-
-middag-

(Quinn)
Ik was bang dat na deze gebeurtenis Adzena niet meer bij me zou durven komen, maar zodra ze me die vriendelijke glimlach schonk ontdooide de ijzige klomp in mijn maag.
‘Ja, we zijn vrienden!’ Zei ik. Nu besef ik pas werkelijk wat dat betekende. Vrienden. Het woord geeft een warm gevoel in mijn hart. Ik zal er voor Adzena zijn, en zij voor mij.
Adzena kijkt me aan en zegt: ‘Quinn, is er niet een mannier, een iets vreedzamere manier. Zodat ik jouw niet elke keer als “het” weer gebeurt moet neerslaan?’ Ik besef dat zij ook moet weten dat dit vaker gebeurt is, haar blik zegt genoeg.
Ik krabbel een beetje overeind, ik krijg al meer energie, en ga in kleermakerszit naast Adzena zitten. Ik haal mijn schouders op. Niet nonchalant, eerder met een bezorgde, treurige tik.
‘Ik weet het niet.’ Verzucht ik. ‘Ik denk dat de beste methode is niet te vechten, dan gebeurt het altijd. Maar soms gebeurt het ook zomaar, en vreemd genoeg alleen bij mensen.’ Ik laat mijn hoofd in mijn handen rusten. ‘Soms lijkt het wel alsof ik een andere soort ben.’ Fluister ik zo zacht dat Adzena het net moet hebben kunnen horen. Ik kijk haar aan, mijn turquoise oog flitst fel, het lijkt bijna licht te geven. Dat gebeurt altijd na een “aanval”, de magie die me zo gemaakt heeft lijkt daar zijn weg te vinden naar de stille buitenwereld. In mijn oog. ‘Adzena.’ Zeg ik terwijl ik haar diep aankijk. ‘Ik wil niets liever dan ontdekken wat ik tegen deze vloek kan doen… nu denk ik echter dan de beste optie is…’ Ik zwijg voor een korte tijd. ‘…dat de beste optie is niet meer met elkaar te vechten, en let gewoon goed op.’ Ik glimlach flauwtjes. ‘Een voordeel is dat het meestal niet zomaar gebeurt, alleen als ik vecht wel, als je je ogen en oren goed gebruikt merk je ruim op tijd dat ik rare dingen ga doen. En dan kan je me nog gemakkelijk vastbinden ofzo…’
Ik sta op, strek mijn pijnlijke gewrichten. Mijn oog flitst nog steeds, alsof het laatste residu van de magie wil ontsnappen uit mijn lichaam, het wil bloed proeven. Maar ik laat het niet toe, ik vang de magisch kracht op met mijn geest en lichaam. Bij iedere flits gaat er een golf van stekende, bijna elektrische, pijn door mijn lichaam. Mijn geest schreeuwt om de kracht, het is een kwelling, maar ik weet wat er gebeurt als ik toegeef. Ik heb dat ondertussen goed genoeg geleerd.
‘Laten we naar de stad gaan.’ Zeg ik opgewekt. ‘Ik wil nog een tweede dolk kopen, én ik stik van de honger.’ Ik wrijf beeldend over mijn maag. ‘Ik heb nog wel wat geld voor ons beiden, ik trakteer.’ Ik wil me omdraaien om naar Vuur te lopen, maar dan besef ik dat ik niet weet of Adzena een paard heeft.
‘Adzena?’ Vraag ik. ‘Heb je zelf een paard? Anders kan je wel bij Vuur achterop.’ Ik gebaar losjes naar het stevige, gevlekte paard vlak achter me. Mijn oog flitst nog een keer, feller dan eerst, alsof het wanhopig wordt om uit te breken, ik blaas een beetje lucht uit door mijn tanden maar laat het nog steeds niet toe. Daarna ebt de magie weg en is er weer rust in mijn lichaam en geest. Mijn oog wordt weer zijn oorspronkelijke, iets mattere, kleur.

-Antorín buitengebied. Bos-
-14 Mei-
-middag-

(Adzena)

Tot mijn spijt vertelde ze mij dat ze niet wist hoe het gemakkelijk gestopt kon worden, maar anders had ze daar zelf wel naar gezocht dacht ik
'Niet meer vechten is wel goed' ik glimlach 'Ik heb er toch wel genoeg van gehad voor vandaag.

Toen ze tegen me zij dat dit alleen bij mensen was keek ik een heel klein beetje verontwaardigd. Ik ben toch geen mens, maar een elf hoor dacht ik.
Ik verbaas me zeer over haar oog die dan plots oplicht, het is een vreemd aanzicht en ze lijkt zich nog niet helemaal op haar gemak te voelen.

'Laten we naar de stad gaan.' zei ze. Ik voelde me wel vreemd toen ze zij dat ze genoeg geld voor ons beide had. Dat kon ik toch niet maken dacht ik, maar neem een aanbod niet zo snel af dacht ik. Zelf had ik namelijk bijna geen geld meer, in ieder geval niet genoeg om eten voor mezelf te kunnen betalen.
'Ja ik heb wel een paard.' zei ik toen ze dat aan me vroeg. 'Maar die staat nog in de stal bij de Herberg. Ik wilde hem niet onbedoeld vermoeid maken, hij had rust nodig na een lange nacht.'

ik grinnik kort toen ze zei dat ik wel hij haar achterop mocht. 'Normaal zou ik zeggen van niet, maar misschien duurt het anders wel een stuk langer voordat we terug zijn.'Ik glimlach en merk dat Quinn ondertussen al op haar paard zat. Ik loop er rustig naartoe en hijs me achterop, dat was voor mij gelukkig niet zo'n probleem aangezien ik dit wel vaker gedaan had.

Zo samen zittend op haar gespikkelde paard vuur reden we, in een rustig tempo, terug naar de stad. Ik weet alleen nog steeds niet zeker of het wel eerlijk is haar voor mij te laten betalen. Misschien heb ik geluk en zou ik haar aan het begin van de avond terug kunnen betalen, Als mijn vangst tenminste goed is.

-Antorin-
-14 mei-
-Middag-

(Rakhar)
Terwijl ik rond loop door Antorin zie ik iemand per ongeluk tegen een dwerg aanlopen. Jammer het niet in een gevecht was veranderd.

Ik voel me zo goed, zo goed dat ik haast zou vergeten dat mijn stam is uitgemoord en dat de persoon die de barbaren heeft ingehuurd mogelijk nu in Antorin rondloopt.

Als ik nou het gevecht win van het toernooi dan zullen mensen mij kennen en zo kan ik dus makkelijker de dader vinden die mijn stam en mijn vader heeft afgeslacht.

Denkend aan het zoete wraak kan ik niet wachten. Al zijn vrienden en familieleden zullen sterven en hij zal pijn leiden. Tenzij het een vrouw is. Nee, vrouwen kunnen dit niet bedenken, dit is een mannendaad. Vrouwen zijn niet gemaakt om te vechten maar om te koken en om kinderen te baren.

Ik kies ervoor om nog een beetje rond te kijken.




-Antorin-
-14 Mei-
-Avond-

(Rakhar)
Kijkend om me heen zie ik dat de meeste mensen al weg zijn gegaan die niet met het toernooi mee doen. De laatste gaan nu ook weg, zelfs de zwervers gaan weg. Ik kijk om me heen en zie nog verschillende mensen rondlopen met wapens. Waarschijnlijk doen hun ook mee aan het toernooi.

Sommige mannen lopen rond met een wandelstok en een gewaad. Ik vraag me af waarom deze jonge mannen een wandelstok bij zich hebben. Er mankeert toch niks aan hun? En waarom een gewaad? Ik snap het niet. Zo zul je toch nooit winnen.

Ook zie ik verschillende vrouwen die meedoen. Lachend in mijzelf vraag ik me af waarom ze meedoen. Ze hebben geen kans in een toernooi dat draait om gevechten. Alhoewel heb ik ervoor nog wel een dwerg gezien ((In de Middag)). Misschien een uitzondering voor dwergen. Dwergen zijn raar, ze vinden het leuk om vuil te worden en om dingen te maken. Zelfs de vrouwen schijnen met wapens om te kunnen gaan, van wat ik heb gehoord toen ik nog jong was.

Wachtend train ik nog, voornamelijk met mijn bijl en mijn schild in mijn handen.

-Ankara kasteel (thuis)-
-14 mei-
-namiddag-

(Tania)
De deuren van mijn kledingkast staan open, de kast is rommelig en er liggen overal kledingstukken op de grond. Wat doe je in godsnaam aan als je je toekomstige man gaat ontmoeten? Ik heb nog zoveel mooie jurken die ik echt nooit aan heb, maar nu wil ik de perfecte jurk vinden. Die heb ik niet! Verdomme, irritante kutzooi.
Na ongeveer twaalf jurken aan en uit getrokken te hebben ga ik voor mijn tweede keus. Het is een redelijk simpel, maar toch chique jurkje. Zwart, niet al te lang, poffig aan de onderkant met spaghettibandjes. Komt dicht bij perfectie, ik vind het een mooie jurk. Ik rommel nog wat door mijn kast en vind dan een mooi wit jasje, wat ik over de jurk aantrek. Onder in mijn kast staat een aantal paar schoenen, waar ik prachtig glimmende hakjes, met op het bandje aan de bovenkant een knoopje, tussenuit pik. Alle kleren die ik op de grond heb gegooid pleur ik weer terug in de kast. Hop, klaar, klerezooi opgeruimd.
De kleren die ik aantrek pak ik van mijn bed en neem ze mee naar mijn badkamer. Deur op slot, gordijn voor het raam. Niet dat er ooit iemand naar binnen komt of kijkt, maar voor de zekerheid doe ik ze liever dicht. Ik leg de kleren op de rand van het bad en kleed me uit. Kledingstuk voor kledingstuk kleed ik me weer aan –extra langzaam. Dan loop ik naar de spiegel smeer wat make-up op mijn gezicht; ik wil niet dat die oude zak denkt dat ik nog een klein kind ben.
Tegen de tijd dat ik er een beetje normaal uitzie, is het al tegen zessen. Dat vind ik redelijk laat, want die afspraak was om acht uur. Ik loop naar beneden en zoek naar mijn moeder. Eerst loop ik naar de muziekkamer omdat ze daar meestal zit, maar daar is ze niet. Door de woonkamer heen loop ik weer naar boven om te kijken of ze daar is. Zachtjes duw ik de deur open en zonder aan te kloppen gluur ik door de kier naar binnen. In de avondzon die door het raam schijnt, zit ze daar; op het bed. Met een boek op haar schoot is ze naar de zachte melodie van onze favoriete muziek op de achtergrond aan het luisteren. Ze veegt een traan weg en slaat de volgende bladzijde in het boek om. Eigenlijk wil ik haar niet storen, maar volgens mij zijn we laat. Dit is belangrijker. Zachtjes, maar wel op een toon dat ze me kan horen zeg ik: “Mam?” Ze kijkt op, ze schrikt niet maar huilt ineens keihard. De tranen rollen over haar wangen. “Mam!” Roep ik, terwijl ik naar haar toe ren.

-Antorín-
-14 mei-
-namiddag-

(Sceltus)
Ik voel me nog een beetje licht in mijn hoofd van de alcohol, maar ik moet me nu toch echt gaan klaarmaken voor de ontmoeting met mijn toekomstige vrouw. Ik heb al geruchten gehoord dat de Vriendelijke leeuw in een chaos is veranderd, daarom laat ik Bert onze spullen halen terwijl ik een nieuwe herberg zoek. Na een tijdje zoeken loop ik opeens generaal Burmak Bardok tegen het lijf.

"Sceltus, wat doe jij hier? Ik dacht dat je je ging opfrissen voor je afspraak van vanavond?"
"Dat ging ik ook Burmak, maar mijn herberg is in een goor drinkhol veranderd."
"Hmmmm, dat is inderdaad vervelend. Ik heb niks tegen wat alcohol op zijn tijd, maar je wilt er niet altijd in leven. Weet je wat? Ik heb een groot huis en sinds mijn vrouw gestorven is, is het daar toch te stil en te leeg. Je kunt wel een paar kamers in mijn huis gebruiken als je wilt?"
"Burmak, je bent een redder in nood. Dat lijkt me een erg goed plan. Wijs de weg zou ik zeggen."

Burmak gaat me voor, we lopen richting het luxe deel van Antorín. Ondertussen komen we langs het marktplein, waar Bert op me staat te wachten. Hij heeft een grote tas op zijn rug met onze spullen, ik wenk dat hij ons moet volgen. Na enkele minuten komen we aan bij het huis van Burmak, of eerder de villa. Het is bijna even groot als het huis van de stadsheer. Burmak doet de deur open en laat me het huis zien. Ik mag het grootste deel van de eerste verdieping gebruiken, inclusief een badkamer. Burmak heeft het nog steeds druk met de voorbereidingen voor het toernooi, dus hij moet weer snel weg. Ik bedank hem hartelijk en als hij weg is, laat ik Bert mijn spullen opbergen.

Ik fris me snel op in de badkamer. Wat water in mijn gezicht doet me goed. Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Mijn blonde, steile haar hangt net voor mijn blauwe ogen. Ik pak mijn kam en maak een perfecte scheiding naar links, het krult net langs mijn linkeroog, waardoor mijn symmetrische gezicht weer zichtbaar wordt. Ik lach, waardoor mijn witte tanden te voorschijn komen. -Niet verkeerd- denk ik.

Vervolgens zoek ik mijn kleding uit. Ik kies een normale zwarte broek en een wit hemd met knopen. Ik laat de bovenste knoop open, zodat ik er niet te strak uit zie. Vervolgens doe ik er een zwart jasje met lichte, verticale strepen over heen. Het familiewapen is op de linkerborst gestikt. Ook poets ik mijn zegelring op tot deze weer bijna oogverblindend glimt. Ik ga voor de spiegel staan en lach tevreden -perfect-

Het is net na zessen en ik laat Bert nog snel even wat eten klaarmaken. Er blijkt ontzettend veel eten in het huis te liggen en al snel staat er een lekker biefstuk voor me op tafel. Gulzig eet ik het op, maar ik zorg er wel voor dat mijn kleding schoon blijft. Na het eten maak ik snel mijn tanden schoon en vertrek ik naar het huis van de mijn nicht Anodriana, waar de afspraak met mijn toekomstige bruid is. Bert blijft in het huis van Burmak.

Na een een korte wandeling kom ik bij mijn bestemming aan. Ik merk dat ik nu toch een beetje nerveus wordt. Ik slik even en klop daarna zacht twee keer op de deur.

-Antorín buitengebied. Bos-
-14 Mei-
-middag-

(Quinn)

Ik merk dat ze licht verontwaardigt is als ik zeg dat het alleen bij mensen gebeurt, want ze is inderdaad nog steeds een Elf. Geen mens.
Ik loop richting Vuur en klim er samen met Adzena op, ik heb besloten dat te bespreken tijdens de rit.
Terwijl we rijden kijk ik achterom, Vuur kan zelf wel kijken, en glimlach ik richting Adzena.
‘Ik zei toch: het gebeurt altijd als ik vecht. Ongeacht of dat met een dier, Mens of Elf is.’ Ik kijk weer naar voren, voor een korte tijd, en zie Antorin in de verte al opdoemen. ‘Ik had het moeten weten. Maar ik had al zo lang niet meer gevochten dat ik er niet meer aan dacht. Toen het gevecht eenmaal begonnen is kon ik niet meer terug, die kracht, die bloedlust, kolkte al weer in mijn lichaam.’ Ik kijk weer achterom en glimlach naar Adzena. ‘Met Elfen heb ik geen problemen hoor, ik heb zelfs een paar maanden in een Elfendorp geleefd. Langer dan dat ik het ooit uithield tussen de mensen.’

We zijn ondertussen aangekomen bij de stadsmuren van Antorin, wij passeren de stadspoorten, die nu volledig openstaan. Velen waren al bezig tenten buiten de stad op te zetten en hun spullen te verzamelen. De hele stad is in rep en roer.
Als we de stad inrijden kijk ik weer om naar Adzena. ‘Ik kan zelfs een beetje Elfs.’ Zeg ik, in het Elfs, en voeg er een schaapachtige glimlach aan toe.
Ik spreek een voorbijlopende koopman aan, hij duwt een kar voor zich uit vol met allerlei soorten fruit. ‘Hallo, kunnen wij,’ Ik gebaar naar mij en Adzena. ‘ergens wat te eten krijgen voordat de wedstrijd begint?’ Ik voeg daaraan toe: ‘En eigenlijk zoek ik ook een dolk, verkoopt er hier iemand wapens?’
De handelaar haalt zijn schouders op. ‘Iedereen maakt zich klaar weg te gaan, maar sommigen blijven langer omdat ze nog niet genoeg winst hebben. Ik wel, dus ik vertrek. Als je goed genoeg zoekt is er vast wel iets te vinden. En wat eten betreft, de herbergier van “De Vriendelijke Leeuw” is dood, dus het is er een beetje een zooitje.’ Ik knik. ‘Jullie kunnen natuurlijk fruit van mij kopen,’ zegt hij met een glimlach. ‘maar misschien zoeken jullie een steviger maal dan dat?’ Weer knik ik, eigenlijk was een appel niet wat ik in gedachte had. Toch vraag ik: ‘Hoeveel kosten twee appels?’
De man glimlacht, pakt twee mooie, felrode appels, en houdt ze omhoog zodat wij ze goed kunnen zien. ‘Één koperstuk. Zo goedkoop krijg je ze nergens. Ik moet ervan af, snappie?’
Een koperstuk kan ik best missen, ik heb nog enkele zilverstukken en genoeg koper. ‘Dat is inderdaad goedkoop…’ Ik bekijk de appels even om te zien of ze niet rot zijn aan een kant, maar het zijn prima vruchten. Ik pak de appels aan en geef de man een koperstuk, een van de twee vruchten geef ik aan Adzena.
‘Zie het als een voorgerecht.’ Zeg ik tegen haar met een glimlach. ‘Ik heb nog zat geld, dus maak je niet dik! Anders houdt ik wel een optreden in een herberg ofzo, dan kunnen we weer eventjes vooruit.’
Vuur loopt stapvoets verder de stad in, ik besluit dat het beter is om in de stad te gaan lopen en zowel Adzena als ik springen van Vuur af. Ik stal hem nergens maar houdt hem aan de teugel naast me.

-Antorin-
-14 Mei-
-Avond-

((Ina))

A daar waren de poorten van Antorin, prachtig lag Antorin daar onder het licht van de maan. -Dat zal veranderen als het gevecht begon.- Snel rende ik naar Antorin. Ik duwde hier en daar wat mensen die vertrokken weg. Daar was de inschrijf kraam. 'Kan ik me nog inschrijven?'Vroeg ik. 'Nou je bent een van de laatste dan,want wij gaan zoo ook weg. Wat is je naam en klasse.' 'Ina, ik ben een schutter.' 'Oke dat is dan goed.'

Snel liep ik door. -Ik moet een goede schutters plek hebben als het begint.- Ik keek om mij heen. -Die toren bij de wester muur lijkt me goed.- Ik liep naar de toren er stond geen wachter. -Die zal wel vertrokken zijn.- Boven was een vuur korf. -Hmm achter de rook kan ik me verschuilen.- Ik ik deed het luik op slot.

-Antorín-
-14 Mei-
-middag-

(Adzena)

Ik keek een beetje vreemd op toen ze me vertelde dat ze even in een elfendorp had gewoond en dat ze zelfs een beetje elfs praat. Een beetje wel, misschien niet genoeg voor volle gespreken dus ik besluit het maar bij de mensentaal te houden, want dat verstaat toch wel iedereen.

Ook ik zie als we het drop binnen rijden dat iedereen weggaat. Zo moeilijk was dat eigenlijk niet te zien. Ze namen al hun spullen mee naar buiten de stad. Misschien vanwege de wedstrijd? dacht ik.
Quin was ondertussen in gesprek geraakt met een of andere verkoper. Ik luister niet helemaal naar wat ze zeggen, maar kijk rond. Ik was alvast aan het kijken voor een goede schuilplek, want ik kon het me niet veroorloven geraakt te worden door wat dan ook.

Ik word weer even wakkergeschud als Quinn me een appel aanbied. ik glimlach en pak de appel vast. 'Wel voor mij is dit ongeveer een hele maaltijd hoor.' Zeg ik lachend. Het was waar, ik at meestal niet veel in een keer, want met een volle maag was ik lang niet zo oplettend als ik ging jagen. In een gewoon gevecht was dit ook hetzelfde.

Quinn springt van haar paard en ik doe hetzelfde. Dan denk ik ineens aan mijn eigen paard, die nog in de stal bij de herberg staat. Misschien was het wel een goed idee om er heen te gaan en dan kon ik ondertussen mijn strategie een beetje uitwerken dacht ik.
'Sorry Quinn ik moet nu echt gaan.' Ik moest niks, maar ik ben liever wat meer op mezelf en ik hoop dat door het zo te brengen het wat minder onaardig overkwam.
Maar verder wacht ik niet op een antwoord van haar en verdween tussen de mensen die met hun spullen naar buiten vertrokken.

NPC Post

-Antorín-
-14 Mei-
-Avond-

/---------/
Gerar heeft een donkerrode pij aan met felrode versierselen in de vorm van vlammen.
Hij is ongeveer 1.85m lang en normaal gebouwd.
Hij heeft rood haar (ginger) dat gemillimeterd is.
/---------/

(Gerar)
Ik loop naar 1 van de kraampjes toe en merk dat ik nog ent op tijd ben, ze zijn al bezig met inpakken.
Ik roep: 'Ben ik nog op tijd heren?'
'Net op tijd!' antwoord 1tje.
ik loop op hem toe, hij kijkt wat verbaasd naar mij vanwege mijn gewaad denk ik.
'Zet hier uw handtekening even alstublieft'
ik zet mijn krabbeltje en bedank de man.
Ik loop naar het centrale marktplein, lijkt me een leuke plek om te beginnen met vechten.

-Ankara kasteel (thuis)-
-14 mei-
-avond-

(Tania)
Ik ga naast haar zitten op het bed en sla mijn armen om haar heen. “Mamma wat is er?” Vraag ik lief aan haar. Het enige antwoord wat ik krijg is meer tranen en een wanhopige knuffel. Terwijl ik haar met mijn ene arm stevig vast houd, pak ik het boek van haar schoot. Het is een stapel schilderingen! Maar waarom moet ze dan huilen? Ik trek mijn arm terug en laat haar even uithuilen, ik geef haar een zoen op haar wang en blader door het boek heen. Het zijn allemaal shilderingen van mij en mijn familie, vooral van uit de tijd dat ik nog klein was. Toen woonden we nog in Hitrupés, in onze villa aan de zee. Ik ging elke dag naar de zee, dat was zó een heerlijke tijd. Ik wou dat ik daar nog een keer naar toe kon, maar het is zo vreselijk ver weg. Zelfs van hier naar de zee is het lopend al drie dagen, laat staan naar Trupés.
Ik zucht en sla het boek dicht. Mijn moeder zit met haar gezicht in haar handen op het bed, verslagen en hulpeloos. Ik begrijp niet helemaal waarom ze zo verdrietig is. Nog een keer proberen…: “Mam, waarom huil je.” Ik wil niet ongeduldig overkomen, maar we moeten wel zo weg. Gelukkig, ze kijkt op en veegt haar tranen weg. “Lieve schat, je wordt zo snel groot.” Zegt ze snikkend. Heel lief enzo, maar ze begint gelijk weer te huilen… “Mam we moeten weg.” Even zegt ze niks en houdt ze op met huilen. “Ja, je hebt gelijk,” zucht ze. “je moet naar je bruidegom toe. Maar beertje, och beertje, het is zo snel gegaan. Nu ga je al weer trouwen!” Ik slik. Beertje… dat is het koosnaampje dat ze me vroeger altijd gaf… Zo heeft ze me heel lang niet meer genoemd. Bijna springen er ook tranen in mijn ogen, maar ik sta op en loop de kamer uit.
Met een leeg gezicht loop ik de trap af naar beneden en trek mijn jas aan. Ik trek de deur open en loop richting de stallen, de zadelkamer in. Daar is de staljongen bezig met de zadels. Ik vraag hem of hij mijn pony en mijn moeders paard op wil zadelen omdat we over een paar minuten weggaan. Dan loop ik terug naar binnen, pak twee glazen water, loop ermee naar mijn moeders kamer. Als ik binnenloop zit ze op het voor zich uit te staren en zonder enige woorden geef ik een glas aan haar. Ik drink de mijne leeg en wacht totdat zij het ook op heeft. “Mam rijd je mee naar de Adeldorfs? Ik ga niet in mijn eentje. Je paard is al opgezadeld.” Ik wacht niet op een antwoord en pak het glas uit haar hand. Ik loop weer naar beneden en zet de glazen in de keuken.
Als ik me omdraai staat vader ineens voor me. “Tania, je moet weg.” Zegt hij.
“Ja vader, dat weet ik. Eigenlijk wacht ik op moeder, want ze zou mee rijden naar het huis van die nicht van von Adeldorf, maar ze komt niet. Kunt u haar even halen, pap?” Antwoord ik. Hij zegt niets maar loopt naar boven met een bezorgt gezicht.
Boven hoor ik ze zachtjes praten, dan is het even stil en komen ze samen naar beneden. Vader seint dat ik naar de gang moet komen, dus ik loop achter ze aan naar de gang. Moeder trekt haar jas aan en vader legt een hand op haar schouder. Tegen mij zegt hij: “Tania, ik wil dat je nu op tijd komt. Dat lukt je wel want zo laat zijn jullie niet, als jullie maar doorrijden. Vervolgens wil ik dat je erg beleefd doet, zowel tegen Heer Sceltus als de nicht van von Adeldorf en haar man. Heb je dat begrepen?” Beleefd antwoord ik met een ‘ja, vader’ en geef hem dan een hand. Als reactie krijg ik een knuffel met een glimlach eraan geplakt. “Lieverd, doe je best en maak een goede indruk op je nieuwe man. Maar heb vooral plezier, want het is echt een goede man. Je mag trots wezen dat ik het zo geregeld heb. Dus ga nu, ik zie jullie spoedig weer terug!” Ik bedank hem en loop dan met moeder de deur uit, richting de stallen. De paarden staan buiten klaar, ik bedank de staljongen. We stappen op en rijden weg, richting Antorín.

We zijn gestopt voor het huis van de nicht van von Adeldorf. Ik neem afscheid van mijn moeder, ze geeft me een knuffel en als ze me aankijkt pinkt ze een traan weg. Eigenlijk moet ik daar wel een beetje om lachen en zeg: “Oh moeder, u bent zo’n emotioneel persoon!” Nu moet ze ook lachen en geeft me nog een knuffel. “Ik weet het schat, ik houd van je. Ga nu naar binnen!” Ze gaat stapt weer op haar paard en neemt dat van mij mee. Ze zet het ergens dichtbij het huis neer en zwaait dan vrolijk. Ik zwaai terug en slik. Ik ben héél erg nerveus… Die Sceltus, als hij maar een beetje lief doet. Ik draai me om en klop op de deur.

Eerste Waarschuwing: geen foto's hier, let op de setting!

-Antorín, marktplein-
-14 Mei-
-Tegen de avond-

(Quinn)

Adzena gaat op een gegeven moment weg, ik kijk haar verbaasd na.
‘Ach,’ zeg ik tegen mezelf. ‘ik kan het haar niet kwalijk nemen. Als we gaan vechten wordt het niet veilig bij mij in de buurt...’
Ik loop met Vuur aan de teugel verder de stad in terwijl ik mijn appel verder opeet. Ik gooi het klokhuis in een greppeltje en geef Vuur een beetje stro uit mijn tas.
‘Jij kan niet meevechten Vuur. Maar je mag wel vrij rondlopen, jij kan beter op jezelf letten dan ik.’ Zeg ik met een knipoog. Vuur hinnikt alsof hij antwoordt. Wie zal het weten, zelfs ik weet niet wat dat paard werkelijk allemaal weet.

‘Pardon?’ Ik spreek een man aan die wapens verkoopt en net bezig is zijn boeltje in te pakken. ‘Kan ik nog een dolk kopen, voordat u vertrekt?’ Vraag ik hem. Ik vecht het liefst met twee, maar een ben ik lang geleden kwijtgeraakt. ‘Oh, en doe ook maar een boog, pijlen en pijlkoker als u die heeft.’ Voeg ik er aan toe.
De man zucht, maar pakt uiteindelijk wel wat spullen uit zijn kar. ‘Hier, dit is een mooie dolk. Voor twintig koperstukken.’ Hij houdt me een licht gekromde dolk met leren schede voor. Simpel, zonder versiersels, maar wel goed gesmeed. Ik houdt hem vast en gooi er wat mee rond, bevoel het metaal en kijk of er niks loszit. ‘Verkocht!’ Zeg ik na een grondige controle, de koopman begon er duidelijk een beetje gek van te worden. Ik geef hem exact twintig koperstukken.

‘En de boog? Die mag wat duurder zijn, alleen liever wel een goedkope pijlkoker.’ De koopman pakt uit zijn kar een vuurhouten boog met metalen delen dichtbij het handvat en de uiteinden. Er zit een lichte krul in en vlak boven het handvat is er een simpele, vloeiende spiraal gekerfd. Over de rest van de boog zitten nog wat simpele versieringen, en hij is lekker gespannen. ‘Hoeveel?’ Vraag ik.
‘Twee zilverstukken, drie als je er ook nog dertig pijlen goede pijlen en een goedkope pijlkoker bij wilt.’
Ik kijk in mijn geldbuidel. Dan zou ik nog twee zilverstukken en dertig koperstukken overhouden. Ach, na de wedstrijd regelde ik wel wat. ‘Oke, ik koop de hele handel.’ Ik druk de man mijn geld in zijn handen, bedank hem en loop weg om me gedekt op te stellen voordat die wedstrijd zou beginnen, een dak zou misschien een goed idee zijn.

Ik span de boog en hang hem om, ik doe hetzelfde met de pijlkoker. Ik hang mijn bagage aan Vuur’s zadeltassen, stop zijn teugels daar ook in, en laat hem los.
‘Tot later vriend.’ Zeg ik nog. ‘Ik geef wel een gil wanneer ik je nodig heb.’
Die wedstrijd kan ieder moment beginnen, vermoed ik.

-Antorín-
-14 Mei-
-avond-

middag:

Het duurde niet lang voordat ik de stallen van de herberg had bereikt en liep naar de stal waar mijn paard in stond. Zijn hoofd hing uit de staldeur en begroete me met een zacht gebries. Ik aaide zijn lieve koppie en ging de stal in. In mijn hand had ik nog steeds de appel die ik van Quinn gekregen had. Zelf nam ik er een paar happen uit en de rest gaf ik aan Horizon. 'Jij hebt het harder nodig dan ik jongen.' Zeg ik zachtjes.

Ik laat mijn vingers over zijn doffe zwarte vacht glijden. 'Je zult hier nog even moeten blijven staan, tot na het gevecht.' Ik glimlachte en keek even in de zadeltassen. 'Inderdaad blut.' Mompel ik.
Dan moet ik gapen en besef ik dat ik al een tijd lang niet geslapen heb. Ik schuif wat stro aan de kant en nestel me daar in 'Wek jij me voordat het te laat is?' Vraag ik zacht en val even laat in slaap.

avond:

Ik voelde iets nats tegen mijn wang aan gedrukt en duw het zachtjes grommend met mijn hand weg. Maar het vreemde gevoel ging maar niet weg en dwong me om mijn ogen open te doen. Toen pas zag ik dat het Horizon's snuit was. Ik kom met veel moeite overeind en zie dat het al donker aan het worden is. 'Dankje jongen.'
Ik pak al mijn spullen, maar vis ook nog ergens iets lekkers voor Horizon vandaan, omdat hij me op tijd gewekt heeft.
Dan loop ik de stal uit en zwerf door de straten opzoek naar een goede plek. Ik kijk om me heen. Ik zie alleen maar lage kleine gebouwen, waar ik niets aan heb. Ik zucht en vervolg mijn weg.

Tot mij geluk zie ik niet veel later een geweldig hoog gebouw, waarschijnlijk een van de hogere. Ik hoop dat er niemand is en probeer de deur open te maken. Maar deze klemt ongelovelijk. Waarschijnlijk is het gebouw lang niet in gebruik geweest. Tenminste zo ziet het eruit.
Ik geef voor mijn doen een flinke trap tegen de muur, waardoor de deur een klein stukje opent. 'Je bent en blijft en zwakkeling meid.' mompel ik tegen mezelf. Ik doe de deur achter me dicht.
Van binnen ziet het gebouw er heel anders uit. Veel mooier, levendiger en minder stoffig. Ik probeer hier mijn voordeel uit te halen en schuif met veel moeite een paar zwaardere meubelstukken voor de deur om het wat lastiger voor andere te maken om binnen te komen. Ik loop de trap op, het is een lange wenteltrap en het lijkt of ik nergens uitkom. Gelukkig duurde het niet veel langer meer of ik zie een plafond met een luik erin.

Ik grijns kort en doe het luik open, wat vreemd genoeg veel gemakkelijker ging dan de deur. Ik doe het luik achter me weer dicht en ook hier schuif ik een paar meubelstukken op. Als final touch gooide ik de boekenkast er nog boven op; Ik was nooit zo'n fan van lezen in andere talen dan die van de elven geweest. 'Dus toch nog een nut voor die dingen' ik grijns kort en stel me op bij het raam. Het gebouw is zeker een hoog gebouw, vooral in de eerste paar straatjes, maar verder weg zie ik nog een paar hogere gebouwen, waar ik waarschijnlijk naar uit moet kijken. Er zouden daar ook schutters in kunnen zitten en ik wist niet hoever ze konden schieten.
Dus ik doe een kleine stap naar achter. Hier blijf ik wachten totdat de wedstrijd begint. Lang kan het niet meer duren.

-Antorin-
-14 mei-
-tegen de avond/

(Myr)
Danya en ik praten lang nadat we in de herberg zijn aangekomen. We hebben het over het naderende gevecht, we delen ideeën, we vertellen over elkaar. Ik vertel over de tempel waar ik woon, dat ik een jager ben. Zij vertelt dat ze magiër is. Watermagiër. We hebben het gezellig, ik vertrouw haar. Ik heb echter ook een idee. "Danya, mag ik je wat vragen? Zou jij naar me willen kijken?" Verbaasd kijkt ze me aan. "Met je magie bedoel ik. Omdat ik ziek ben. Blijkbaar is het alleen met magie te genezen." Hoopvol kijk ik haar aan. Zou ze beseffen dat zij hier ook bij gebaat was? Als ik niet ziek ben kan ik haar beter helpen in het komende gevecht.

-Antorin, de Vriendelijke Leeuw-
-14 Mei-
-Avond-

(Dei)
Ik had de avond doorgebracht in de herberg. Nu de herbergier er niet meer was, was het er wel een zootje, maar daar was ik wel aan gewend, omdat het er in een dwergenkroeg ook niet bepaald zachtzinning aan toe gaat. Het was in de herberg niet erg druk, en veel mensen gingen in de loop van de avond ook weg, zodat alleen de mensen overbleven die aan de wedstrijd meededen. Ik had wat met mensen gepraat, en iets gedronken, niet veel, maar zes glazen bier, en uiteindelijk besloot ik naar bed te gaan, zodat ik uitgerust aan de wedstrijd zou kunnen beginnen.

Ik ging naar boven naar de kamers van de herberg, en ik vond er een die leeg was. In de kamer stonden een bed, een tafel en een kruk die een poot miste. Ik schoof de tafel voor de deur, deed mijn mantel en helm uit, legde ze op de kruk en ging zelf in bed liggen. Ik had gehoord dat het vechten zou beginnen bij zonsopgang, en tegen die tijd zou ik al lang waker zijn, omdat ik gewend was vroeg op te staan.

-Antorin-
-14 mei-
-tegen de avond-

(Danya)
Tegen de avond stelt Myr me een vraag: 'Danya, mag ik je wat vragen? Zou jij naar me willen kijken?' Ik kijk haar verbaasd aan. Had ik haar nog niet verteld dat ik blind ben? 'Met je magie bedoel ik. Omdat ik ziek ben. Blijkbaar is het alleen met magie te genezen.' De hoop spreekt uit haar stem. Ik denk dat ik weet waarom ze het juist nu vraagt. In een gevecht is een ziekte gevaarlijk, voor haar en voor mij. Er valt zeker iets voor te zeggen, denk ik bij mezelf. Maar met een gewone spreuk gaat het niet, zover ben ik nog niet in mijn magie. 'Ik wil het best proberen', zeg ik tegen Myr, 'maar het moet dan wel met een ritueel gebeuren, want ik heb er geen spreuken voor. Zouden we nog genoeg tijd hebben voor het gevecht begint?'